องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 960

“หากต้องการสำรวจโลกทั้งใบ เรารบเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้”

หลินเย้าจู่คิดพักหนึ่งแล้วพูดว่า

“นั่นไม่ใช่ปัญหาพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมสามารถสร้างเรือขนาดใหญ่ขึ้นมาได้ จากนั้นรวมใส่ปืนใหญ่เข้ากับเรือรบ ภายในสามถึงห้าปี พวกเราจะมีกองทัพเรือเป็นของตัวเอง”

เขาบอกแผนการของเขาทันที

แต่ฉินเหยียนกลับหัวเราะและส่ายหน้าเล็กน้อย

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้ากำลังจะพูด สิ่งที่ข้าต้องการบอกคือสร้างเรือรบที่ทำมาจากเหล็ก”

ทันใดนั้นหลินเย้าจู่พลันตาโต

“เรือรบจากเหล็กหรือพ่ะย่ะค่ะ? จะไม่จมน้ำหรือ?”

“ฮ่าๆๆ อะไรกัน? คิดว่าเป็นไปไม่ได้หรือ? ปีนั้นเหตุใดเจ้าถึงไม่คิดว่า ไม่มีม้าลากรถ แล้วรถจะได้อย่างไร?”

ฉินเหยียนพูดพร้อมอมยิ้ม

“มีเรือรบที่ทำจากเหล็กจริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

หลินเย้าจู่ถามอย่างสงสัย

“แน่นอนว่ามีวิธี ไม่เช่นนั้นข้าจะมาหาเจ้าทำไมเล่า?”

ฉินเหยียบเหลือบมองเขา จากนั้นหยิบภาพวาดจากแขนเสื้อออกมา

“หากยึดตามแนวคิดนี้ แน่นอนว่าข้าเองก็คงช่วยเจ้าได้ไม่มากนัก เพราะข้าเองมีความรู้ไม่มาก แต่เจ้าสามารถใช้เวลาที่เหลืออันน้อยนิดนี้ช่วยข้าพัฒนาออกมาได้ ลองเริ่มจากเรือลำเล็กดูก่อน”

สีหน้าของหลินเย้าจู่เปลี่ยนไป

เขาเอื้อมมือออกไปหยิบภาพวาดแล้วอย่างอย่างละเอียด

เขาตกใจในทันที

สำหรับเขาแล้ว เรือรบในรูปวาดนั้นทำจากเหล็กจริงๆ แม้ว่าเขาจะวาดแค่โครงเรือแบบง่ายๆ แต่เขาไม่ใช่คนโง่

เขารู้ดีว่าเมื่อสิ่งนี้ถูกสร้างขึ้นมาแล้ว มันจะกลายเป็นอาวุธพิชิตอาณาจักร และมีอำนาจมากพอที่จะทำลายล้างโลกได้!

ไม่ต้องสนใจคำอธิบายข้างต้น เรือรบลำหนึ่ง สามารถบรรทุกทหารได้หลายพันคน ติดตั้งปืนใหญ่ และขับแล่นด้วยเครื่องยนต์ไอน้ำ

หากเป็นไปตามที่เขาคาด จะเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก!

สมกับที่เป็นอ๋องเหยียน นักปราชญ์ผู้ศักดิ์สิทธิ์แห่งอาณาจักรฉิน เพียงภาพวาดนี้ก็ทำให้หลินเย้าจู่ตื่นเต้นเกินกว่าจะหาอะไรมาเปรียบได้

“เป็นอย่างไร? ยากไปหรือ?”

ฉินเหยียนเหลือมองไปที่หลินเย้าจู่

“การที่จะบอกว่าไม่มี เช่นนั้นเป็นไปไม่ได้...”

หลินเย้าจู่สูดหายใจเข้าลึกๆ พูดออกมาอย่างหนักแน่น

“แต่ขอให้อ๋องเหยียนได้โปรดวางใจ ภายในสามปี กระหม่อมจะสร้างเรือรบขึ้นมาให้จงได้พ่ะย่ะค่ะ!”

“ฮ่าๆๆ ข้าให้เวลาเจ้าสามปี!”

ฉินเหยียนหัวเราะ จากนั้นพูดต่อ

“จำไว้ให้ดี เรื่องนี้เป็นความลับสุดยอด อย่าให้คนอื่นรู้เป็นอันขาด เข้าใจหรือไม่?”

ฉินอวี่อึ้งไป เต็มไปด้วยความสับสน “ถามแต่ละโรงงานหรือ? เจ้าต้องการซื้อกี่โรง?”

ฉินเหยียนยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องมากเกินไป เอาแค่สองสามโรงงานที่มีความสามารถ จากนั้นรวบเข้ากับโรงงานที่เก่งที่สุด ข้าต้องการรวมทุกโรงเข้าด้วยกันและสร้างอู่เรือหลวงให้แก่ราชสำนัก!”

“ว่าอย่างไรนะ อู่เรือหลวง?”

ฉินอวี่อึ้งไปครู่หนึ่ง

“ใช่แล้ว อู่เรือหลวง!” ฉินเหยียนพูดอย่างมั่นใจ

ฉินอวี่กลืนน้ำลาย และพูดอย่างยากลำบาก

“ในใต้หล้ามีโรงงานผลิตเรือจำนวนมาก แม้ว่าเจ้าหาได้เพียงสองสามแห่ง แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรวมทุกดรงเข้าด้วยกัน?”

“ไม่เป็นไร พวกเรามีเวลาสามปี”

ฉินเหยียนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

เพราะฉินเหยียนตัดสินใจแล้ว ฉินอวี่จึงไม่อาจปฏิเสธได้

ยิ่งไปกว่านั้นเขากลับรูสึกตื่นเต้น

อู่เรือหลวงแห่งนี้ ดูท่าจะต้องยิ่งใหญ่และทรงพลังมาก ทำให้ทุกคนต่างตื่นเต้น

ฉินเหยียนตั้งหน้าตั้งตารอการก่อตั้งของอู่เรือหลวงว่าจะสามารถสร้างปรากฎการณ์ได้มากน้อยแค่ไหน อีกทั้งจะนำพาความรุ่งเรืองมาให้

อย่างไรก็ตาม ยังมีเวลาอีกหลายปีก่อนที่กองทัพเรืออาณาจักรฉินจะแสดงความแข็งแกร่ง

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่ากำลังทำอะไร ต้องค่อยๆ ก้าวไปทีละขั้น ไม่อาจรีบร้อนได้