องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1025

อวี้เอ๋อร์ครุ่นคิด คืนนั้นหลิวชางมากันกี่คนนะ เรื่องเกิดขึ้นเมื่อสองวันที่แล้ว นางจำได้แม่นยำมาก

“รวมแล้วมีสามคน คนที่สูงที่สุดมีส่วนสูงแปดฉือ ส่วนอีกคนก็ใกล้เคียงกัน แต่เตี้ยกว่าเล็กน้อย คนสุดท้ายเตี้ยกว่ามาก”

เมื่อฉินอวี่ได้ยินดังนั้นก็ยืนขึ้นทันที เขารีบเดินมาเบื้องหน้าของอวี้เอ๋อร์แล้วถามอย่างตื่นเต้นว่า

“เจ้ามั่นใจรึ?”

เมื่ออวี้เอ๋อร์เห็นท่าทีที่จู่ๆก็เปลี่ยนไปของเขาก็อึ้งไปเล็กน้อย

ฉินอวี่เห็นดังนั้นก็รีบสงบสติอารมณ์ เขาพูดอย่างอ่อนโยนว่า “อย่ากังวลไปนะ เจ้าค่อยๆนึกดูดีๆนะ ตราบใดที่เจ้าสามารถบรรยายลักษณะของคนพวกนั้นได้ เราก็จะมอบเงินหนึ่งหมื่นตำลึงให้เจ้า หากเจ้าพูดทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนที่เจ้าพบเขา ข้ารับรองว่าจะให้เจ้าหนึ่งแสนตำลึง!”

หนึ่งแสนตำลึงเชียวนะ...... อวี้เอ่อร์กลืนน้ำลายแล้วกลอกตา ราวกับกำลังตัดสินใจ เพียงชั่วครู่นางก็เงยหน้ามองฉินอวี่แล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“ข้าไม่เพียงแต่จะรู้ว่าเขามีลักษณะอย่างไร ข้ายังรู้ว่าเขามีนามว่าอะไร เป็นใครด้วย!”

“จริงรึ?” ฉินอวี่ถามอย่างตื่นเต้น

......

อีกด้านหนึ่ง จ้าวจือหย่ารีบมาหาฉินเหยียนอย่างเร่งรีบ

“ท่านอ๋องเพคะ แม่ทัพหลี่ หลี่ชาง ได้นำกองทัพใหญ่มาถึงนอกเมืองถีเหอแล้ว บัดนี้กำลังตั้งค่ายอยู่นอกเมืองยี่สิบไมล์เพคะ!”

“ถึงเร็วเพียงนี้เชียวรึ?” ฉินเหยียนประหลาดใจอย่างมาก

จ้าวจือหย่ายิ้มแล้วอธิบายว่า “ได้ยินมาว่า ทันทีที่เมื่อคืนได้รับเรื่องแล้ว แม่ทัพหลี่ก็คาดเอาไว้ว่าเยี่ยนเป่ยต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ ดังนั้นจึงได้รีบเคลื่อนทัพทั้งยามราตรีด้วย วันนี้จึงได้มาถึงตอนเมืองถีเหอรุ่งสางเพคะ”

“ฮ่าๆ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ ลูกบุตรธรรมของแม่ทัพสือไม่เลวเลยจริงๆ” ฉินเหยียนชื่นชม

จ้าวจือหย่าพยักหน้าพูดสมทบว่า “ใช่แล้วเพคะ แม้ว่าแม่ทัพหลี่ชางจะอายุน้อย แต่กลับกล้าหาญและมีไหวพริบ สามารถรับภาระด้านหนึ่งแต่ผู้เดียวได้เพคะ”

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วพูดว่า “ออกคำสั่งไปว่า ให้หลี่ชางพักผ่อนนอกเมือง เกรงว่าไม่นานข้าจะมีภารกิจให้เขาทำ”

“เพคะ!”

จ้าวจือหย่าน้อมรับอย่างเคารพ แต่ยังไม่ทันได้ถอยไปก็มีคนคนหนึ่งบุกเข้ามาในห้องสมุดอย่างรีบร้อน

ฉินเหยียนเห็นท่าทีของเขาแล้วถอนหายใจ แล้วยิ้มพร้อมพูดว่า

“พี่เจ็ดปล่อยมือก่อนได้รึไม่? จับจนข้าเจ็บแล้ว”

ฉินอวี่ได้ยินฉินเหยียนพูดดังนั้นก็รีบปล่อยมือทันที เขาพูดอย่างเก้อเขินว่า “ข้าตื่นเต้นไปหน่อย โทษที โทษที”

ฉินเหยียนโบกมือแล้วยิ้มพร้อมพูดว่า “เอาเถิดข้ารู้แล้ว แล้วจัดการกับอวี้เอ๋อร์อย่างไร? คุ้มครองนางเอาไว้ นางยังมีประโยชน์อยู่ อย่าปล่อยนางไปล่ะ”

“วางใจเถิด ข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว”

ฉินอวี่พูดรวดเร็วอย่างมาก แต่ท่าทีที่ฉินเหยียนเปลี่ยนเรื่อง ทำให้เขาคิดว่าฉินเหยียนไม่อยากให้เขาไปล้างแค้น เขาจึงได้พูดขอร้องว่า

“น้องสิบสี่ ข้าไม่เคยขอสิ่งใดเลย ให้ข้าไปเถิด ต่อให้ข้าจะสามารถอดทนได้ ไม่ล้างแค้นเรื่องส่วนตัว แต่เรื่องที่พวกมันเผาข้าราชการอาณาจักรฉินของเราตายทั้งเป็น ข้าไม่อาจทนได้ ข้าจะไม่สร้างเรื่อง ข้านำกำลังคนไปเพียงไม่กี่สิบคนก็พอ แล้วจัดการมันเงียบๆ ให้มันได้ชดใช้เหล่าคนอาณาจักรฉินที่พลีชีพไปด้วยชีวิต เป็นอย่างไร?”

“พี่เจ็ด เข้าใจข้าผิดแล้ว”

ฉินเหยียนตบบ่าของฉินอวี่เบาๆ จากนั้นก็พูดด้วยสีหน้าที่เข้มงวดอย่างมากว่า “แค้นนี้ อย่างไรก็ต้องชำระ อีกทั้งยังต้องชำระอย่างตรงไปตรงมา เราไม่เพียงแต่จะไม่หลบๆซ่อนๆ แถมยังจะให้ทั่วทั้งใต้หล้าได้รู้ ไม่สนว่าจะเป็นเยี่ยนเป่ยหรือที่ใด ล้วนเป็นดินแดนของอาณาจักรฉินของเรา”