องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1042

การเคลื่อนไหวนี้ทำให้เกิดความปั่นป่วนเมืองเสิ่นทันที ประชาชนต่างพูดคุยกันอย่างเข้มข้นและตื่นเต้นกันอย่างมาก

จางฝูตีเหล็กในขณะที่ยังร้อน อาศัยอิทธิพลของตัวเองบอกต่อไปว่าจะจัดงานเลี้ยงให้คนที่มีหน้ามีหน้า ผู้รู้หนังสือในเมืองถูเหอให้มาดำรงตำแหน่งสำคัญในองค์กรบริหารปกครองตนเอง

ในเวลาเดียวกัน วัสดุที่ใช้สำหรับเมืองถูเหอก็ถูกจัดส่งมาเป็นชุดๆ เมืองเสิ่นเริ่มการก่อสร้าง ประชาชนมีความเป็นอยู่ที่เจริญรุ่งเรืองมากขึ้น ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเต็มกำลัง

เพราะสามารถมองเห็นข้อเท็จจริง ดังนั้นการก่อตั้งองค์การบริหารปกครองตนเองจึงดำเนินไปอย่างราบรื่น หลังจากก่อตั้งองค์การบริหารปกครองเสร็จสิ้น ได้มีประกาศใช้พระราชกฤษฎีกาหลายสิบฉบับอย่างต่อเนื่อง ซึ่งกฎหมายเหล่านี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับอาณาจักรฉิน แต่เป็นกฎหมายที่เอื้อต่อประชาชนและสามารถนำมาใช้งานได้จริง

อาณาจักรฉินไม่เพียงแต่ไม่ปฏิเสธ แต่ยังให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่อีกด้วย

ผู้พิพากษาเมืองเสิ่นได้รับการแต่งตั้งใหม่ดังที่ฉินอวี่ให้คำสัญญาเอาไว้ก่อนหน้านี้ เขาอยู่ในแนวหน้า ทำงานเพื่อประโยชน์ของประชาชนในท้องถิ่น กล่าวโดยสรุปคือ การปฏิบัติการทั้งหมดที่กล่าวมาข้างต้น อย่างน้อยๆ เมืองเสิ่นและหมู่บ้านโดยรอบไม่เกลียดชังอาณาจักรฉินอีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขากำลังดำเนินการไปอย่างราบรื่นในเมืองเสิ่น มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นอีกฟากหนึ่งของแม่น้ำถู...

หยางจิ่นซิ่วหยิบจดหมายที่เพิ่งส่งมาถึงและรีบไปพบฉินเหยียน

“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ”

ฉินเหยียนที่กำลังนั่งยองๆ อยู่ในสนามในขณะนี้ กำลังศึกษาเตาชนิดต่างๆ ที่มาจากอาณาจักรฉิน เมื่อได้ยินเสียงเขาพลันเงยหน้าขึ้นมาทันที

“มีเรื่องอะไรหรือ?”

ฉินเหยียนขมวดคิ้วถาม

“กลุ่มขนส่งวัสดุจากอาณาจักรฉินถูกปล้น บรรดาช่างฝีมือ นักธุรกิจ นักเรียน ต่างได้รับบาดเจ็บ หนึ่งในนั้นมีเสบียงที่จำเป็นต้องใช้อย่างเร่งด่วน เช่น ข้าว ผ้าไหม และเสื้อผ้าต่างๆ ถูกปล้นไปจนหมด!” หยางจิ่นซิ่วกล่าว

“ว่าอย่างไรนะ?” จู่ๆ ฉินหยียนพุ่งพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้

ในช่วงเวลานี้ วัสดุและเสบียงที่จำเป็นที่ส่งมายังเมืองเสิ่นนั้น เป็นของที่มาจากเมืองถูเหอ

ในมือเขามีวัสดุและเสบียงอาหารไม่เพียงพอเช่นกัน แต่เขาเห็นว่าเมืองเสิ่นต้องการสิ่งเหล่านี้มากกว่าเขา ดังนั้นจึงยอมเสียสละให้ทางนั้นก่อน

อย่างไรก็ตามกลุ่มขนส่งเสบียงและวัสดุจากอาณาจักรใกล้จะถึงที่หมายแล้ว เมื่อเสบียงและคนที่มีความสามารถต่างหลั่งไหลเข้ามา พวกเขาสามารถเปลี่ยนแปลงสถานที่นี้ได้

แต่ตอนนี้กลับเกิดเรื่องนี้ขึ้นอย่างนั้นหรือ?

“ถูกปล้นได้อย่างไรกัน?”

ฉินเหยียนถามพร้อมกับขมวดคิ้ว น้ำเสียงของเขาต่ำลง

หยางจิ่นซิ่วลังเลครู่หนึ่ จากนั้นกระซิบว่า

“ข้าเองก็ไม่ทราบสาเหตุที่แท้จริงเพคะ แต่ตามข่าว น่าจะเป็นประชาชนจากเยี่ยนเป่ยที่ปล้นไป...”

“บ้าที่สุด ประชาชนไม่มีอาวุธปล้นพวกเราอย่างนั้นหรือ? อีกทั้งยังทำสำเร็จอีกต่างหาก?”

ฉินเหยียนตะโกนด้วยความโกรธ เห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจพยายามจัดการพวกเขา

ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา ต้องเป็นพวกตระกูลทีมีอิทธิพลในเยี่ยนเป่ยแน่นอน

“เพคะ! ข้าจะทำตามคำสั่ง!”

เมื่อหยางจิ่นซิ่วได้ยินเช่นนี้ นางก็โค้งคำนับและหันหลังกลับไป

ฉินเหยียนมองตามแผ่นหลังของนาง จู่ๆ เขาก็ตะโกนออกมาว่า “ช้าก่อน!”

หยางจิ่นซิ่วที่กำลังเดินไปหันกลับมามองเขา

ฉินเหยียนมองนางพร้อมกับขมวดคิ้วและพูดว่า

“เจ้าไปบอกเซี่ยชิงด้วยว่า หากเจอพวกคนที่ปล้นอาหาร อย่าฆ่าพวกเขา แต่ให้ไล่พวกเขาไปแทน หากผู้ลี้ภัยทำร้ายคนอื่น เพียงแค่จับพวกเขาและส่งตัวให้กับเจ้าหน้าที่ในอาณาจักรฉิน เพื่อพิจารณาคดีและลงโทษเสีย”

“บอกนางอีกว่า สิ่งที่พวกเรากำลังเผชิญหน้าอยู่ตอนนี้คือประชาชนคนธรรมดา เราต้องยับยั้งชั่งใจตลอดเวลา ต้องรับมือกับประชาชนให้ได้ พวกเขาเป็นคนธรรมดาที่น่าสงสาร”

หยางจิ่นซิ่วตกใจเมือ่ได้ยินเช่นนั้น นางไม่คาดคิดว่าฉินเหยียนจะคิดเช่นนี้

นางรู้ดีว่าฉินเหยียนเสียใจมากเพียงใด เพื่ออาณาจักรฉิน เขากลับต้องเดินทางมายังเยี่ยนเป่ย แต่ชาวอาณาจักรกลับได้รับบาดเจ็บ

เขาโกรธมากกับสิ่งที่ตระกูลที่มีอิทธิพลเหล่านี้ทำลงไป

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เขายังคงมีเหตุผล มีความอดทนต่อประชาชนเป็นอย่างมาก และคำนึงถึงประชาชนอย่างแท้จริง

คนอย่างเขา สมควรแล้วที่ได้เป็นนักปราชญ์