องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1049

“ทหาร รีบส่งจดหมายไปที่เมืองถูเหอ......”

ฉินเหยียนกำลังคิดจะส่งข่าวไปยังเมืองถูเหอ แต่กลับถูกหลี่ชางห้ามเอาไว้

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ คำนวณจากเวลาแล้วไม่ทันแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่ชางถอนหายใจแล้วพูดต่อว่า “กระหม่อมเกรงว่าตอนนี้พวกทหารม้าทุ่งหญ้าและคนตระกูลจางกำลังเริ่มเล่นงานเส้นทางการส่งกําลังบํารุงของเราแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินอวี่สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ว่าอย่างไรนะ?”

“ถ่วงเวลาไว้นานเกินไป” หลี่ชางสีหน้าจนปัญญา “ผ่านไปนานหลายวันแล้ว ต่อให้จะปีนขึ้นเขาก็คงจะถึงภูเขาเยี่ยนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ตุบ! ฉินอวี่ต่อยโต๊ะเสียงดัง สีหน้าของเขาแย่อย่างมาก “เจ้าพวกสารเลว เลวจริงๆ!”

ดวงตาของเขาเดือดดาลอย่างมาก อยากจะบุกไปตรงค่ายของชนเผ่าหนี่ว์เจินแล้วสังหารพวกสารเลวทันทีเลย

“อย่าร้อนใจไปเลยท่านอ๋อง!”

หลี่ชางครุ่นคิดแล้วกัดฟันพูดว่า “กระหม่อมมีแผนหนึ่ง สามารถกลับมาชนะได้พ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินอวี่รีบถามขึ้นว่า “รีบว่ามา!”

หลี่ชางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาพยายามควบคุมสติอารมณ์แล้วกำหมัดแน่นพูดว่า

“หากกองทัพชนเผ่าหนี่ว์เจินลงใต้กันไปแล้วจริงๆ เช่นนั้นคงไม่มีการป้องกันที่เจ้อหลี่มู่เหมิง เหตุใดเราจึงไม่ลองใจกล้าเสียหน่อย ฉวยโอกาสนี้ยึดเจ้อหลี่มู่เหมิง จับเป็นท่านผู้นำ เมื่อเป็นเช่นนี้ทุกอย่างก็จะคลี่คลายได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ว่าอย่างไรนะ?” ฉินอวี่ตกใจอย่างมาก เขาจ้องเขม็งแล้วถามขึ้นว่า

“นี่เจ้าคงไม่ได้ล้อข้าเล่นใช่รึไม่? ข้ามีกองกำลังเพียงสองหมื่นนาย เจ้าให้ข้าไปโจมตีเจ้อหลี่มู่เหมิงเนี่ยนะ แล้วเมืองเสิ่นจะทำอย่างไร?”

เจ้อหลี่มู่เหมิงต่างจากเมืองเสิ่นตอนที่พวกเขาเข้ามาโจมตี เมืองเสิ่นมีแต่พวกอันธพาล แต่ชนเผ่าหนี่ว์เจินไม่ใช่ อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่คือท่านผู้นำ ที่ฮ่องเต้อาณาจักรเยี่ยนแต่งตั้งตำแหน่งให้ด้วยตนเอง มีตำแหน่งเทียบเท่ากับอ๋อง อีกทั้งยังมีกองกำลังทหารอีก ไม่ใช่นักรบทั่วไป แล้วสองหมื่นนายของพวกเขายังไม่ได้พกอาวุธโจมตีขนาดใหญ่มาด้วย จะเอาอะไรไปโจมตี?

อีกอย่าง จะให้เขาทิ้งเมืองเสิ่นไปงั้นรึ? หากเขาพาคนไปแล้ว มีรความเป็นไปได้ที่ตระกูลจางจะรีบกลับมาเลยทีเดียว ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้น แม้แต่คนอื่นๆที่นี่ก็คิดว่าหลี่ชางเสียสติไปแล้ว ถึงได้ตัดสินใจโง่ๆแบบนั้น

หลี่ชางกลับไม่แยแสคำถกเถียงรอบข้างเลย เขาพูดอย่างเรียบนิ่งว่า

“จำนวนทหารไม่สำคัญเท่าความสุขุมรอบคอบ เพียงแค่ส่งกำลังอันแข็งแกร่งไปยังเจ้อหลี่มู่เหมิงก็พอพ่ะย่ะค่ะ เพียงแค่จับกุมท่านผู้นำมาได้ เช่นนั้นชนเผ่าหนี่ว์เจินก็จะไร้ผู้นำ และจะต้องถูกตีพ่ายแพ้แตกไม่เป็นขบวนพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่ชางพูดอย่างฉะฉาน แต่ฉินอวี่ยังคงขมวดคิ้วไม่ยอมตัดสินใจเสียที คนอื่นๆได้ยินแล้วก็พากันส่ายหน้า

“แม่ทัพหลี่ แผนของเจ้าเสี่ยงเกินไปแล้ว”

“ใช่แล้ว สถานการณ์ในตอนนี้ เจ้าเองก็แค่คาดเดา”

ทุกคนพากันส่ายหน้าถอนหายใจ เชื่อว่าแผนของหลี่ชางเสี่ยงมากเกินไป และไม่มีความหมายอะไร

หัวหน้าขบวนที่นำหน้าอยู่เองก็รู้สึกได้ว่าเส้นทางผิดปกติ

“ออกคำสั่งไปให้เพิ่มความเร็ว ออกจากที่นี่ก่อนค่อยว่ากัน”

หัวหน้าขบวนขี่ม้าเร่งทุกคน จากนั้นขบวนก็รีบเพิ่มความเร็ว แต่ว่าทันใดนั้นเองจู่ๆก็มีแสงไฟคบเพลิงสว่างขึ้นจากที่ไกลๆ

“แย่แล้ว! มีโจร!”

หัวหน้าสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาตะโกนอย่างเข้มงวดว่า “คุ้มครองเสบียงเอาไว้! คุ้มครองเสบียง!”

แต่ว่าทันใดนั้นเองก็มีเสียงร้องตะโกนดังขึ้นทุกทิศทาง เห็นได้ชัดว่าศัตรูมีจำนวนมาก

“ฮ่าๆๆ! คืนนี้ข้าจะรวยแล้ว!”

“เหล่าสหาย บุกเลย! ชิงเงินมาให้หมด มันมากพอที่เราจะไม่ต้องกังวลเรื่องกินอยู่อีกหลายปีเลย!”

“หึหึ รวยแล้ว กลับไปเราก็สามารถสู่ขอสร้างครอบครัวกันได้แล้ว!”

เสียงตะโกนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ไม่ช้าก็ปรากฏอยู่ข้างขบวนรถ หัวหน้าเองก็เป็นทหารเก่าที่เกษียณมา เขารีบตะโกนทันทีว่า

“อย่าตื่นตูมไป จุดควันสัญญาณอยู่ที่เดิม คนที่เหลือตามข้าไป!”