องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1056

หลี่ชางตบหน้าผาก เขาคิดในใจว่าแย่แล้ว จากนั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี หากยังหาทิศทางไม่พบ เช่นนั้นพวกเขาก็ต้องกลับไปทั้งที่ทำอะไรไม่สำเร็จเลย เขาครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง และแล้วเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยายามครั้งสุดท้าย

เขาทำท่าทางต่อชายหนุ่มชนเผ่าหนี่ว์เจินคนนั้น

“เจ้า เจ้า สถานที่ที่จะพบท่านผู้นำของพวกเจ้าอยู่ที่ใด? พวกข้ากองทัพอาณาจักรฉินต้องการไปหาท่านผู้นำของพวกเจ้า เจ้าเข้าใจรึไม่?”

หลี่ชางทำท่าทางเพื่อบรรยายความหมาย ทำเอาพวกชนเผ่าหนี่ว์เจินงุนงงไปหมด จนกระทั่งเขาทำท่าทางไหว้ทุกคนจึงจะดูเข้าใจเล็กน้อย เหล่าวัยรุ่นพึมพำกระซิบกันด้วยภาษาของชนเผ่าหนี่ว์เจิน

“พวกเขาคงจะไปสถานที่ไหว้บูชาสินะ หรือก็คือภูเขาหลางจูซู” วัยรุ่นคนหนึ่งพูดด้วยเสียงสั่นคลอน

ภูเขาหลางจูซูคือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของชนเผ่าหนี่ว์ เป็นสถานที่ที่พวกเขาไหว้บูชาเทพเจ้าหมาป่า เป็นสถานที่ที่วิญญาณของคนตายไป

อีกคนหนึ่งกลืนน้ำลายแล้วถามว่า “ทำอย่างไรดี? เราจะนำทางให้พวกเขารึไม่?”

“หากไม่นำทางเราจะตายกันหมด! พวกเจ้าไม่เห็นรึ? พวกมันเป็นคือเจ้าพวกสารเลวที่บุ่มบ่าม!”

วัยรุ่นคนหนึ่งด่าทอขึ้นมา แต่ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เผยสีหน้าเกรงกลัว

“ข้ายังไม่อยากตาย เรานำทางพวกเขาไปเถิด หากเทพเจ้าหมาป่ารู้ว่าเราทำเพื่อรักษาชีวิตจะต้องให้อภัยเราแน่!”

เมื่อทุกคนหารือกันแล้วก็ตัดสินใจเป็นเสียงเดียวกันว่ารักษาชีวิตก่อน

และแล้วพวกเขาก็พูดกับหลี่ชางว่า “ท่านขอรับ เรายินดีพาพวกท่านไปที่ภูเขาหลางจูชู พาไปหาเทพเจ้าหมาป่าของเราขอรับ!”

พวกเขากลัวว่าหลี่ชางจะฟังไม่ออก จึงได้ทำท่าทีเพื่อแสดงความหมายด้วย

แม้ว่าหลี่ชางจะฟังไม่รู้เรื่องว่าพวกเขากำลังพูดอะไร แต่ดูจากการเคลื่อนไหวของพวกเขาแล้วคงจะสำเร็จแล้ว

ข้าราชการฝ่ายบู๊ข้างๆเองก็พูดอย่างดีใจว่า “ท่านแม่ทัพ คงจะสำเร็จแล้วขอรับ พวกเขายอมพาเราไปที่เจ้อหลี่มู่เหมิง เพื่อพาไปหาท่านผู้นำของพวกเขาขอรับ!”

หลี่ชางเองก็เห็นๆอยู่ เขาสีหน้าดีใจแล้วออกคำสั่งว่า

“ออกคำสั่งไปว่าให้พักผ่อนหนึ่งวัน ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ให้เคลื่อนทัพเต็มกำลัง เราจะต้องทำลายเจ้อหลี่มู่เหมิงได้ภายในห้าวัน!”

ความเข้าใจผิดที่สนทนากันไม่รู้เรื่องได้ตกลงกันเช่นนี้แล้ว ส่วนผลลัพธ์จะดีหรือแย่นั้นก็ยังไม่รู้

......

เพียงแค่พริบตาก็ผ่านไปสองวันแล้ว

เมืองถูเหอครึกครื้นอย่างมาก เหล่าพ่อค้าเสบียงจากเยี่ยนเป่ยในที่ต่างๆมารวมตัวกัน ทุกคนมาก็เพราะอยากจะได้กำไรมหาศาล ใครๆก็รู้ว่าช่วงนี้ราคาเสบียงสูงลิ่วจนน่าตกใจอย่างมาก

“ทุกท่าน เชื่อว่าคงได้รู้กันแล้วว่าอาณาจักรฉินของเรากำลังรับซื้อเสบียง ขอบคุณทุกท่านมากที่เดินทางมาไกลเพื่อช่วยคลี่คลายวิกฤตขาดแคลนเสบียงของเมืองถูเหอ ข้าขอเป็นตัวแทนของอาณาจักรฉินในการกล่าวขอบคุณทุกท่าน!”

จางฝูประสานมือแล้วโค้งตัว

“ท่านเกรงใจเกินไปแล้ว เราเพียงแค่หวังอยากจะซื้อขายให้เสร็จรวดเร็วที่สุด ยังต้องรีบกลับไปด้วย!” พ่อค้าเสบียงคนหนึ่งพูดขึ้น

พ่อค้าคนอื่นๆเองก็พากันพูดสมทบว่า “นั่นสิ ระหว่างทางเดินทางก็ลำบาก พวกข้าเองก็ได้ใช้เงินไปไม่น้อยกว่าจะขนย้ายเสบียงมาถึงที่นี่ได้ พวกเจ้าจะเริ่มรับซื้อเมื่อะไรรึ? หรือจะให้พวกข้าไปขายที่ตลาดก็ได้!”

หากคนอาณาจักรฉินไม่ได้มีกฎมากมายว่าไม่ให้ทำการขายเองโดยพลการ อยากจะขายยังต้องทำใบรับรองการซื้อขายอะไรนั่น พวกเขาก็คงเปิดการขายนานแล้ว จะมารวมตัวกันอยู่ที่นี่อีกทำไมกัน

เมื่อเห็นว่าทุกคนร้อนใจเช่นนี้จางฝูก็ยิ้มแย้ม จากนั้นก็พูดว่า

“ไม่ต้องร้อนใจไป ทุกท่านเดินทางกันมาไกล อาณาจักรฉินก็ต้องแสดงมิตรภาพในฐานะเจ้าของบ้านสิ วันนี้ข้าจะขอเชิญทุกท่านไปฉลองกันที่หอหม่านฮวา พรุ่งนี้ค่อยทำการจัดการเรื่องนี้ก็ยังไม่สาย!”

หลังจากก่อสร้างโครงสร้างมาหลายวัน เมืองถูเหอก็ได้สร้างอาคารจนเสร็จสมบูรณ์ไปหลายอาคาร และก็มีหอหม่านฮวาด้วย พ่อค้าเสบียงหลายคนถูกหอหม่านฮวาที่หรูหราดึงดูดตั้งแต่ตอนเข้าเมืองแล้ว ถึงขั้นรู้สึกละอายใจในตนเองเล็กน้อย รู้สึกว่าตนเองเหมือนกับคนบ้านนอก

แต่บัดนี้จางฝูกลับบอกว่าจะเชิญพวกเขาไปใช้บริการที่หอหม่านฮวา ทันใดนั้นพวกเขาก็ดีใจอย่างมาก

อย่างไรงานอดิเรกที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้หาได้ยากอย่างยิ่ง การที่ได้มาใช้บริการที่นี่เองจึงเป็นเรื่องที่พวกเขาดีใจอย่างมาก ทุกคนได้เดินทางไปยังหอหม่านฮวาโดยมีจางฝูคอยนำทางไปอย่างเอิกเกริก