องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1058

ร้านขายอาหารแห่งหนึ่งเปลี่ยนราคาจากหนึ่งร้อยยี่สิบเหรียญเป็นหนึ่งร้อยเหรียญ

ราคาลดลงถึงสองเท่าในทันที ทำให้ประชาชนรีบพุ่งเข้าไปซื้อ

“ข้าอยากซื้อ เอามาให้ข้าสองโตว”

“ข้าอยากได้เหมือนกัน มาให้ข้าหนึ่งกระสอบ!”

“ไอหย่า พวกเจ้าอย่าผลักอย่าดันเข้ามาได้หรือไม่ อย่าเหยียบเท้าข้า!”

ตลาดในเมืองถูเหอตกอยู่ในความโกลาหล ประชาชนหลั่งไหลเข้ามาซื้อวัตถุดิบเป็นจำนวนมาก

ในร้านขายวัตถุดิบรายใหญ่ เจ้าของร้านและพนักงานต่างยุ่งอยู่กับการต้อนรับลูกค้า

หลังจากนั้นสถานการณ์นี้กินเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมง

เพราะนอกจากโกดังวัตถุดิบแล้ว ยังมีโจ๊กแจกฟรีอีกด้วย!

เรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ทำให้ประชาชนทั้งหมดต่างเสียสติ เมื่อก่อนราคาหนึ่งร้อย เพียงแค่พริบตาเดียวกลับถูกแจกฟรีอย่างนี้เลยหรือ?

ทันใดนั้นร้านขายวัตถุดิบคนพลันหายไปในพริบตา ประชาชนเดินไปยังโกดังของทางการ

เจ้าของร้านขายวัตถุดิบต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เถ้าแก่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ราคาวัตถุดิบลดลงเร็วเกินไปแล้ว พวกเราชาวเมืองถูเหอไม่ได้ขาดแคลนอาหารหรอกหรือ?”

พนักงานในร้านตกใจ

“เจ้าจะไปรู้เรื่องอะไร?”

เถ้าแก่สูดลมหายใจเข้า จากนั้นประสานมืออย่างเคารพไปที่จวนเจ้าเมืองแล้วพูดว่า

“นี่เป็นแผนการของอ๋องเหยียนและท่านนายกจางฝูของพวกเราน่ะสิ จุดประสงค์เพื่อให้ประชาชนในเมืองถูเหอได้มีอาหารกิน ทำให้ช่วยชีวิตประชาชนหลายแสนคนในเมืองเราได้”

เถ้าแก่เองก็มีเหตุผลเช่นกัน เพราะเมืองถูเหอเป็นบ้านเกิดของเขา เขาเป็นคนเยี่ยนเป่ยมาแต่เกิด

ในอดีตเขาก็เป็นเหมือนคนเยี่ยนเป่ยที่เกลียดชังชาวอาณาจักรฉิน แต่หลังจากนั้นเมื่อเห็นว่าชาวอาณาจักรฉินปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดีและเอาใจใส่พวกเขา ความคิดของพวกเขาเริ่มเปลี่ยนไป

พวกเขาอยากให้ประชาชนมีสิทธิเสรีภาพ อีกทั้งยังตั้งนโยบายเพื่อสนับสนุนพวกเขา เพื่อให้ทุกคนได้กินอยู่อย่างดี ได้มีเสื้อผ้าดีๆ ใส่ ให้เห็นว่าแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก

อีกอย่างชาวอาณาจักรฉินเองก็เป็นมิตรอย่างมาก ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นพ่อค้าชาวอาณาจักรฉินหรือเจ้าหน้าที่ทางการของอาณาจักรฉิน พวกเขาต่างปฏิบัติกับพวกเขาเหมือนเป็นสมาชิกในครอบครัว

ในความคิดเขา ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นชาวเยี่ยนเป่ยหรืออาณาจักรฉิน ทุกคนถือว่าเป็นชาวอาณาจักรฉิน เป็นคนบ้านเดียวกัน!

เยี่ยนเป่ยเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนต่างมีความสุขและเป็นมิตรต่อกัน

ดังนั้นเถ้าแก่ร้านขายวัตถุดิบจึงชื่นชมฉินเหยียนและจางฝูมากก้นบึ้งหัวใจของเขา

ว่ากันว่าชาวเยี่ยนเป่ยเป็นคนเถื่อนและหัวแข็ง เพราะครั้งหนึ่งอาณาจักรเยี่ยนเคยทำให้พวกเขาต้องเสียใจ อีกฝ่ายไม่เคยปฏิบัติกับเขาเฉกเช่นมนุษย์

พวกตระกูลที่มีอำนาจเหล่านั้นปฏิบัติต่อเขาเหมือนเขาเป็นสัตว์เลี้ยง

แต่อาณาจักรฉินในวันนี้ ได้นำแสงสว่างมาให้พวกเขา ใครก็ตามที่ต้องการทำร้ายอาณาจักรฉินในตอนนี้ พวกเขาเมืองถูเหอจะเป็นกลุ่มแรกที่คัดค้าน!

เถ้าแก่มีท่าทีเคร่งขรึมและสั่งว่า “ไป ไปเปลี่ยนราคาวัตถุดิบ เป็นเก้าสิบเหรียญ!”

“อ๋า? เก้าสิบเหรียญหรือขอรับ?”

“ว่าอย่างไรนะ? เหลือเก้าสิบเหรียญอย่างนั้นหรือ?!”

พ่อค้าวัตถุดิบจากเมืองอื่นเมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็รีบออกจากหอหม่านฮวาเพื่อสืบเรื่องราวทั้งหมด

เมื่อเขารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ตาเขาพลันแดงก่ำ

“บ้าเอ้ย พวกอาณาจักรฉินเล่นสกปรกกับเราแล้ว!”

เขาโวยวายด้วยความโมโห

มีคนหัวไวรู้สาเหตุที่แท้จริงของเรืองนี้ พูดด้วยสีหน้าขมขื่น

“มีลูกไม้ไหนอีก? พวกเขายังไม่ได้ตอบรับว่าจะซื้อวัตถุดิบของเราไม่ราคาหนึ่งร้อยเหรียญขึ้นไป แค่พูดว่าจะซื้อตามราคาท้องถิ่น นี่มันรวมหัวหลอกกันแล้ว! เห็นกันชัดๆว่า นี่เป็นแผนการของพวกมัน แต่พวกเรากลับถูกหลอก!”

บางคนกัดฟันแน่นและสาปแช่งว่า “แผนการชั่วช้า! พวกอาณาจักรฉินได้ทำให้เราเห็นแล้วว่าต้องการให้พวกเราล้มละลาย แม่งเอ้ย ไอ้พวกคนสารเลว!”

“ใช่แล้ว ไอ้จางฝูก็เช่นกัน จงใจขังเราไว้ในหอหม่านฮวา ตอนนี้ราคาอาหารลดลงเหลือเก้าสิบเหรียญแล้ว!”

“ไป ข้าจะไม่ค้าขายกับพวกมันแล้ว ข้าจะกลับ!”

มีคนหุนหันพลันแล่นและหมุนตัวกลับ

ท้ายที่สุดแล้ว ช่องว่างระหว่างหนึ่งร้อยกับเก้าสิบเหรียญต่างกันอยู่ สำหรับพวกเขาโลกนี้กำลังแตกสลาย เป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะยอมรับ เหมือนกับตกลงมาจากสวรรค์อย่างไรอย่างนั้น

บางคนคิดจะกลับ แต่ส่วนใหญ่ตกอยู่ในความเงียบ

กลับหรือ? นั่นหมายความว่าขาดทุนย่อยยับ เสียทั้งเงินเสียทั้งแรง!