องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1071

หลังจากที่หลี่ชางฟันศัตรูคนหนึ่งไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะสบถออมา

“ให้ตายเถอะ ทำไมทหารทุ่งหญ้าเหล่านี้ถึงบ้าคลั่งกันขนาดนี้นะ? แขนถูกฟันจนขาด พวกมันยังพุ่งเข้าหาข้าไม่หยุดหย่อน!”

รองแม่ทัพเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน แต่เขาเองก็ไม่เข้าใจ ได้แต่อธิบายส่งๆ ไป

“พวกเขาคงต้องการปกป้องท่านผู้นำ เช่นเดียวกับตอนที่พวกเราเห็นอ๋องเหยียนถูกปิดล้อม พวกเราก็บุกอย่างไม่คิดชีวิตเช่นนี้ขอรับ”

“มีเหตุผล เจ้าฉลาดขึ้นจริงๆด้วย”

หลี่ชางมองรองแม่ทัพด้วยสายตาชื่นชม เขาไม่คิดว่าระหว่างทางที่เดินทางมายังม่อเป่ย รองแม่ทัพของเขาจะฉลาดขึ้นถึงเพียงนี้

รองแม่ทัพหัวเราะเบาๆ และชื่นชมเขา

“ทั้งหมดเป็นเพราะข้าได้อยู่เคียงข้างท่านแม่ทัพขอรับ”

“เอาล่ะ หยุดพูดประจบข้าได้แล้ว รีบเดินหน้าต่อ วันนี้พวกเราต้องหยุดท่านผู้นำไร้สาระนั่นให้จงได้!”

“ขอรับ!”

กองทัพทั้งหมดมุ่งหน้าต่อไป เสียงกรีดร้องดังไปทั่วทั้งป่า

หลี่ชางเป็นแม่ทัพที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขากวัดแกว่งดาบของเขาต่อไป

“ฉึก...”

“อาอา!”

ไม่รู้ว่ามีคนตายไปกี่คนแล้ว

เขาเองก็จำไม่ได้แล้วเช่นกันว่าฆ่าศัตรูไปกี่คน

กล่าวโดยสรุปคือ เขามองศัตรูล้มลงทีละคนไปต่อหน้าต่อตาเขา

ศพกองพะเนิน

เลือดปกคลุมทั้งเขา กิล่นตลอบอวลไปทั่วทั้งเขา จนไม่อยากได้กลิ่น!

สายตาหลี่ชางนั้นโกรธเกรี้ยว แต่ในใจเขากลับสงบ

เพราะในสายตาเขา ศัตรูเหล่านี้ควรฆ่าให้ตาย

คนที่ขัดขวางทางเขา มีเพียงอย่างเดียวที่เขาทำได้ นั่นคือฆ่าพวกมันเท่านั้น

“ฆ่าให้หมด!”

หลี่ชางตะโกนด้วยความโกรธ

รองแม่ทัพชัดกาบออกมาและเดินตามเขาไป ฆ่าศัตรูที่อยู่รอบกายที่พยายามหยุดเขาตลอดเวลา

นี่คือความเจ็บปวดที่นี่ยินดีอย่างหนึ่ง

เขาฆ่าคนได้อย่างมีความสุข ส่วนศัตรูบาดเจ็บสาหัส

การฆ่ากันมาตลอดทาง พวกเขาต้องจ่ายค่าเสียหายนี้ไปไม่น้อย ประชาชนหลายคนต้องตาย

ในที่สุดเมื่อพวกเขาขึ้นไปได้ถึงครึ่งทางของภูเขา หลี่ชางและคนอื่นๆ เห็นพื้นที่ว่างเปล่า

ในขณะนี้แท่นบูชาขนาดใหญ่ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทุกคน รอบตัวเขาเต็มไปด้วยคนแต่งกายแปลกๆ

คนเหล่านี้ล้วนมีท่าทีเหมือนถูกคนจับมา มีท่าทีหวาดกลัว ยืนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่กล้าขยับตัวไปไหน

“เฮอะ! ผู้นำออกมาให้ข้าจัดการเจ้าเสีย!”

หลี่ชางตะโกนออกมาอย่างหยิ่งผยอง

น่าเสียดายที่ท่านผู้นำไม่ได้อยู่ที่นี่

หลี่ชางขมวดคิ้วและพูดเสียงเย็นชา

“ข้าไม่ใช่ท่านผู้นำ ท่านผู้นำของเราไม่ได้อยู่ที่นี่...”

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นชนเผ่านวี่ห์เจินที่เข้าใจภาษาของคนที่ราบภาคกลาง

หลังจากได้ยินดังนั้น หลี่ชางพลันมีสีหน้าเย็นชาทันที เขากัดฟันแล้วพูดว่า

“เจ้าหลอกข้าหรือ?”

หลังจากนั้นเตะชายคนนั้นล้มลง และพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า

“ในเมื่อพวกเจ้าไม่อธิบาย ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!”

คำพูดของหลี่ชางหมายความเช่นนั้นจริงๆ ทำให้ชายคนนั้นหมดหวังทันที

เขาอธิบายด้วยความกลัว

“ท่านผู้นำของเราไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาอยู่ที่เจ้อหลี่มู่เหมิง หากไม่เชื่อ ก็ลองตรวจสอบดูได้ก็จะรู้ว่าข้าไม่ได้โกหกพวกเจ้า”

“เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ?”

หลี่ชางอึ้งไป และถามกลับ “เจ้าล้อข้าเล่นหรือ? คิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าท่านผู้นำของเจ้าอยู่ที่เจ้อหลี่มู่เหมิง ที่นี่ไม่ใช่เจ้อหลี่มู่เหมิงหรือ?”

“ที่... ที่นี่ไม่ใช่เจ้อหลี่มู่เหมิง เจ้อหลี่มู่เหมิงอยู่ห่างจากที่นี่ไปอีกหนึ่งร้อยลี้ ข้าไม่ได้โกหกเจ้า...”

“พูดไร้สาระ!”

หลี่ชางโกรธมากจากนั้นชี้ปลายดาบไปที่หน้าของอีกฝ่าย

“เจ้ากล้าโกหกข้า คนๆ นี้คือชะตากรรมของพวกเจ้า!”

“ฉึก!”

ชายคนนั้นที่ยังพูดไม่ทันจบ ถูกดาบฟันแยกออกเป็นสองส่วน เลือดไหลรินไปพื้น