องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1074

“ชักจะเกินไปแล้ว!”

จางฝูไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เขาตบโต๊ะและยืนขึ้น พร้อมกับตะโกนด้วยความโกรธ

“เจ้าฝันอยู่หรือไร?! ถึงได้กล้าพูดจาเอาเปรียบเช่นนี้!”

พูดถึงตรงนี้ เขาหันไปมองฉินเหยียนและกัดฟันพูด

“ท่านอ๋อง อย่าเชื่อคำพูดไร้สาระของไอ้หัวขโมยคนนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ! เขาคิดว่าเขาสามารถควบคุมเทือกเขาเยี่ยนได้ อีกทั้งได้ได้รับการสนับสนุนจากชนเผ่านวี่ห์เจิน เขาคิดจะใช้ประโยชน์จากพวกเรา ถือว่ารนหาที่ตายชัดๆ!”

“ใช่ เจ้าพูดถูก!”

จางจื้อสยงยิ้มเยาะ จากนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าแค่เสนอสิ่งนี้ขึ้นมา พวกเจ้าจะตอบรับหรือไม่เช่นนั้นปล่อยให้เยี่ยนเป่ยตกอยู่ในความสิ้นหวังต่อไปเถิด”

“อ้อ ใช่แล้ว พวกเจ้ามีอีกสามตัวเลือก”

จางจื้อสยงเลียริมฝีปากตัวเอง มองไปที่ฉินเหยียนอย่างดูถูก

“เช่นชั้นก็จัดการฆ่าตระกูลให้หมดเสีย ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับอาณาจักรฉินอยู่แล้ว แต่ในกรณีนี้ ความโหดร้ายและป่าเถื่อนของชาวอาณาจักรฉินที่กระทำต่อชาวเยี่ยนเป่ยจะถูกลือไปทั่งทั้งจิ่วโจว เมื่อถึงเวลานี้นั้นเจ้าต้องระวังจะเกิดความขัดแย้งภายใน!”

เมื่อเขาพูดจบ จางจื้อสยงพลันมีสีหน้าเย็นชาขึ้น

ฉินเหยียนมองไปที่จางจื้อสยงอย่างเงียบๆ และไม่ตอบ

ในเวลานี้จางจื้อสยงหมดความอดทน เขายืนขึ้นและมองไปที่ฉินเหยียนพร้อมด้วยสายตาเยาะเย้ย

“ยังตัดสินใจไม่ได้อีกหรือ? อ๋องเหยียนที่คนเขาเลื่องลือ ไม่น่าใช่คนลังเลเช่นนี้”

ฉินเหยียนหยิบถ้วยชาขึ้น ดื่มชา มองไปที่จางจื้อสยงอย่างสงบ ลุกขึ้นยืนช้าๆ

“เจ้าอยากรู้การตัดสินใจของข้าหรือ? เช่นนั้นตอนนี้ข้าจะบอกเจ้าว่าไม่ใช่เรื่องเงินและพื้นที่หรือ? เจ้ายื่นมือออกมาเถิด”

“ฮ่าๆๆ อ๋องเหยียนเป็นคนฉลาดจริงเชียว คุยกับคนฉลาดมันง่ายเช่นนี้นี่เอง”

จางจื้อสยงยื่นมือออกไป

พวกอาณาจักรฉินนั้นร่ำรวยเสียจริง สองล้านเหรียญต่อหนึ่งปี ถือว่าเป็นเงินที่ใช้จ่ายเพียงพอแล้วสำหรับเขา

ฉินเหยียนยิ้มอย่างเย็นชา ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาแล้วคว้ามือของอีกฝ่าย หลังจากคว้ามือของอีกฝ่ายได้ เขาก็ดึงมีดสั้นออกมาแล้วแทงเข้าไปที่มือของอีกฝ่ายทันที!

ฉึก!

เลือดสดไหลพุ่งออกมา

“อ๊า!”

ความเจ็บปวดรวดร้าวได้เล่นงานจางจื้อสยงทันที เขากรีดร้องและทรุดตัวลง จับมือที่ถูกแทง บนหน้าผากมีเม็ดเหงื่อเม็ดใหญ่ซึมออกมา และเขาร้องคร่ำครวญออกมา

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ เสียสติไปแล้วหรือไร?!”

ฉินเหยียนดึงมีดสั้นออกและพูดอย่างเฉยเมย “จางจื้อสยง เจ้าต้องขอบคุณข้าที่ไม่ปล่อยให้สถานการณ์วุ่นวายมากไปกว่านี้ มิฉะนั้น เจ้าไม่มีวันรอด!”

จางจื้อสยงจับมือที่ถูกแทงของตนและร้องอย่างโกรธแค้น “ฉินเหยียน! เจ้าต้องชดใช้กับสิ่งที่เจ้าทำในวันนี้อย่างสาสม!”

“อย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนยักไหล่และยิ้ม จากนั้นพูดอย่างใจเย็น

“ข้าต้องชดใช้หรือไม่ เรื่องนี้ข้าไม่รู้ แต่หลังจากนี้อีกสามวัน ตระกูลจางของพวกเจ้าต้องออกไปจากเยี่ยนเป่ย!”

“ท่านอ๋อง เราปล่อยเขาไปง่ายๆ เช่นนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ? เขากำลังยั่วโมโหพวกเราอย่างเปิดเผยนะพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนส่ายหน้าและพูดอย่างหมดหนทาง “ฆ่าเขา แล้วหลังจากนี้ล่ะจะทำอย่างไร? เหมือนกับที่เขาพูด เยี่ยนเป่ยจะตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย หากเยี่ยนเป่ยเป็นเช่นนั้น จิ่วโจวไม่มีวันสงบสุขได้”

การฆ่ากันเป็นวิธีที่รองลงมา ตอนนี้เยี่ยนเป่ยถือเป็นดินแดนของอาณาจักรฉิน

ต้าหย่งมีท่าทีเสียใจและด่าด้วยความโกรธ

“สุนัขตัวนี้มันบังอาจยิ่งนัก ข้าอยากจะฆ่าเขาจริง”

ฉินเหยียนยิ้มและพูดว่า

ไม่ต้องรีบร้อน การทำลายตระกูลจางไม่ใช่เรื่องยาก แต่ต้องทำตามสามขั้นตอนนี้ ขั้นตอนนี้เราต้องแก้ไขเรื่องที่อยู่ลับหลังเราเสียก่อน”

“อะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ต้าหย่งเกาหัวด้วยความสับสน “เรื่องที่อยู่ลับหลังพวกเรา... จะเกิดอะไรขึ้นลับหลังเราอย่างนั้นหรือ?”

“แน่นอนว่าต้องเป็นทหารทุ่งหญ้าที่ดูไม่ทราบที่มาที่ไป”

สายตาของฉินเหยียนหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อเขาพูดถึงเรื่องทุ่งหญ้า

“หลังจากจัดการพวกมันแล้ว ตระกูลจางจะโดดเดี่ยวและทำอะไรไม่ถูก หลังจากนั้นจะจัดการง่ายขึ้น”

ต้าหย่งรู้สึกสับสนเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

...

ด้านจางจื้อสยง พยายามประคองมือที่บาดเจ็บของตัวเอง และรีบออกจากเมืองถูเหอพร้อมกับลูกน้องของเขา