องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1087

ผู้ดูแลคือผู้ชายตัวอ้วนที่ไว้หนวด เมื่อเห็นจางฝูแล้วก็คุกเข่าลงกับพื้นตัวสั่น

“ยืนขึ้นมาก่อน ข้าขอถามเจ้า เจ้าแน่ใจแล้วรึไม่ว่าอาหารในเสบียงมีพิษ?”

“คือ......เสบียงบางอย่างมีพิษจริงขอรับ ข้าน้อยได้จับหนูมาทดลองแล้ว เมื่อหนูทานแล้วก็ตายไปขอรับ”

ผู้ดูแลเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วพูดอย่างระมัดระวัง

“ในเมื่อเจ้าจับหนูมาทดลองแล้วรู้ว่าเสบียงมีปัญหารึไม่ แล้วเหตุใดก่อนจะเกิดเรื่องจึงไม่ได้ทดลอง? มาทดลองอะไรตอนนี้?”

จางฝูถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“คือ......” ผู้ดูแลพูดอย่างทำตัวไม่ถูกว่า “ข้าน้อยเองก็ไม่กล้าลองสุ่มสี่สุ่มห้าขอรับ หากเห็นหนูในคลังเสบียงก็จะลงโทษข้าน้อยในความผิดที่ละเลยหน้าที่ แล้วจะกล้าจับหนูมาให้มันทานอาหารได้อย่างไรขอรับ”

เมื่อฟังผู้ดูแลพูดจบ จางฝูก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา เขาเองก็ไม่อยากจะพูดเรื่องพวกนี้แล้ว จึงได้ถามต่อว่า

“นอกจากที่คลังเสบียงทางเหนือ มีการตรวจสอบคลังเสบียงที่อื่นในเมืองรึไม่?”

“ตรวจสอบหมดแล้วขอรับ มีเพียงคลังเสบียงทางเหนือที่มีพิษขอรับ”

ผู้ดูแลส่ายหน้าแล้วพูดว่า “คลังเสบียงที่อื่นไม่มีปัญหาอะไรเลยขอรับ”

นี่ถือว่าเป็นข่าวดีมากแล้ว หากคลังเสบียงทุกที่ถูกวางยาพิษกันหมดก็แย่กันหมด เพราะหากเป็นเช่นนั้นก็อาจจะมีคนถูกพิษมากกว่านี้

“หากข้าจำไม่ผิด อาหารของคลังเสบียงทางเหนือเป็นอาหารที่เรารับซื้อจากทุกที่สินะ?” จู่ๆจางฝูก็ถามขึ้น

“ใช่ ใช่ขอรับ” ผู้ดูแลรีบพยักหน้าแล้วอธิบายว่า “ข้าน้อยได้มีการจดบันทึกไว้แล้วว่าซื้อที่ใด ซื้อในปริมาณเท่าใดขอรับ”

“นำมาให้ข้าดู!” จางฝูออกคำสั่งทันที

“ขอรับ รอเดี๋ยวขอรับ”

ไม่นานผู้ดูแลก็นำสมุดยืนให้กับจางฝู

จางฝูเปิดดูคร่าวๆแล้วขมวดคิ้ว สายตาของเขาไปหยุดอยู่ตรงชื่อๆหนึ่ง เขาคุ้นชื่อนี้อย่างมาก เขามีนามว่าหวังหมาจื่อ เมื่อก่อนตอนที่เขายังไม่ได้ออกจากตระกูลจาง เหมือนจะจำได้ว่าตระกูลจางมีพ่อค้าเสบียงคนหนึ่งที่มีนามว่าหวังหมาจื่อ

หรือว่าเจ้าหวังหมาจื่อคือพ่อค้าเสบียงที่ตระกูลจางจงใจส่งมาวางยาพิษงั้นรึ?

จางฝูยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ สีหน้าของเขามืดลงทันที เขาเงยหน้าจ้องผู้ดูแลที่คุกเข่าอยู่แล้วถามขึ้นอย่างเย็นชาว่า

“เจ้าหวังหมาจื่อ ตอนนี้อยู่ที่ใด?”

ผู้ดูแลอึ้งไป เขารีบตอบกลับว่า “นายท่านขอรับ เสบียงทุกอย่างได้ทำการซื้อขายหลายวันก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้นจึงได้แยกย้ายกันไปหมดแล้ว ส่วนจะไปที่ใดกันนั้นข้าน้อยก็ไม่รู้ขอรับ อาจจะกลับบ้านใครมันไป”

จางฝูหรี่ตาแล้วถามขึ้นต่อว่า “เจ้าได้จดบันทึกไว้รึไม่ ว่าได้ส่งเสบียงไปมากแค่ไหนในแต่ละวัน”

“คือ......มีขอรับ!”

ผู้ดูแลตอบสนองช้าไปหน่อย จากนั้นเขาก็หยิบสมุดอีกเล่มยื่นให้กับจางฝู

เมื่อเรียบร้อยแล้วจางฝูจึงหันตัวเดินออกไปด้านนอก

ด้านนอกมีเหล่าชาวเมืองที่ตามมายืนล้อมกันอยู่เต็มไปหมด

“จางฝู อธิบายมาซะ!”

“ใช่แล้ว มีคนทานแล้วตายไปมากมาย เพราะทานเสบียงของพวกเจ้าทั้งนั้น!”

“พวกเจ้าไม่รู้สึกผิดต่อความเชื่อใจของเรารึ?”

“ฆ่าคนก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต ติดเงินก็ต้องคืนเงิน พวกเจ้าแจกจ่ายเสบียงที่มีพิษ นั่นคือการวางแผนให้ได้ทรัพย์สิน ทำร้ายผู้อื่น!”

ทุกคนโกรธเกรี้ยวอย่างมาก ต่างก็กล่าวโทษจางฝู พวกเขารู้สึกว่าเรื่องนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับจวนข้าราชการแน่ ทุกคนยิ่งโกรธกันมากขึ้น เพราะงั้นพวกเขาจึงเกลียดชังจางฝูอย่างยิ่ง ถึงขั้นมีหลายคนที่มองจางฝูด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เห็นเขาเป็นคนร้ายที่ฆ่าคน

จางฝูมองพวกเขาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดเสียงดังว่า

“พี่น้องทั้งหลาย ข้าได้ตรวจสอบมาแล้ว เสบียงที่พวกข้าแจกจ่ายนั้นมีพิษจริง เรื่องนี้พวกข้ายอมรับ!”

เหล่าชาวเมืองอึ้งไป ไม่คิดว่าจางฝูจะกล้ายอมรับ แต่ทันใดนั้นเหล่าชาวเมืองก็ยิ่งเดือดดาล

“ข้าว่าแล้วว่าเป็นฝีมือของพวกเจ้า!”

“ชดใช้ด้วยชีวิต ชดใช้ด้วยชีวิตมา ชดใช้ให้คนที่ตายเพราะทานเสบียงไปซะ!”