องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1090

แต่ว่าหลี่ชางเองก็ไม่ตื่นตระหนกอะไร เขาตะโกนว่า

“กระจายตัวเพื่อพุ่งออกจากลูกธนูของศัตรูไป จากนั้นก็เอาข้าเป็นจุดศูนย์กลางเพื่อตั้งขบวนสังหารศัตรูให้สิ้นซาก!”

“ขอรับ!”

เมื่อทหารได้ยินดังนั้นก็ปฏิบัติตามคำสั่งของหลี่ชางทันที เปลี่ยนรูปแบบขบวนแล้วพุ่งไปยังทหารม้าทุ่งหญ้า

โครม!

กองกำลังทั้งสองฝ่ายปะทะกัน พริบตานั้นก็มีเสียงตะโกนฆ่าดังขึ้นไปทั่ว

ทหารหนึ่งพันห้าร้อยนายที่หลี่ชางนำทัพ ทิ่มแทงทหารม้าทุ่งหญ้าราวกับดาบที่เฉียบคม ดาบกวนกงใหญ่แทงเข้าหน้าอกของคนคนหนึ่ง จากนั้นก็แทงท้องของอีกคน

เพียงในพริบตาก็ล้มตายไปจำนวนมาก หลี่ชางฆ่าคนเครื่องติดแล้ว เขาไม่สนแล้วว่าอีกฝ่ายคือใคร

กลับกันที่ทหารม้าทุ่งหญ้า เดิมทีพวกเขาก็เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้ากันอยู่แล้ว เสียแรงมากเกินไป รวมทั้งชุดเครื่องแบบของพวกเขาที่ห่างชั้นกับกองทัพอาณาจักรฉินมากเกินไป ดังนั้นเมื่อต่อสู้กันไม่นานก็เสียเปรียบ

“ฮ่าๆ ฆ่ามัน!” หลี่ชางหัวเราะเสียงดัง ทั่วทั้งร่างกายของเขามีแต่เลือดราวกับปีศาจแห่งสงคราม และความบ้าคลั่งเช่นนี้ก็ทำให้เหล่าทหารที่อยู่รอบๆเลือดร้อนตามๆกัน ยิ่งฆ่าก็ยิ่งดุร้าย

“ฮ่าๆ สาแก่ใจยิ่งนัก!”

หลี่ชางมีความสุขอย่างมาก การทำตามใจเช่นนี้มันสาแก่ใจจริงๆ

“เหล่าสหาย! บุกเข้าไป ฉีกพวกทหารม้าทุ่งหญ้าให้เป็นชิ้นๆ!”

เมื่อสิ้นเสียงตะโกนของหลี่ชางแล้ว เหล่าทหารผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็พุ่งเข้าไปหาทหารม้าทุ่งหญ้าราวกับสัตว์ป่าล่าเหยื่อ แม้ว่ากองทัพอาณาจักรฉินจะเสียเปรียบด้านจำนวนคน แต่ทหารม้าทุ่งหญ้าเองก็ต่อสู้ได้ไม่เต็มที่ พวกเขาเหน็ดเหนื่อยจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ยังถูกโจมตีเช่นนี้อีก รับมือได้ยากจริงๆ

“พรวด!”

ดาบกงกวนของหลี่ชางโจมตีไปทั่ว มันตัดเอวของม้าศึกตัวหนึ่งไป เมื่อม้าร้องอย่างอนาถแล้ว ทหารที่อยู่ข้างๆมันสองนายก็ถูกฆ่าตายไปคนหนึ่งด้วยเช่นกัน

ทหารม้าทุ่งหญ้าต่างก็รู้สึกหวาดผวาต่อภาพนี้อย่างมาก

องค์ชายสองที่คอยบัญชาการเห็นภาพที่คนอาณาจักรฉินฆ่าเป็นผักเป็นปลาแล้วก็โกรธเกรี้ยวอย่างมาก เขาตะโกนออกคำสั่งว่า

“เหล่านักรบ จงสังหารผู้นำของคนอาณาจักรฉิน หากใครสังหารเขาได้ ข้าจะพันตำลึงเงิน!”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว ดวงตาของเหล่าทหารม้าทุ่งหญ้าก็ประกายขึ้นมา ทุกคนเข่นฆ่าอย่างเลือดร้อนบ้าคลั่งทันที เพียงแต่คนอาณาจักรฉินนั้นองอาจ และทหารม้าทุ่งหญ้าก็เหนื่อยมากด้วย เพราะงั้นสถานการณ์การต่อสู้จึงไม่สู้ดีนัก ไม่นานสถานการณ์ก็เอนเอียงไปยังฝ่ายที่ได้เปรียบ กองทัพอาณาจักรฉินค่อยๆได้เปรียบมากยิ่งขึ้น

“องค์ชายสอง พวกคนอาณาจักรฉินพักผ่อนมามากพอเพื่อเฝ้ารอพวกเรา กองกำลังของเราอ่อนล้ากันหมด เกรงว่าจะไม่ใช่คู่มือนะพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้ใต้บังคับบัญชาวิเคราะห์ต่อองค์ชายสอง

และเมื่อเขาเดินจากไปแล้ว ทหารม้าทุ่งหญ้าก็ยิ่งบ้าคลั่ง พยายามรายล้อม

เหมือนว่าหลี่ชางจะคาดเอาไว้ก่อนแล้ว เมื่อเห็นว่าศัตรูรายล้อมกันเข้ามาเรื่อยๆ เขาจึงได้พูดด้วยสีหน้าที่บ้าคลั่งว่า

“ออกคำสั่งของข้า เราจะแบ่งกันเป็นสามขบวน แต่ละขบวนมีห้าร้อยคน สองขบวนให้โจมตีเข้าทางด้านซ้ายและด้านขวาอย่างแรง ขบวนสุดท้ายให้บุกเข้าไปตรงๆตามข้า!”

เมื่อเหล่าทหารได้ยินดังนั้นก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกตะลึงกับความคิดที่กล้าหาญของเขา ล้อเล่นอะไรกัน ทำการเปิดศึกกับกองทัพทหารม้าทุ่งหญ้าหนึ่งหมื่นกว่าคนด้วยคนจำนวนหนึ่งพันห้าร้อยคน พวกเขาก็คิดว่ามันบ้าคลั่งมากพอแล้ว แต่ตอนนี้หลี่ชางกลับคิดจะแยกกำลังอีกงั้นรึ?

ยังมีเรื่องใดที่บ้าคลั่งมากกว่านี้รึไม่? ตอนนี้พวกเขากำลังเผชิญหน้ากับกองทัพทหารม้าหนึ่งหมื่นคนเชียวนะ หากเสียท่าก็จะต้องตายอยู่ที่นี่กันหมด!

“เป็นอะไรไป มีปัญหางั้นรึ?” หลี่ชางมองทุกคนแล้วตะโกน

“ไม่......ไม่มีขอรับ!”

“พวกเราจะปฏิบัติตามคำสั่งของท่านแม่ทัพขอรับ!”

เหล่าทหารไม่กล้ารอช้า พวกเขารีบตอบกลับทันที

“ดี ออกคำสั่งของข้าไปให้แยกกำลังซะ!”

หลี่ชางตะโกนเสียงดัง พวกเขารีบแยกเป็นสามกองกำลังทันที โดยมีหลี่ชางและทหารสองนายคอยรับผิดชอบนำขบวน