องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 110

หลังจากเหล้าได้ลงท้องไปหลายแก้ว ผู้นำตระกูลอู๋ดื่มจนเมาไม่รู้เรื่อง อีกทั้งบรรดาหญิงไส้ศึกยังคงรินเหล้าให้เขาทีละแก้ว

หลังจากที่พวกนางส่งสัญญาณผ่านทางสายตา จึงรีบออกจากจวนและเดินไปรอบๆ เห็นหลิวเชียนเชียนรออยู่

“เจ้าเจอที่ตั้งเสบียงหรือไม่?”

ดวงตาของหลิวเชียนเชียนเปล่งประกายด้วยความดีใจ

“แน่ใจใช่หรือไม่?”

ไส้ศึกหญิงพยักหน้า

“แน่ใจ ไม่ผิดแน่ มีคนพูดถึงตำแหน่งที่เก็บเสบียงหลายคนแล้ว และพูดตรงกันหมด”

หลิวเชียนเชียนไม่สามารถซ่อนความสุขบนใบหน้าของนางได้ ออกคำสั่งไปว่า

“ทำตามแผน ลงมือได้”

“รับทราบ”

ขณะที่ผู้นำตระกูลอู๋โอบกอดหญิงไส้ศึกทั้งซ้ายและขวา

รอยยิ้มของฉินเหยียนสดใสมากขึ้น ยกแก้วอวยพรให้ผู้นำตระกูลอู๋

“ขอบคุณท่านผู้นำสำหรับการต้อนรับ!”

คำพูดที่คลุมเครือของฉินเหยียน ผู้นำตระกูลอู่ที่กำลังเมามายนั้นไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย เขายกแก้วให้ฉินเหยียนและพูดว่า

“ไม่ต้องเกรงใจ มา ดื่ม!”

แผนสำเร็จ ฉินเหยียนจึงเริ่มดื่มด่ำกับเหล้าและอาหารชั้นดีเหล่านั้น

มีหญิงงามเคียงกาย ต่างฝ่ายต่างยกแก้วให้อีกฝ่าย ดื่มไปสามรอบ อาหารวางถึงห้าอย่างแล้ว

ในเวลานี้ผู้นำตระกูลอู๋ไม่สามารถลืมตาได้อีกต่อไป เขายกแก้วเหล้าขึ้นอย่างโงนเงนและพูดว่า

“ดื่มสิ อึก! ดื่ม ดื่มให้หมด...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หัวหนักอึ้ง ล้มลงไปที่โต๊ะทันที กรนเสียงดังเหมือนฟ้าร้อง

บรรดาหญิงไส้ศึกอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นใช้นิ้วจิ้มไปที่แก้มอ้วนๆ ของผู้นำตระกูลอู๋ ลองถามออกไปว่า

“นายท่าน นายท่าน? ขึ้นมาดื่มสิเจ้าคะ?”

ผู้นำตระกูลอู๋หลับเป็นตาย ไม่ตอบสนองอะไรเลยแม้แต่น้อย

บรรดาหญิงไส้ศึกมองไปที่ฉินเหยียนราวกำลังว่าขอคำแนะนำต่อจากนี้

เมื่อเห็นดังนั้น ฉินเหยียนสั่งทันที

“ลงมือได้เลยสาวๆ”

“เจ้าค่ะ”

ในขณะที่ผู้นำตระกูลอู๋กำลังหลับอยู่นั้น บรรดาหญิงไส้ศึกพลันมีสีหน้าเป็นเคียดแค้นและเด็ดขาดขึ้นในทันที พวกนางจัดการลงมือเด็กรับใช้ในบ้านจนหมดสติอย่างรวดเร็ว จากนั้นย้ายของมีค่าทุกชิ้นไปยังรถม้า

หลังจากจัดการอยู่หลายชั่วโมง เสียงไก่ขันขึ้นในตอนเช้า ท้องฟ้าค่อยๆ สว่าง

เด้กรับใช้ต่างกระวนกระวาย ทุกอย่างในจวนถูกยกเค้าไปหมดแล้ว ผู้นำตระกูลก็ยังไม่ตื่น ทุกอย่างตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายอยู่พักหนึ่ง

ด้วยความสิ้นหวัง เด็กรับใช้จึงรวบรวมความกล้า เหวี่ยงแขนออกไปตบหน้าอ้วนๆ ของผู้นำตระกูลอู๋ทันที

ผู้นำตระกูลอู๋ที่ถูกจนจนเกิดแรงสั่นสะเทือนนี้ลุกขึ้นมานั่งตัวตรง สมองของเขาบินอยู่ด้านหน้า สติตามอยู่ด้านหลัง เขาใช้เวลานานมากกว่าจะลืมตาขึ้นมาได้

เด้กรับใช้รายงานทั้งน้ำตา

“นายท่าน ในที่สุดท่านก็ตื่นขึ้นมาเสียที ท่านมองไปที่ลานบ้านสิขอรับ องค์ชายสิบสี่และพวกของเขาได้ยกของทุกอย่างไปจนหมดแล้ว!”

“อะไรนะ?”

เมื่อผู้นำตระกูลอู๋ได้ยินเช่นนั้น ในหัวของเขามีเสียง “วิ้งวิ้ง” ดังขึ้น เงยหน้าขึ้นมองไปยังลานบ้าน ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

ในจวนนั้นว่างเปล่า เหลือเพียงแค่ปลาและนกคีรีบูนไม่กี่ตัวเท่านั้น ในโกดังเองก็ไม่มีเงินแม้แต่ตำลึงเดียว!

“จบแล้ว จบสิ้นแล้ว!”

เด็กในห้องเสบียงรีบเข้ามารายงานว่า

“นายท่าน เมื่อคืนมีโจรบุกเข้ามาในห้องเสบียง ข้าวและเสบียงอาหารที่อยู่ในห้องนั้นถูกยกไปจนหมดแล้วขอรับ!”

“นายท่านสงบสติอารมณ์ก่อนขอรับ เมื่อคืนองค์ชายสิบสี่พาพรรคพวกเข้ามาทำร้ายพวกเราจนหมดสติ พวกเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน”

ผู้นำตระกูลอู๋โกรธมาก องค์ชายสิบสี่คนนี้เจ้าเล่ห์เสียเหลือเกิน เรื่องนี้ไม่มีวันแบบนี้แน่!

“มีอย่างที่ไหนกัน รวบรวมคนและรถม้า ไปตามพวกมันมาให้ได้!”