องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1138

หลี่ชางได้ยินมาว่าคนที่ถูกฝังอยู่ตรงนั้นคือท่านผู้นำคนก่อน

หลี่ชางยืนเงียบๆ ข้างประตู มองไปที่อูเอ๋อร์เฮ้อหนีที่ร้องไห้อยู่นานก่อนจะถอนหายใจออกมา

บางทีในใจของเขาตำแหน่งของท่านผู้นำคนเก่าคนจะเหมือนกับอ๋องเหยียนที่อยู่ในใจของชาวอาณาจักรฉิน

หากเป็นเขา เขาเองก็คงอึดอัดและเจ็บปวดมากเช่นกัน

เขาค่อยๆ เดินเข้าไปเอื้อมมือไปตบไหล่อีกฝ่ายแล้วพูดเสียงเบาว่า

“อยู่ต่อเถิด พวกเรามาร่วมมือจัดการอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้กันเถิด เจ้าเองก็สามารถแก้แค้นให้ท่านผู้นำของเจ้าได้”

พูดจบ อูเอ๋อร์เฮ้อหนีเงยหน้าขึ้นมา น้ำตานองหน้าพร้อมกับกัดฟันพูดว่า

“ข้าต้องล้างแค้นให้ได้ ข้าจะต้องให้ไอ้คนสารเลวคนนั้นชดใช้ด้วยเลือดของมัน!”

“ดี!”

หลี่ชางยิ้ม จากนั้นรีบพูดขึ้นมาว่า

“เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าจัดการ...”

“ช้าก่อน ข้าพูดว่าข้าจะล้างแค้น แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะอยู่ต่อ”

ใครจะไปคาดคิดว่าจู่ๆ อูเอ๋อร์เฮ้อหนีพูดเสียงเย็นขึ้น “ข้าพูดว่าข้าอยากแก้แค้น แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะอยู่กับเจ้า เจ้าอย่า แม้แต่จะคิด!”

หลี่ชางเองพลันโกรธขึ้นมา พร้อมกับพูดเหน็บแนมขึ้นมาว่า

“มองข้าในแง่ร้ายอีกแล้ว ไม่อยู่ต่อ คนเจ้ามีแต่นั้นยังจะคิดล้างแค้นไอ้สารเลวนั้นหรือ? เจ้าคิดว่ากำลังล้อเล่นหรืออย่างไร?”

“นั่นเป็นเรื่องของข้า ข้าเป็นชาวทุ่งหญ้า ไม่มีวันยอมจำนนพวกอาณาจักรฉินอย่างเจ้า!”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีตอบกลับทันควัน

แทนที่หลี่ชางจะโกรธ แต่เขากลับตอบว่า “แล้วชาวทุ่งหญ้าในค่ายทหารข้าล่ะ? เก้าสิบกว่าเปอร์เซ็นต์ในค่ายทหารของข้าเป็นชาวทุ่งหญ้าเช่นเจ้า เหตุใดพวกเขาถึงยอมจำนนต่ออาณาจักรฉิน?”

คำพูดของหลี่ชางทำให้อูเอ๋อร์เฮ้อหนีพูดไม่ออก

เขาเงียบ ไม่ตอบโต้ เห็นได้ชัดว่าหลี่ชางพูดแทงใจเขา

ผ่านไปนาน เขากัดฟันตอบกลับว่า

“เจ้าต้องใช้วิธีชั่วร้ายเพื่อหลอกล่อพวกเขา ต้องเป็นมนตร์ดำแน่ๆ!”

“มนตร์ดำอะไรของเจ้า!”

หลี่ชางแทบจะกระโดด “ข้าใช้วิธีตรงไปตรงมา ไม่เคยใช้วิธีนั้นเลย!”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีทำเสียงไม่พอใจแล้วไม่พูดอะไรอีก

หลี่ชางรู้สึกว่าเร่องนี้น่าปวดหัวยิ่งนัก ให้เขาออกรบต่อสู้ เขาทำได้ แต่ให้เขามาจัดการเรื่องนี้ ไม่ใช่จุดแข็งเขาเลยจริงๆ เขาเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร

หลังจากลังเลอยู่นาน เขาก็ถามออกไปวา

“ว่าอย่างไร เจ้ายังต้องการอยู่รับใช้อาณาจักรฉินต่อไปหรือไม่?”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีถามกลับว่า

“เช่นนั้นข้าต้องถามเจ้ากลับว่า หลังจากที่โจมตีเจ้อหลี่มู่เหมิงแล้ว เจ้าคิดจะทำอย่างไรกับประชาชน? ยังมีชนเผ่าเก่าอยู่ หรือว่าเจ้าวางแผนที่จะฆ่าพวกเขาทั้งหมด?”

หลี่ชางตกใจ เขาไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้เลยจริงๆ แต่เมื่อคิดถึงเนื้อหาที่อ๋องเหยียนเคยบันทึกไว้ เขาแสดงสีหน้าจริงจังออกมา

“ประชาชนเป็นคนบริสุทธิ์ จากนี้เป็นต้นไปพวกเขาคือประชาชนอาณาจักรฉิน สำหรับชนเผ่าเก่าแก่จะต้องได้รับความยุติธรรมอย่างแน่นอน”

“จริงหรือ?”

“แน่นอน!”

ให้องค์ชายสองโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อ เป็นเรื่องง่ายมิใช่หรือ?

หลี่ชางลูบมืออย่างตื่นเต้นและรีบออกไป

แต่ทว่าเขาคิดว่าทุกอย่างจะจัดการได้อย่างง่ายดาย

...

ด้านโรงพยาบาล องค์ชายสองได้ยินข่าวมาก่อนแล้วว่าอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อมาที่นี่เพื่อเยี่ยมเขา

“น้องสาม น้องสามจริงๆ ด้วย!”

องค์ชายสองดีใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นหงจื้อ

เพราะเขาบาดเจ็บสาหัส อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อจึงมีสีหน้าไม่สู้ดีเล็กน้อย

“พี่สอง เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

อ้ายซินจวี๋ยหลัวหงจื้อมองไปที่พี่ชายด้วยสายตาตกใจ

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ องค์ชายสองพลันยิ้มชมชื่นและพูดอย่างเสียใจว่า

“ก่อนหน้านี้ท่านพ่อมีคำสั่งให้ข้าออกรบ ต้องยึดเจ้อหลี่มู่เหมิงกลับมาให้ได้มิใช่หรือ? แต่ข้าแพ้ จึงถูกจับตัวมา”

หลังจากนั้นเขาก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า

“แต่พวกอาณาจักรฉินนั้นเป็นคนดี พวกเขาปฏิบัติกับข้าอย่างดี ไม่รังเกียจพวกเรา ข้าจึงตัดสินใจอยู่ต่อ”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย แต่เมื่อเขานึกถึงท่านพ่อ ตาเขากลับแดงก่ำและพูดออกมาอย่างยากลำบาก

“พี่สอง ท่านพ่อ... ถูกหย่งอี้ฆ่าตายแล้ว”