องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1160

“ดื่มไปเพียงไม่กี่คำ ก็ทำให้รู้สึกเหมือนได้ล่องลอยบนสวรรค์ ถึงขั้นได้เห็นเทพเจ้าที่แท้จริงเชียวนะ”

เมื่ออู๋เจี๋ยได้ยินดังนั้นก็ตาเป็นประกายทันที เขากลืนน้ำลายแล้วส่ายหน้าพูดว่า

“จะเป็นไปได้อย่างไรเล่า ก็แค่เหล้าแค่นั้น ปกติข้าดื่มมากเพียงใดก็ไม่พอ”

“น้องชาย นี่ไม่ใช่เหล้าธรรมดาหรอกนะ สิ่งที่เจ้าดื่มเรียกว่าเหล้าได้รึ? อย่างมากก็แค่ฉี่ม้า!”

จางจวิ้นมองบนแล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “เหล้าของคนอาณาจักรฉินคือเหล้าวิเศษเชียวนะ!”

อู๋เจี๋ยกลืนน้ำลาย สำหรับเขาแล้ว ทุกคำพูดของจางจวิ้นในตอนนี้ราวกับกำลังพูดหนังสือแห่งสวรรค์อยู่เลย ทั้งสองพูดคุยกันจนถึงยามเที่ยง จางจวิ้นตบบ่าของอู๋เจี๋ยแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“น้องชาย เรื่องนี้ข้าไม่ได้ล้อเจ้าเล่นหรอกนะ หากทำได้สำเร็จจริงๆ ต่อไปเราก็จะได้มีชีวิตดุจดังเทพเจ้าแล้ว เป็นโอกาสที่หาได้อยากยิ่งนัก!”

เมื่ออู๋เจี๋ยได้ยินสิ่งที่จางจวิ้นพูดทั้งหมดก็รู้สึกเหมือนมีคลื่นซัดกระหน่ำ เขาตัวสั่นไปด้วยความตื่นเต้น แต่กลับไม่อาจตัดสินใจได้เสียที เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้พูดลองเชิงว่า

“แต่ว่าท่านพี่ เรื่องนี้ต่อให้บอกข้าไปก็ไร้ประโยชน์ ต่อให้ข้าจะยินดี แต่ข้าก็ไม่อาจตัดสินใจแทนตระกูลอู๋ได้”

“โธ่เอ๊ย เหตุใดเจ้าจึงโง่เขลานักนะ!”

จางจวิ้นพูดอย่างขัดใจอย่างรวดเร็วว่า “เจ้าก็เกลี้ยกล่อมท่านพ่อของเจ้าสิ อย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องที่จะตัดสินใจได้เลยเสียหน่อย ถึงตอนนั้นก็ให้พ่อของเจ้าส่งคนไปดูที่เมืองถูเหอด้วยตนเอง เจรจากับคนอาณาจักรฉิน แล้วค่อยนำมาตัดสินใจภายหลังก็ยังไม่สาย”

เมื่ออู๋เจี๋ยได้ยินดังนั้นก็เข้าใจทันที เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “จริงด้วย เหตุใดข้าจึงคิดไม่ได้นะ ท่านพี่สุดยอดจริงๆ”

จางจวิ้นหัวเราะ เขาพูดว่า “แล้วยังจะรออะไรอีกเล่า รีบเตรียมการแล้วไปเกลี้ยกล่อมท่านพ่อของเจ้าสิ”

“อืมๆ ได้เลย” อู๋เจี๋ยถูมืออย่างดีใจ จากนั้นก็เดินจากไป

จางจวิ้นรู้สึกโล่งใจอย่างยิ่ง เขาคิดว่าเรื่องนี้มีความเป็นไปได้ที่จะสำเร็จมากแล้ว เขาเองก็ไม่ใช่คนโง่ ที่ผู้นำตระกูลอู๋หลบหน้าเขาก็เห็นได้ชัดแล้วว่าเกรงกลัวอาณาจักรฉิน ในเมื่อกลัว เช่นนั้นการร่วมมือกันเพื่อประโยชน์ทั้งสองฝ่ายก็เป็นวิธีที่สมบูรณ์ที่สุด

เมื่อต้าหย่งเห็นว่าไม่มีคนนอกแล้วจึงได้เดินมาแล้วขมวดคิ้วถามขึ้นว่า

“เราเสียเวลาอยู่ที่นี่มาสามสี่วัน เจ้าปฏิบัติเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

จางจวิ้นรีบยืนขึ้นอย่างเคารพแล้วพูดประจบประแจงว่า “วางใจเถิดพี่หย่ง อีกไม่นานก็จะรู้ผลแล้ว”

ต้าหย่งยิ้มออกมาอย่างดีใจ เขาตบบ่าของจางจวิ้นแล้วพูดว่า

“สู้ๆ คอยจับตาไว้ให้ดี ตราบใดที่เจ้าทำได้สำเร็จ ไว้กลับไปแล้วข้าจะชื่นชมเจ้าให้อย่างแน่นอน”

จางจวิ้นรีบพูดรับรองว่า “ขอบคุณพี่หย่งมาก จางจวิ้นผู้นี้จะขอใช้ชีวิตทั้งชีวิตเพื่อรับใช้และต่อสู้เพื่ออ๋องเหยียนขอรับ!”

เมื่เขาออกไปแล้วผู้นำตระกูลอู๋ก็มองไปยังพ่อบ้านแล้วถามขึ้นว่า

“ส่งมอบสมบัติแล้วไปร่วมมือกิจการกับอาณาจักรฉิน เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

พ่อบ้านคือชายชราที่ติดตามตระกูลอู๋มาตลอด เป็นคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ภักดีของตระกูลอู๋ เมื่อเขาได้ยินคำถามแล้วก็ลังเลเล็กน้อย เมื่อครุ่นคิดแล้วก็พูดขึ้นว่า

“นายท่าน เรื่องนี้ข้าน้อยคิดว่าดีขอรับ”

ผู้นำตระกูลอู๋ตกตะลึง เขาถามขึ้นว่า “เพราะเหตุใดกัน?”

เดิมทีเขาคิดว่าคนหัวโบราณอย่างพ่อบ้านจะต้องเกลี้ยกล่อมไม่ให้เขายอมเรื่องนี้เป็นแน่ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะเห็นด้วย!

พ่อบ้านถอนหายใจแล้วพูดอย่างจนปัญญาว่า

“นายท่าน อาณาจักรฉินนั้นมีอำนาจ บัดนี้เราเองก็รู้แจ้งแล้วนี่ขอรับ พูดตามตรงก็คือ หากเราเข้าไปเจรจาก่อน ที่จริงก็เป็นการเหลือทางถอยให้ตนเอง ไม่จำเป็นต้องเป็นอย่างเช่นตระกูลจาง ที่ต้องถูกกวาดล้างไป เช่นนั้นเขาจะเสียใจภายหลังก็ไม่ได้แล้วขอรับ”

พวกเขาไม่ใช่ลูกคนร่ำรวยอย่างอู๋เจี๋ย เรื่องที่เกิดขึ้นในเยี่ยนเป่ยไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่พวกเขาต่างก็เห็นอย่างแจ่มแจ้ง สถานการณ์ในเยี่ยนเป่ยตอนนี้ ไม่มีใครที่สามารถต่อกรกับอาณาจักรฉินได้แล้ว

ต่อให้จะเป็นตระกูลจางและชนเผ่าหนี่ว์เจินแล้วอย่างไรเล่า? สุดท้ายก็ต้องถูกกวาดล้างไปอย่างง่ายดายไม่ใช่รึ?