องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1162

“แต่ตอนนี้เราแค่ใช้งานเขาอีกครั้ง ใช้ไปแล้วก็ถือว่าช่างไป แต่หากครั้งนี้เขากลับสร้างความดีความชอบได้อีก เจ้าคิดว่าควรทำเช่นไรล่ะ?”

ฉินเหยียนเป็นกังวลอย่างที่พูด ความโกรธแค้นที่ฆ่าพ่ออีกฝ่ายนั้นไม่อาจลืมเลือนได้ แม้ว่าจางจื้อสยงรนหาที่เอง จางจื้อสยงก็ต้องตาย

แต่ถ้าอาณาจักรฉินฆ่าเขา ใครจะรับประกันได้ว่าความโกรธแค้นในใจของจางจวินจะหมดไป?

อีกทั้งครั้งนี้เขากลับสร้างความดีความชอบขึ้นมาได้ เราควรรับมือกับคนอย่างเขาอย่างไรดี?

ฉินเหยียนยิ่งคิดยิ่งคิดต่อไปเรื่อยๆ แต่ในเวลานี้จ้าวจือหย่ากลับยิ้มและพูดว่า

“ท่านอ๋อง ท่านเปลี่ยนไปแล้วเพคะ”

“เอ๋?”

ฉินเหยียนหันหน้ามามองนางอย่างสงสัย “ข้าเปลี่ยนไปตรงไหนหรือ?”

จ้าวจือหย่ายิ้มตอบ

ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป สักพักเขาก็ยิ้มออกมา

“เรื่องนี้ข้าตัดสินใจได้ไม่เด็ดขาด หากเป็นคนอื่นต้องมาตัดสินเรื่องนี้ก็ต้องกังวลใช่ไหมล่ะ?”

จ้าวจือหย่าส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ไม่ใช่เพคะ ถ้าเป็นท่านอ๋องคนก่อน ท่านจะไม่สนใจว่าจางจวินเป็นใคร มีสถานะอย่างไร จะไม่คิดอะไรมากมาย ท่านอ๋องคิดเพียงแค่ว่าต้องแยกแยะเรื่องผิดเรื่องถูก ทำถูกคือเรื่องดี ทำผิดต้องถูกลงโทษ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร ท่านอ๋องจะปฏิบัติอย่างเท่าเทียมและยุติธรรมเพคะ”

ฉินเหยียนอึ้งไป

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ทำให้เขาตระหนักได้ในทันที

ใช่ เมื่อก่อนเขาเป็นคนไม่สนใจอะไรเลย เหตุใดทำไมตอนนี้ถึงกลับลังเลเช่นนี้ได้?

ทันใดนั้นฉินเหยียนก็หัวเราะและพูดอย่างร่าเริงว่า

“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว ขอแค่จางจวินจัดการเรื่องนี้ให้ชัดเจน ข้าไม่เพียงแต่จะให้อภัยความผิดทั้งหมด แต่ข้าจะให้รางวัลเขาอีกด้วย!”

เขายืนขึ้นอย่างมีความสุข ยืดเส้นยืดสาย แล้วพูดกับจ้าวจือหย่าว่า

“ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนข้าหน่อยเถิด ข้าพักผ่อนมาพอแล้ว”

จ้าวจือหย่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและเดินตามฉินเหยียนไป

อย่างไรก็ตาม พวกเขายังไม่ทันจะได้ออกไป ผู้ส่งสารที่เดินทางกลับมาจากม่อเป่ยกลับมาเสียก่อน

“ท่านอ๋อง กระหม่อมกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้ส่งสารคุกเข่ารายงานทันที

“ลุกขึ้นมานั่งเถิด”

ฉินเหยียนโบกมือส่งสัญญาณให้เขาลุกขึ้น และถามออกไปว่า

“แม่ทัพหลี่ชางเป็นอย่างไรบ้าง? เรื่องทุกอย่างควรจะราบรื่นได้แล้วใช่หรือไม่?”

เขารู้สึกได้ว่าครั้งนี้ไม่มีเรื่องผิดพลาดอย่างแน่นอน

เขาได้ทำหลักประกันตั้งมากมาย อีกฝ่ายคงไม่มีทางฟังผิด และสร้างปัญหาอีกใช่หรือไม่?

ผู้ส่งสารทำสีหน้าจริงจัง

“แม่ทัพหลี่ชางมีคำสั่งให้นายทหารหกพันนายออกเดินทัพไปยังเมืองเปียงยางเมื่อหกวันก่อนพ่ะย่ะค่ะ โดยบอกว่าเขาตั้งใจทำลายชนเผ่านวี่ห์เจินให้สิ้นซาก”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว เจ้าเด็กคนนี้ช่างซื่อสัตย์จริงๆ... เอ๋? เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

ฉินเหยียนยิ้มและพยักหน้า แต่ยังพูดไม่ทันจบ เขาต้องหุบยิ้มและพูดออกไปด้วยความตกใจ

“ในตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าค่อยๆ รายงานท่านอ๋อง ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ พูด”

ฉินเหยียนรีบเงี่ยหูฟังในทันที

ผู้ส่งสารได้แต่กลืนน้ำลายแล้วเล้าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง

เขารายงานอย่างฉะฉาน

“เดิมทีไม่ได้มีปัญหาอะไรพ่ะย่ะค่ะ แต่รองแม่ทัพโจวพูดขึ้นมาว่า อ๋องเหยียนจะพูดจาประชดประชันเช่นนี้ได้อย่างไร เขาต้องขอให้พวกเขาโจมตีเมืองเปียงยางเป็นแน่ อีกทั้งคำพูดคำจายังมีเหตุผล ถึงขนาดอ้างคำพูดท่านอ๋องขึ้นมา แม่ทัพหลี่ชางจึงเชื่อเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“...”

ฉินเหยียนและจ้าวจือหย่ามองหน้ากันทันที

โดยเฉพาะฉินเหยียนที่มีสีหน้าไม่พอใจ

“ให้ตายเถอะ รอให้ข้าไปถึงม่อเป่ยเสียก่อน ข้าจะแตะก้นรองแม่ทัพโจวคนนั้นเอง”

ดังสุภาษิตที่ว่าหนึ่งไม่เป็นสอง สองไม่เป็นสาม

รอแม่ทัพโจวทำพลาดติดต่อกันสามครั้ง ทุกครั้งทำให้เขาอยากจะอกแตกตาย

เขาสงสัยว่าชายมีความสามารถเช่นเขาเป็นใครมาจากไหน ชอบทำอะไรลับหลังตลอด

“เอาล่ะ อย่ามัวแต่โมโหเลย รองแม่ทัพโจวไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ใครให้เจ้าพูดจาไม่น่าเชื่อถือล่ะ”

เมื่อเห็นเขาพยายามไกล่เกลี่ยเรื่องนี้ จ้าวจือหย่าไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

จ้าวจือหย่าพยักหน้าและพูดว่า

“ท่านอ๋องรอข้าที่นี่สักประเดี๋ยว หม่อมฉันจะไปจัดการและส่งให้ท่านเพคะ”