องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1175

อีกทั้งหากยึดตามประสบการณ์ หากเขาตั้งใจต่อสู้กับอาณาจักรฉิน ท้ายที่สุดพวกเขาต้องถูกฆ่าตายอยู่ดี

ตามที่คาดเอาไว้ ดูจางจื้อสยงแห่งตระกูลจางเป็นตัวอย่างได้

แต่โชคดีที่อ๋องเหยียนยังให้โอกาสและเต็มใจคุยกับพวกเขา นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเขาจริงๆ

หลังจากคิดเรื่องนี้ หลิวอวี่หลินจึงรู้สึกดล่งใจ

จางจวินมองดูท่าทีของหลิวอวี่หลิน จู่ๆ ก็เริ่มกังวลขึ้นมาเพราะเขากลัวว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธ

เนื่องจากเรื่องทุกอย่างได้ถูกทำให้กระจ่างแล้ว หากมีตระกูลที่มีอิทธิพลตั้งใจจะไม่ให้ความร่วมมือ และหากต้องการชักชวนพวกเขาในภายหลัง คงไม่เรื่องง่ายนัก

หลิวอวี่หลินหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองไปที่จางจวินแล้วถามอย่างจริงจัง

“พี่จาง ข้าอยากถามเจ้าคำถามสุดท้าย จางฝูคือลุงของท่านใช่หรือไม่? ความสัมพันธ์ของพวกเจ้า... ยังเป็นเหมือนขมิ้นกับปูนหรือไม่?”

เมื่อได้ยินดังนั้น จางจวินส่ายหน้า

“ไม่ใช่แบบนั้นเลย ท่านลุงช่วยชีวิตข้าเอาไว้”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!”

ใจของหลิวอวี่หลินสั่น เขาตัดสินใจได้แล้ว

ทันใดนั้นเขาก็โค้งคำนับไปทางจางจวินและยิ้ม

“พี่จาง ข้าเต็มใจที่จะเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเจ้า!”

“โอ้...”

จางจวินสับสนเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้นกับเขากัน?

หยางคังดีใจมากและหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ความรู้สึกดีๆ เช่นนี้ ต่อไปนี้ข้าจะเป็นพี่น้องกับเจ้า จะเป็นพี่น้องกับพวกเขาด้วย!”

อู๋เจี๋ยที่มีความรู้สึกไม่ชอบพี่น้องร่วมสาบาน สายตาเขายิ่งเป็นประกายมากขึ้น

เจ้าพวกนี้ มีแต่ได้กับได้ ต่อจากนี้พวกเราจะเป็นกลุ่มเล็กๆ ที่รวบรวมคุณชายจากทั้งสี่ตระกูล ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว

สี่หนุ่มตงเป่ยเอฟโฟร์ ที่ถูกให้มารวมตัวกันด้วยความงุนงง ดูเหมือนว่าจะสำเร็จแล้ว

...

หลิวอวี่หลินไม่ได้อยู่ที่บ้านตระกูลหยางอีกต่อไป แต่รีบกลับไปยังตระกูลหลิวเพื่อพบพ่อของเขา และใช้ชื่อพ่อของเขาจัดประชุมสมาชิกในตระกูลขึ้น

ในห้องโถง ผู้นำตระกูลหลิวดื่มชาอย่างเงียบๆ มาตลอดการประชุม ขณะที่หลิวอวี่หลินยืนอยู่หน้าเวทีลูดเสียงดังละหนักแน่นว่า

ภาพนี้ทุกคนเคยเห็นกันมาแล้ว

กล่าวกันว่า หลิวอวี่หลินเป็นคนมีไอคิวสูง แม้เขาดูแลตระกูลมาตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ชื่อเสียงและวุฒิภาวะก็ไม่ได้น้อยไปกว่าผู้อาวุโสคนอื่นในตระกูลหลิวเลย

หลิวอวี่หลินแนะนำสถานการณ์สั้นๆ แล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า

ด้วยความไว้วางใจของฉินเหยียนที่มีต่อจางฝู ตอนนี้ในเมืองถูเหอได้รับการปฏิรูปครั้งใหญ่ อาคารต่างๆ ค่อยๆ ถูกสร้างขึ้น

โดยเฉพาะสนามกีฬาถูเหอ ภายใต้การนำของจางฝูได้กลายเป็นสนามกีฬาที่ยิ่งใหญ่สุดในอาณาจักรเยี่ยน ไม่สิ ต้องพูดว่าใหญ่ที่สุดในจิ่วโจวเลยต่างหาก

ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งเดือน สามารถดึงดูดนักท่องเที่ยวเข้ามาได้จำนวนมาก ทำให้ชาวเมืองถูเหอทำเงินได้มาก

ยิ่งไปกว่านั้นได้ยินมาว่าจางฝูยังพัฒนาอุตสาหกรรมบางอย่างขึ้นมาอย่างจริงจัง แม้ว่าพวกเขาไม่เข้าใจว่าคืออุตสาหกรรมด้านไหน แต่พวกเขาได้ยินมาว่าสิ่งของที่ผลิตในโรงงานนั้นเป็นสมบัติที่หายาก

ว่ากันว่าเป็นสิ่งที่บินบนท้องฟ้า ว่ายในน้ำได้ ว่ากันว่าเป็นสัตว์ประหลาดเหล็กที่มีสี่ล้อ และวิ่งเร็วกว่าม้า ทุกอย่างถูกผลิตที่โรงงานนั้น

หากยึดตามความเร็วในการพัฒนาที่รวดเร็วเช่นนี้ ไม่นานการพัฒนาในเมืองถูเหอจะเร็วและเหนือความคาดหมายของพวกเขา ตระกูลอำนาจเก่าๆ เช่นพวกเขาก็ไม่อาจต้านทานได้

เมื่อถึงเวลานั้น พวกเขาจะถูกกัดกินไปจนหมด

เมื่อนึกได้เช่นนั้น สมาชิกในตระกูลหลิวจึงมีท่าทีกังวล

แม้ว่าในใจของทุกคนจะรู้ดี แต่นี่เป็นอีกเรื่องที่เขาต้องตัดสินใจเช่นกัน

ในเวลานี้ ทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ผู้นำตระกูลหลิว

หวังว่าเขาจะเสนอแนะอะไรออกมาบ้าง

หัวหน้าตระกูลหลิวกระแอมเบาๆ จากนั้นลุกขึ้นยืนแล้วพูดขึ้นว่า

“เรื่องนี้ พวกเราอย่าเพิ่งรีบร้อน ก่อนอื่นข้ามีเรื่องที่ต้องการประกาศให้ทุกคนทราบ”