องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1202

“รางวัลเหล่านี้ ทำให้หลังจากนี้เจ้าจะมีที่อยู่อาศัย ข้าดูแล้วบ้านที่เจ้าได้รับเป็นรางวัลนั้นดีใช้ได้เลย มีทุกอย่างที่ควรมี ส่วนเงินรางวัล ก็เพียงพอที่จะให้เจ้าเริ่มทำธุรกิจได้ อาจจะไม่ได้ทำให้เจ้าร่ำรวยเป็นเศรษฐี แต่หากเจ้าไม่ก่อปัญหาอะไร ใช้ชีวิตติดดิน เงินจำนวนนั้นก็คงไม่เป็นปัญหาอะไร”

“อาเล็ก...”

จางจวิ้นมองจางฝูด้วยสีหน้าตกใจ

เดิมทีเขาคิดว่าอาณาจักรฉินไม่มีวันปล่อยเขาไปง่ายๆ แต่เขาไม่คาดคิดว่าตนจะได้รับการอภัยและได้รับการปฏิบัติเช่นนี้

เรื่องนี้ทำให้เขาตื่นเต้นจนตื้นตันใจ รีบคุกเข่าลงกับพื้นและพูดว่า

“ขอบพระคุณท่านอาเล็ก! ข้ารับรองว่า ข้าจะไม่มีวันทำผิดอีกต่อไปแล้ว ข้าจะทำตามที่ท่านคาดหวัง”

เมื่อเห็นดังนั้น จางฝูกระแอมเบาๆ โบกมือแล้วพูดว่า

“เอาล่ะ ลุกขึ้นเถิด”

จางจวิ้นเช็ดน้ำตาและลุกขึ้นจากพื้น

“ความจริงแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลย หากเจ้าต้องการขอบคุณ เจ้าไปบอกกับอ๋องเหยียนเถิด ข้าไม่ได้ช่วยเจ้าพูดอะไรเลย”

จางจวิ้นอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็พยักหน้าเข้าใจ

จางฝูพยักหน้าอย่างมีความสุข จากนั้นโบกมือแล้วพูดว่า

“เอาล่ะ หากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว เจ้ากลับไปเถิด”

จางจวิ้นยังคงนิ่งไม่ไหวติง สีหน้าเขามีความลังเลเล็กน้อยราวกับว่าเขามีเรื่องต้องการจะพูด

จางฝูขมวดคิ้ว ถามออกไปว่า “เจ้ายังมีเรื่องอะไรอีกหรือ?”

จางจวิ้นลังเล ในที่สุดก็กัดฟันพูดออกมาว่า

“ท่านอาเล็ก ข้ามีเรื่องขอร้องหวังว่าท่านจะยอมเห็นด้วยขอรับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น จางฝูพลันมีสีหน้าเคร่งขรึมจากนั้นถามออกไปว่า “ว่ามาสิ”

จางจวิ้นสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นคุกเข่าลงแล้วพูดอย่างตื่นเต้น

“ท่านอาเล็ก ตระกูลจางถูกทำลายจนหมดสิ้นแล้ว พ่อแม่ข้าตายไปแล้ว ข้าหวังว่าท่านอาเล็กจะยอมเป็นพ่อให้ข้า ข้าจะรับใช้ท่านไปตลอดชีวิตขอรับ!”

“เจ้าพูดอะไรกัน?”

จางฝูตาโต เขาสงสัยว่าตัวเองได้ยินผิดไปหรือเปล่า จึงถามออกไปอีกครั้ง

จางจวิ้นโค้งคำนับด้วยความนับถือ

“ข้ายังเด็กและโง่เขลา ข้าหวังว่าท่านอาเล็กจะยอมรับข้าเป็นลูก”

จางฝูมองไปที่เขาอย่างเหม่อลอย

เขาใช้เวลาสักพักหนึ่งถึงจะตอบสนองกลับมา จากนั้นอดไม่ได้ที่จะว่าออกไปว่า

“เจ้ามัวแต่ทำอะไรอยู่?”

กำลังล้อกันเล่นใช่หรือไม่ ให้รับจางจวิ้นเป็นลูกน่ะหรือ?

หากความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนเป็นไปอย่างปกติ เขาเองก็ไม่มีปัญหาที่เขาในฐานะอาคนเล็กสามารถรับคนในครอบครัวมาเลี้ยงดูได้

แต่คำถามคือ ความสัมพันธ์ของพวกเขามันผิดปกติไม่ใช่หรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าจางจวิ้นยังทรยศพ่อตัวเองอีกด้วย

แม้ว่าเรื่องนี้หากมองในมุมมองอาณาจักรฉินถือว่าเขาทำงานได้ดี แต่หากมองอีกมุมหนึ่ง ไม่ว่าใครจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ คงจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยมิใช่หรือ?

ความจริงถือว่าเขายอมรับไปแปดสิบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว

เขาแต่งงานมาหลายสิบปีมากแล้ว ไม่รู้ว่าสาเหตุเป็นเพราะตนหรือเป็นที่ภรรยาถึงยังไม่มีลูกเสียที

แต่ความคิดของจางฝูที่มีต่อเรื่องนี้ค่อนข้างล้ำหน้าและเปิดกว้างมาก

แต่ภรรยาเขากลับไม่คิดเช่นนั้น นางเอาแต่โทษตัวเอง และเริ่มหานางสนมและหญิงรับใช้มาให้กับเขามากมาย แต่น่าเสียดายที่กลับไม่มีประโยชน์

เมื่อเวลาผ่านไป กำลังของจางฝูเริ่มน้อยลง และก็หมดแรงไป

ทั้งสองสนใจที่จะรับเลี้ยงบุตรบุญธรรม ดังนั้น จางฝูรู้ดีว่าเรื่องนี้เขาไม่จำเป็นต้องปรึกษากับภรรยาเลย เพราะอีกฝ่ายต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน

“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?”

จางฝูเกาหัวด้วยความสับสน

แต่ในเมื่อเกิดขึ้นแล้ว เขาคงไม่เสียใจหรอกใช่ไหม? เหลือแต่ปรึกษาภรรยาก็เท่านั้น

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ นางจางดีใจมาก

“นี่เป็นเรื่องดีนะสามี ข้าเห็นด้วยแน่นอน”

“อืม”

จางฝูมองขึ้นไปบนฟ้า เรื่องนี้จบสิ้นเสียที

ในห้องโถง หันหน้าไปทางป้ายบรรพบุรุษ พิธีรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมก็เริ่มขึ้น

หลังจากรินชาแล้ว จางจวิ้นก็คุกเข่าลงต่อหน้าจางฝูและนางจาง