องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1271

“หากเราให้กองทัพเกรียงไกรนี้โจมตีธงอ๋องเหยียน จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเรามุ่งไปที่แม่น้ำถูเหอ?”

เมื่อเจ้าศักดินาได้ยินเช่นนั้น พวกเขาพลันมีสีหน้าตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง เห็นได้ชัดว่าตกใจกับแผนการนี้มาก

พวกเขาไม่ใช่คนโง่ พวกเขาแค่รู้สึกสับสนกับสถานการณ์ทั้งหมด

หลังจากที่ถูกหลี่เหยียนคังเตือน เขาเข้าใจจุดประสงค์ทันที

“หากเป็นเช่นนี้ กองทัพอาณาจักรฉินที่ล้อมและต้องการปราบทั่วป๋าเยี่ยนจะกลับมาปกป้องอ๋องเหยียนอย่างแน่นอน!”

สายตาของเจ้าศักดินาเหล่านั้นพลันเป็นประกาย

หลี่เหยียนคังพยักหน้า “เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าอาณาจักรฉินจะวางแผนไว้สมบูรณ์แบบแค่ไหน ไม่ว่าการประสานงานจะละเอียดเพียงใด ย่อมต้องมีช่องโหว่เล็กๆ น้อยๆ อยู่ดี”

“ขอเพียงแค่ทั่วป๋าเยี่ยนคว้าโอกาสที่จะทะลวงความแข็งแกร่งนี้และโจมตีกองทัพหกหมื่นคน อาจจะมีคนบางกลุ่มรอดกลับมาได้ แต่กองทัพหนึ่งหมื่นคนของเราไม่มีวันลับมาได้แน่นอน”

เจ้าศักดินาหลายคนต่างเมินเฉยประโยคหลังไปเอง สนใจแต่เพียงประโยคแรก สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“นี่ถือว่าเป็นโอกาสที่สวรรค์ได้ประทานมาให้แล้ว ต้องรีบคว้าเอาไว้”

หลี่เหยียนคังมองมองเขาและเม้มปากแน่น สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ไม่ได้เสนอความเห็นเพิ่มเติมเลย

เขาถอนหายใจอีกครั้ง หากท่านข่านนำแผนการที่พวกเขาวางไว้มาใช้ตั้งแต่แรก ชาวตาดคงจะได้เปรียบตั้งแต่เริ่มต้น ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก

...

ที่ลาดชันวั่งเฟิง แม้ว่าจะถูกเรียกว่าที่ลาดชันวั่งเฟิง แต่ความจริงแล้วคือถุงดินเล็กๆ อีกทั้งจะยิ่งเมื่อเดินเข้าไปเรื่อยๆจะกลายเป็นที่ราบที่เฆี่ยนม้าห้อเหยียดได้

ในเวลานี้ทั่วป๋าเยี่ยนและกองทัพมาถึงที่นี่แล้ว ในขณะที่กองทัพต้องการพักผ่อน มีหน่วยสอดแนมวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

ด้วยท่าทีที่เหมือนคนกำลังแพ้อย่างไรอย่างนั้น ทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนที่มีท่าทีเฉยเมยกลับโมโหขึ้นทันที และต่อว่าออกมาว่า

“ไอ้พวกขยะเอ้ย พวกแกจะรีบร้อนอะไรขนาดนั้น?”

หน่วยสอดแนมคุกเข่าลงต่อหน้าทั่วป๋าเยี่ยนและพูดด้วยตัวอันสั่นเทา

“ท่านใต้เท้า กระหม่อมสมควรตาย แต่กระหม่อมมีเรื่องด่วนที่ต้องรายงานพ่ะย่ะค่ะ”

“เรื่องด่วน? เรื่องอะไร?” ทั่วป๋าเยี่ยนตะคอกด้วยความโกรธ

หน่วยสอดแนมกลืนน้ำลายและพูดด้วยเสียงสั่น “ตามข่าวจากฝั่งกองทัพแนวหน้า กองทัพแนวหน้าของเราได้บุกเข้าไปในอาณาจักรฉิน ทั้งฝ่ายได้ต่อสู้กันแล้ว กองทัพแนวหน้าของเราเสียคนไปเป็นจำนวนมาก”

“บ้าเอ้ย ไร้ประโยชน์จริงๆ”

ทั่วป๋าเยี่ยนเตะเขา จากนั้นมองไปที่นายทหารที่อยู่ข้างๆ และพูดเยาะเย้ย

“ข้าเดาว่าพวกเขาต้องเผชิญเจอกับอาณาจักรฉินบางพื้นที่ฝั่งเขตชายแดน ดี ถือว่าเป็นการเปิดโอกาสให้พวกเราได้ล้างแค้นความอับอายของตัวเอง กระจายคำสั่งของข้าให้กองทัพซ้ายขวาเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเอาชนะอาณาจักรฉินมาให้ได้”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

นายทหารที่อยู่ที่นั่นไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติ แต่ก่อนที่คนกระจายคำสั่งจะทันได้ออกไป มีหน่วยสอดแนมอีกคนวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนกและตะโกนว่า

“กราบทูลรายงาน... ท่านใต้เท้า เรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ กองทัพฝั่งขวาของเราถูกโจมตีจากกองทัพอาณาจักรฉินที่ไม่ทราบชื่อ ในตอนนี้สถานการณ์น่าวิตกกังวลพ่ะย่ะค่ะ...”

เหล่านายทหารอึ้งไป

มีบางอย่างที่ดูแปลก

“เฮอะ นี่มันแย่มาก พวกเรากำลังถูกโจมตีจากทุกทิศทุกทางในเวลาเดียวกัน ทุกคนล่าถอย... ข้าเกรงว่ากองทัพอาณาจักรฉินมีไม่ต่ำกว่าห้าแสนคน!”

“ห้าแสนคน สวรรค์ พวกอาณาจักรฉินบ้าไปแล้ว!”

ชั่วครู่ต่อมา ทั่วป๋าเยี่ยนและคนอื่นๆ ต่างรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที วิญญาณของพวกเขาหลุดลอยไป หวังว่าตัวเองจะหนีไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด

“อย่าเพิ่งตื่นตกใจ!”

ทั่วป๋าเยี่ยนกัดฟันแล้วพูดด้วยตาอันแดงก่ำ

“กระจายคำสั่งข้าออกไป ให้ทั้งกองทัพทั้งบุกทั้งรับ ส่วนกองทัพส่วนกลางรวมกำลังกับกองทัพส่วนหน้า ออกไปต่อสู้ ยิ่งเข้าใกล้ชายแดนอาณาจักรฉินมากเท่าไร เรายิ่งปลอดภัยมากเท่านั้น สั่งกองทัพฝั่งขวาและซ้ายให้คอยช่วยเหลือ ส่วนกองทัพหลังให้คอยระวังหลัง!”

แม้ว่าทั่วป๋าเยี่ยนจะโหดเหี้ยมและอวดดี แต่เขาก็ไม่ได้โง่เมื่อเกเหตุการณ์วิกฤตขึ้น

ดังนั้นหลังจากตื่นตระหนกกันเล็กน้อย พวกเขาก็เริ่มสงบลง

“กระจายคำสั่ง! ถอยทัพออกมา!”

ทั่วป๋าเยี่ยนรู้ดีว่าความหวังเดียวในตอนนี้คือยื้อเวลาให้ได้มากที่สุด และต้องบุกไปให้ถึงเขตชายแดน มิฉะนั้น เมื่อพวกเขาถูกล้อม ความตายรอเขาอยู่

ความคิดนี้ทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนออกคำสั่งล่าถอยอย่างไม่ลังเลใจ

คำสั่งนี้กระจายออกไปรวดเร็ว ทำให้เกิดความโกลาหลในหมู่ทหาร

ทั่วป๋าเยี่ยนเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก หวังแค่ว่าจะรอดพ้นจากความตาย

ภายใต้คำสั่งของเขา ทำให้ทั้งกองทัพตกอยู่ในความสับสนทันที เป็นเรื่องยากที่จะล่าถอยในขณะที่กองทัพอาณาจักรฉินบุกเข้ามาทุกทิศทาง