องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 129

ค่ายทหารอาณาจักรจ้าว

เหล่าทหารของอาณาจักรจ้าวต่างก็พันกีบมาด้วยผ้าเพื่อป้องกันไม่ให้เสียงฝีเท้าม้าได้ยินไปถึงทหารที่เฝ้าเมืองเมื่อพวกเขาโจมตีด่านเจียยวี่

ลดเสียงลงเช่นนี้จึงจะสามารถสังหารทหารฉินได้โดยไม่ทันตั้งตัว

แม่ทัพขึ้นขี่บนม้าศึกและกล่าวด้วยความองอาจว่า

"เหล่าทหารจงฟังคำสั่ง ฆ่า!"

หลังจากออกคำสั่งแม่ทัพใหญ่แห่งอาณาจักรจ้าวก็นำทัพบุก ทหารแนวหน้าห้าพันนายกระชับท้องม้าด้วยขาทั้งสองและม้าก็พุ่งทะยานประหนึ่งลูกธนูตามหลังแม่ทัพใหญ่อย่างกระชั้นชิดเพื่อบุกโจมตีด่านเจียยวี่ของอาณาจักรฉิน

........

ด่านเจียยวี่ อาณาจักรฉิน

ฉินเหยียนอยู่บนหอคอยสูงและเห็นว่ากองทัพจ้าวกำลังเตรียมการสำหรับการลอบโจมตีโดยรีบนำกองทหารลงจากภูเขา

เวลานี้เพิ่งจะผ่านยามจื่อมา กองทัพที่ตีนเขายังคงหลับไหลโดยที่ไม่คิดว่าอาณาจักรจ้าวจะโจมตีตอนกลางคืน

ฉินเหยียนหยิบฆ้องและขอนไม้ขึ้นมา จากนั้นเข้าไปในค่ายของกองทัพและเริ่มตีฆ้องอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

"ตึ๊งๆๆ"

ฆ้องส่งเสียงดังสนั่นหวั่นไหวท่ามกลางค่ำคืนอันเงียบสงบ

ทหารฉินจำนวนไม่น้อยที่ตกใจมากจนเตรียมพร้อมและออกไปตรวจสอบ

องค์ชายเจ็ดวิ่งออกมาอย่างตื่นตระหนก เมื่อเห็นฉินเหยียนตีฆ้องและกลองกลางดึกจึงเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจว่า

"เจ้าทำอะไรของเจ้า ดึกดื่นไม่นอนมารบกวนพวกข้าทำไม เจ้านอนไม่หลับยังจะไม่ให้ผู้อื่นนอนหรือ!"

ฉินเหยียนเอาไม้ทุบศีรษะขององค์ชายเจ็ดและกล่าวอย่างดุดันว่า

"นอนๆๆ ยังจะนอนหลับอุตุ อาณาจักรจ้าวกำลังจะโจมตีมาแล้ว หากยังจะนอนอีกหัวของเจ้าจะต้องหลุดแน่!"

ทันทีที่พูดคำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็รู้สึกมึนงงทันที

"ว่าอย่างไรนะ? อาณาจักรจ้าวกำลังจะบุกมาหรือ?"

พวกเขาจึงรีบขึ้นกำแพงเมืองไปดูทันที

แม้ว่าจะมองเห็นไม่ชัดเจนนักในความมืด แต่พวกเขาก็ยังมองเห็นเงามืดที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่กิโลเมตรกำลังเคลื่อนที่มาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว

องค์ชายใหญ่ฉินชงตอบสนองเร็วที่สุด เขารีบออกคำสั่งทันทีว่า

"เร็ว! ทุกคนฟังคำสั่ง รีบจัดทัพทันทีเพื่อต่อต้านการรุกรานของทัพจ้าว!"

ทว่าการเดินทัพของอาณาจักรจ้าวนั้นเร็วมาก ในเวลาเพียงไม่กี่คำพูดกองทหารก็ใกล้จะถึงเมืองแล้ว

เหล่าทหารของอาณาจักรฉินที่ก่อนหน้ายังหลับสนิทอยู่และต้องต่อสู้อย่างแข็งขันในวินาทีถัดไป ในสภาพเช่นนี้มันยากมากที่จะชนะการต่อสู้จึงทำได้เพียงกัดฟันจัดเตรียมยุทธสัมภาระ

เมื่อเห็นว่ากองทัพของอาณาจักรจ้าวกำลังใกล้เข้ามา องค์ชายเจ็ดฉินหยู่ก็ตื่นตระหนกราวกับมดอยู่บนหม้อ หากศึกครั้งนี้ เขาพ่ายแพ้ยังไม่ต้องพูดถึงว่าจะไม่มีหน้ากลับไปพบเสด็จพ่อ เกรงว่าชีวิตน้อยๆของเขาก็คงจะจบอยู่ที่นี่

ในขณะที่เขากำลังกังวลอยู่นั้น เสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันของฉินเหยียนกลับดังขึ้นที่ข้างหู

"ชิ นำคนมาน้อยเช่นนี้ยังจะเรียกว่าทำสงครามหรือ"

องค์ชายเจ็ดฉินหยู่จ้องมองไปที่ฉินเหยียนด้วยดวงตาประดุจมีด

"เวลานี้แล้วเจ้ายังพูดประชดประชัน หากเจ้าช่วยไม่ได้ก็ถอยออกไป ระวังดาบไม่มีตาจะทำให้เสื้อผ้าของเจ้าถูกกระเซ็นสาดไปด้วยเลือด!"

จากนั้นจึงออกคำสั่งอีกว่า

"ห้าร้อยเมตร!"

"เตรียมตัว!"

ทหารชั้นยอดแปดร้อยนายต่างก็เตรียมยิงธนูเพลิงไปบนท้องฟ้า

ในเวลานี้ทหารทั้งหมดของอาณาจักรฉินต่างก็อกสั่นขวัญแขวน องค์ชายสิบสี่ผู้นี้กำลังทำอะไรอยู่

ในขณะที่กองทัพอาณาจักรจ้าวอยู่ห่างจากด่านเจียยวี่ไม่ถึงห้าร้อยเมตรนั้นเอง ฉินเหยียนที่เห็นว่าถึงเวลาแล้วจึงลดมือขวาลงและกล่าวด้วยเสียงอันดังว่า

"ยิงธนู!"

"ฟิ้วๆๆ"

ทันทีที่เขากล่าวจบ ทหารชั้นยอดแปดร้อยนายก็ปล่อยมือพร้อมๆกัน เส้นสายธนูที่ยิงออกไปนั้นเหมือนกับมังกรอัคคีที่กำลังบิน แสงสีทองลำแล้วลำเล่าทะลุผ่านไปในความมืด

"อะไรกัน? ยิงธนูไปบนท้องฟ้าเช่นนี้นะหรือ?"

"ไม่ยิงอะไรเลย ยิงไปบนท้องฟ้าเล่นๆ? นี่มันไม่ใช่เหลวไหลหรือ!"

องค์ชายเจ็ดฉินหยู่คว้าคอเสื้อของฉินเหยียน

"เจ้าทำอะไรน่ะ! หากเจ้านำทหารออกรบไม่เป็นก็บอกมา อย่ามาก่อเรื่อง อาณาจักรจ้าวเคลื่อนทัพใกล้จะถึงแล้ว เจ้าไม่ให้คนยิงใส่ทหารอาณาจักรจ้าวกลับยิงธนูขึ้นไปในอากาศ ทำให้เสียลูกธนูแปดร้อยดอกไปโดยเปล่าประโยชน์!"

แม้แต่เหล่าทหารของอาณาจักรจ้าวเมื่อเห็นทหารของอาณาจักรฉินยิงธนูเพลิงขึ้นไปในอากาศต่างก็รู้สึกน่าขัน ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งของอาณาจักรจ้าวก็ไม่เท่าไหร่ ในคืนที่มืดมิดแม้แต่ธนูยังยิงอย่างไม่แม่นยำ ทั้งยังอ้างว่าอาณาจักรฉินสถาปนาอาณาจักรโดยการรบ ช่างน่าหัวเราะจนฟันร่วง

จ้าวจีเอ๋อร์ยืนอยู่ตรงมุมและถูกฉินเหยียนเรียกให้มาดูละครดีๆด้วยกัน เดิมทีนางยังหนักใจแทนแม่ทัพของอาณาจักรจ้าว ทว่าไม่คาดคิดเลยว่าฉินเหยียนยังคงติดเล่นจนเป็นนิสัย ยากนักที่จะเปลี่ยนแปลง

ความยากลำบากที่นางทุ่มเทไปไม่สูญเปล่า คืนนี้จะเป็นวันที่อาณาจักรจ้าวของนางจะต้องได้รับชัยชนะอย่างแน่นอน!