องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 131

องค์ชายเจ็ดฉินหยู่ยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้น เมื่อคิดได้ว่าตลอดทางที่ผ่านมาเขาได้ให้เหล่าพระญาติแทงฉินเหยียนข้างหลังไม่น้อย เมื่อมาถึงที่นี่ก็ไม่ได้ดีต่อเขาสักเท่าใด และเมื่อครู่ยังก่นด่าเขาอีกด้วย

ยิ่งเมื่อนึกถึงว่าเขาใช้อสนีบาตทำให้ชาวจ้าวจำนวนมากเลือดตกยางออก การจะหมายเอาชีวิตเขาไม่ใช่แค่ชี้นิ้วก็จะสำเร็จเสียแล้ว

ทันใดนั้นเขาก็สั่นไปทั้งตัวและกระแสน้ำอุ่นก็ไหลลงมาตามขาของเขาอย่างควบคุมไม่อยู่

เขากลัวมากจนถึงกับฉี่ราด!

องค์ชายเจ็ดฉินหยู่มิอาจจะสนใจอะไรได้อีกเพราะเขากลัวว่าฉินเหยียนจะให้เขาชดใช้ ดังนั้นเขาจึงระงับความกลัวในใจและเดินเข้าไปที่เบื้องหน้าของฉินเหยียนเพื่อจะขอโทษเขา

"น้อง น้องสิบสี่ ข้า...."

ทันทีที่เขาเข้ามาใกล้ฉินเหยียนก็ได้กลิ่นเหม็น เมื่อดูท่าทางที่ดูลังเลขององค์ชายเจ็ดแล้ว เขาก็เดาได้ว่าเขาคิดจะพูดอะไร ทว่าตอนนี้เขาไม่มีเวลาพูดคุยด้วยเพราะเขายังมีเรื่องที่จะต้องไปทำอีก

เขาจึงบีบจมูกทันทีและกล่าวด้วยความรังเกียจอย่างที่สุดว่า

"กลิ่นอะไรน่ะ เหตุใดจึงเหม็นเช่นนี้!"

ในขณะที่กล่าวเขาก็ก้าวออกไปและจงใจตีตัวออกห่างจากองค์ชายเจ็ด

องค์ชายใหญ่ฉินชงระงับความตกตะลึงและรีบติดตามฉินเหยียนไปพลางกล่าวว่า

"น้องสิบสี่ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะสามารถใช้อสนีบาต ทำให้ข้าเปิดหูเปิดตาแล้ว!"

ฉินเหยียนกล่าวอย่างพึงพอใจว่า

"นี่ไม่นับว่ากระไรหรอก ข้าไม่เพียงแต่สามารถเรียกอสนีบาตได้ ข้ายังสามารถควบคุมวารีได้อีกด้วย"

ทันทีที่พูดคำนี้ออกมา องค์ชายใหญ่ฉินชงก็ประหลาดใจเป็นอย่างมากจนอ้าปากกว้างถึงขนาดสามารถวางไข่ลงไปได้

เมื่อครู่เพิ่งเห็นงานฉลองอสนีบาตไป เวลานี้อย่าว่าแต่น้องสิบสี่บอกว่าเขาสามารถควบคุมวารีได้เลย ต่อให้เขาบอกว่าเขาสามารถบินสู่สวรรค์ได้และเป็นเทพเซียนอวตารลงมา องค์ชายใหญ่ฉินชงก็เชื่ออย่างสนิทใจ

แม่ทัพแห่งอาณาจักรฉินสองสามคนที่อยู่รอบๆยังคงตกอยู่ในภวังค์ ดังนั้นฉินเหยียนจึงถือโอกาสถามขึ้นมาว่า

"การสงครามต่อจากนี้พวกเจ้าจะทำตามคำสั่งของข้าหรือไม่?"

ในตอนแรกเหล่าแม่ทัพที่ถูกสะกิดอย่างกะทันหันต่างก็ผงะ จากนั้นพวกเขาก็คุกเข่าลงข้างนึงพร้อมกันพลางประสานมือและกล่าวว่า

"กระหม่อมจะปฏิบัติตามคำสั่งของอ๋องเหยียนพะยะค่ะ!"

มุมปากของฉินเหยียนยกขึ้นเล็กน้อย ต่อไปก็ถึงเวลาแสดงของเขาแล้ว

"ต่อไปจะให้พวกเจ้าได้เห็นยุทธวิธีควบคุมวารีของข้าอีกครั้ง!"

ทุกคนต่างก็กลั้นลมหายใจและพุ่งความสนใจไปที่ฉินเหยียน

ฉินเหยียนทำท่าทางดั่งปรมาจารย์โดยแสร้งทำนิ้วร่ายเวทมนตร์และกล่าวเสียงดังว่า

"สวรรค์และพิภพสีอำพัน จักรวาลปั่นป่วน สุริยันจันทรามืดมิด กลางวันและกลางคืนเรียงราย วารีแห่งสวรรค์จงฟังคำสั่งของข้า รีบมาโดยพลัน พัดท่วมสามกองทัพ!"

หลังจากกล่าวจบเขาก็ลดมือขวาลง

"ตูม"

เสียงดังลอยมาจากยอดเขาที่อยู่ห่างไกลอีกครั้ง

ทุกคนเตรียมพร้อมมากกว่าเดิมแม้จะยังตกใจ แต่โชคดีที่จุดระเบิดอยู่ห่างไกลจึงได้ยินแต่เพียงเสียงและเห็นแสงไฟสว่างวาบอยู่บนยอดเขา มิได้มีผลกระทบเหมือนกับการระเบิดเมื่อครู่ที่เกิดขึ้นในระยะใกล้

เหล่าแม่ทัพของอาณาจักรฉินกระพริบตาและกล่าวเตือนว่า

"โธ่เอ๋ย! อ๋องเหยียน อสนีบาตของท่านครั้งนี้พลาดเป้าแล้ว!"

องค์ชายใหญ่ฉินชงก็รีบกล่าวเช่นกันว่า

"นั่นน่ะสิน้องสิบสี่ อสนีบาตครั้งนี้ของเจ้าเหตุใดจึงไปเกิดบนยอดเขาเล่า พลาดเป้าไปไกลเลย!"

ฉินเหยียนเอามือไพล่หลัง แล้วทำท่าทางลึกลับพลางส่ายศีรษะและกล่าวว่า

"มิได้พลาดเป้า พวกท่านคอยดูก็แล้วกัน!"

........

เสียงนั้นอยู่ไกลมากและได้ยินเพียงแผ่วเบาเท่านั้น

"เกิดอะไรขึ้น ฟ้าร้องใช่หรือไม่?" แม่ทัพยืนขึ้นเพื่อตรวจสอบ

"รายงาน!"

หน่วยสอดแนมรายงานอย่างปิติว่า

"รายงานท่านแม่ทัพ เกิดฟ้าผ่าที่หลังด่านเจียยวี่ขอรับ"

"ฮ่าๆๆ เหมือนดั่งทวยเทพช่วยเหลือจริงๆ ทั้งสามทัพจงฟังคำสั่ง คืนนี้จะต้องโจมตีด่านเจีย....."

ยังไม่ทันที่จะกล่าวจบ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

"ตูมๆ"

พื้นดินสั่นสะเทือนเล็กน้อย ถ้วยชาที่อยู่บนฐานสั่นจนเห็นเป็นคลื่น

เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆราวกับว่าพื้นดินกำลังคำราม

แม่ทัพแห่งอาณาจักรจ้าวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงสั่งให้ทุกคนเงียบ เขากลืนน้ำลายและเงี่ยหูฟัง

เสียงกัมปนาทดังมาจากที่ใดมิอาจรู้ได้ แต่มันดังขึ้นเรื่อยๆ

พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงอีกครั้งและก้อนกรวดบนพื้นก็กระเด็นกระดอนขึ้นมา

เหล่าทหารแห่งอาณาจักรจ้าวรู้สึกใจคอไม่ดี ดูเหมือนว่าพลังอันน่ากลัวกำลังพุ่งมาหาพวกเขา

ความรู้สึกตื่นตระหนกและไม่สงบในใจก่อให้เกิดความกลัวอย่างหาที่เปรียบมิได้

"นี่มัน...."

มีคนเห็นสิ่งผิดปกติจึงชี้ไปที่แม่น้ำด้วยความหวาดกลัว

"ท่านแม่ทัพ! แย่แล้วเกิดเรื่องใหญ่แล้ว!"