องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1382

ครั้งหนึ่งพวกนางก็เคยตั้งตารออนาคตที่สดใส แต่ความเป็นจริงกลับให้บทเรียนที่แสนโหดร้ายกับพวกนาง ในขณะที่พวกนางกำลังรู้สึกเสียใจภายหลังอย่างยิ่ง เหล่าผู้ชายในเผ่าที่หิวโหยก็ได้พุ่งเข้ามาอย่างอดไม่ไหวแล้ว

“กรี๊ด”

เหล่าหญิงสาวต่างก็กรีดร้องอย่างหวาดผวา

อาเซียงตัวสั่นเทา นางหลบอยู่ตรงมุม แล้วมองทุกอย่างเกิดขึ้นตรงหน้าอย่างหวาดผวา

......

อาณาจักรฉิน อากาศเย็นสบาย

หลิวอวี่หลินได้รีบมาหาฉินเหยียนแล้วรายงานว่า

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ได้รับการยืนยันแล้วว่าหญิงสาวที่ถูกชาวตาดลักพาตัวไปมีชื่อว่าอาเซียงพ่ะย่ะค่ะ และถูกกักขังอยู่ที่ดินแดนชาวตาดพ่ะย่ะค่ะ”

เขาพูดอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเขาร้อนใจและกังวลใจมาก ส่วนผู้ที่เต็มใจอยากไปใช้ชีวิตที่ดินแดนชาวตาดและไม่คิดจะกลับมาแล้วนั้น ในอนาคตจะมีชีวิตที่ดีรึไม่นั้น ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับอาณาจักรฉิน แต่หากเป็นการลักพาตัวไป ก็เป็นคนละสถานการณ์กัน

“ตอนนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง?” ฉินเหยียนขมวดคิ้วถามขึ้น

“บัดนี้ถือว่าปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ ด้วยคำตอบที่ชาวตาดได้ให้มา พวกเขาจะช่วยดูแลความปลอดภัยของอาเซียง แต่ชาวตาดต้องการให้ทั่วป๋าเยี่ยนกลับไปที่ดินแดนชาวตาดอย่างปลอดภัยเสียก่อน จึงจะยอมปล่อยนาง”

ฉินเหยียนหรี่ตาเล็กน้อย เขาไม่ใช่คนอวดรู้ แม้จะไม่ชอบสงคราม แต่ก็จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายชาวเมืองอาณาจักรเองเด็ดขาด

“เจ้าคิดว่าอย่างไร?” ฉินเหยียนค่อยๆพูดขึ้น

หลิวอวี่หลินครุ่นคิดแล้วเงยหน้าถามว่า “ท่านอ๋องอยากฟังความจริงรึไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนพยักหน้าเบาๆ

“เรื่องนี้ต้องมีอะไรในกอไผ่เป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ” หลิวอวี่หลินพูดเสียงเบา

“หือ? อย่างไรงั้นรึ?”

“ความจริงแล้วทีแรกกระหม่อมคิดว่า ชาวตาดไม่มีทางยอมให้เราแน่นอน ด้วยชาวตาดนั้นขึ้นชื่อเรื่องป่าเถื่อน และเหิมเกริมอย่างยิ่ง พวกเขาไม่มีเห็นอาณาจักรฉินอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ”

หลิวอวี่หลินพูดแล้วก็มองฉินเหยียน แล้วพูดต่อว่า

“ดังนั้นท่านอ๋องจึงออกคำสั่งเคลื่อนทัพ อยากจะทำให้พวกชาวตาดหวาดกลัว ท่านอ๋องเองก็คงจะคิดว่าชาวตาดไม่มีทางยอมฝ่ายเราเป็นแน่จึงได้ทำเช่นนั้น......แต่ตอนนี้ผลลัพธ์กลับทำให้พวกเราต้องตกตะลึง”

“ชาวตาดกลับยอมให้เราเสียอย่างงั้น และยังได้ตอบกลับว่าจะรับรองความปลอดภัยของอาเซียงทันทีหลังจากที่ทางคณะทูตของเราส่งจดหมายไป เห็นได้ชัดว่าไม่สอดคล้องกับพฤติกรรมปกติของพวกเขาในฐานะชาวตาดเลยพ่ะย่ะค่ะ”

เขาไม่เคยสังเกตเห็นเรื่องนี้มาก่อนเลย

หลิวอวี่หลินครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ก่อนอื่น เริ่มตั้งแต่ที่อาณาจักรพัลแฮ ชาวตาดเคยมีกลยุทธ์ตอบโต้ เพียงแต่มันล้มเหลวเพราะทั่วป๋าเยี่ยนที่แสนโง่เขลา”

“แต่ว่าต่อให้เป็นเช่นนั้น ชาวตาดก็ยังคงส่งทหารกองทัพหนึ่งออกมาได้ ทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนที่ถูกเราล้อมปิดได้มีทางรอด หลังจากนั้น ที่จริงพวกมันต้องทำการโจมตีอาณาจักรฉิน แต่กลับเลือกที่จะคุมเชิงกันกับเราเสียอย่างงั้น ทำให้ทั้งสองฝ่ายอยู่ในสถานการณ์ไม่อ่อนข้อให้กัน”

“สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปจากนั้นยิ่งแปลกยิ่งกว่าเดิมพ่ะย่ะค่ะ อาณาจักรฉินของเราเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติ ชาวตาดไม่เพียงแต่จะไม่ฉวยโอกาสบุกเข้ามาเท่านั้น แถมยังส่งวัวแกะมาแสดงความเสียใจแก่เราอีก......”

หลิวอวี่หลินสีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดว่า “นี่เป็นการเดินหมากที่ดี ทำให้สถานการณ์การเฝ้าระวังการโจมตีของอาณาจักรฉินและชาวตาดเปลี่ยนไปในพริบตา ขอทูลถามท่านอ๋องว่า บัดนี้ต่อให้ฝ่ายเราจะได้เปรียบ แต่มีวิธีเปิดศึกกับชาวตาดก่อนรึไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นก็รีบยกมือขึ้นมาหยุดเขา

“สำหรับคนนอกแล้ว สิ่งที่ชาวตาดทำทั้งหมดนั้นมีความเมตตาอย่างยิ่ง ต่อให้อาณาจักรฉินจะบอกว่าชาวตาดมักใหญ่ใฝ่สูง ก็เกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อ เพราะหากพวกมันมักใหญ่ใฝ่สูงจริงๆ เหตุใดจึงไม่เปิดสงครามในขณะที่อาณาจักรฉินประสบภัยพิบัติเล่า?” ฉินเหยียนขมวดคิ้วพูดขึ้น

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ!” หลิวอวี่หลินพูดขึ้นแล้วพูดเสริมว่า “ท่านอ๋องช่างมีปรีชาญาณยิ่งนัก และในสถานการณ์เช่นนี้ อาณาจักรฉินไม่มีทางเปิดสงครามกับชาวตาดก่อนเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นก็จะกลายเป็นผู้ไร้ความกรุณาและความเป็นธรรมพ่ะย่ะค่ะ”

หลิวอวี่หลินพูดแล้วก็ราวกับว่านึกอะไรได้ แล้วรีบพูดขึ้นว่า

“จริงด้วยท่านอ๋อง ยังมีอีกเรื่อง ท่านอ๋องสังเกตเห็นรึไม่ว่าในระยะนี้ ค่อยๆมีจำนวนชาวตาดในอาณาจักรฉินมากขึ้น......”