องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 204

"ว่าอย่างไรนะ?"

หยางจิ่นซิ่วตอบสนองช้าไปชั่วขณะ นางไม่อยากจะเชื่อ

"เจ้ากับองค์หญิงสามของข้า...."

ฉินเหยียนรู้สึกพึงพอใจมาก

"ไม่ต้องตกใจ องค์หญิงสามของเจ้าเป็นคนของข้ามานานแล้ว นอนด้วยกันก็เป็นเรื่องปกติมิใช่หรือ?"

สมองของหยางจิ่นซิ่วระเบิดทันที เจ้าคนป่าเถื่อนผู้นี้ฉวยโอกาสตอนนางไม่อยู่.......กับองค์หญิงสาม

ทันใดนั้นเลือดลมของนางก็พลุ่งพล่านจึงกัดฟันและกล่าวว่า

"ไอ้สารเลว! ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตาย!"

นางกำหมัดแน่นและเหวี่ยงไปที่ฉินเหยียนอย่างแรง

ฉินเหยียนรับหมัดได้อย่างง่ายดาย ทั้งยังบีบมือของหยางจิ่นซิ่วและกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่า

"ทำไม นี่เจ้าอิจฉาหรือว่าหึงหวง?"

"หากเจ้าอิจฉาข้าก็ไม่ถือสาที่จะรับเจ้าเข้าวังหลังด้วย!"

คำพูดที่ไร้ยางอายเหล่านี้ทำให้หยางจิ่นซิ่วผู้ที่ไม่เคยผ่านเรื่องทางโลกหน้าแดงขึ้นทันที

"เจ้าไร้ยางอาย!"

มิได้กลัวพวกอันธพาลจะต่อสู้ได้เพียงกลัวพวกอันธพาลจะมีการศึกษา!

ไร้ประโยชน์ที่จะใช้เหตุผลโต้เถียงกับคนพาลเช่นนี้ นางถอนหมัดของตนออกและจ้องมองไปที่ฉินเหยียนอย่างดุร้าย

"ไอ้บ้าตัณหากลับ หากเจ้าทำให้องค์หญิงสามของพวกเราผิดหวัง ข้าจะเอาเรื่องเจ้าให้ถึงที่สุด ฮึ!"

หลังจากพูดคำที่ดุร้ายแล้วหยางจิ่นซิ่วก็วิ่งไปอย่างลนลาน

เมื่อฉินเหยียนเห็นนางวิ่งเตลิดไปก็รู้สึกขบขัน

"ท่านอ๋อง"

ต้าหย่งประสานมือและกล่าวว่า

"เด็กสาวผู้นี้หยิ่งผยองเกินไป ถึงกับกล้าข่มขู่ท่าน จัดการนางดีไหมพะยะค่ะ?"

ฉินเหยียนจ้องมองและเขกศีรษะเขา

"เจ้าเข้าใจวิธีทะนุถนอมสตรีไหม หญิงงามที่สดใสและกล้าหาญเช่นนี้ข้าตัดใจสังหารไม่ได้หรอก ไสหัวไป"

เมื่อต้าหย่งถูกดุจึงยิ้มอย่างโง่เขลา

"เข้าใจแล้ว ข้าน้อยเข้าใจแล้ว เหล่าสหายต่างก็เข้าใจ มิใช่ว่าอ๋องเหยียนของพวกเราอ่อนแอแต่ถูกใจเด็กสาวผู้นี้ต่างหาก"

"เข้าใจพะยะค่ะ!"

ทหารชั้นยอดและเหล่าองครักษ์ต่างก็มีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้า

ฉินเหยียงหรี่ตาและมองไปที่องครักษ์ส่วนตัวที่คุ้นเคยกับเขา

"กล้าล้อข้าเล่นเช่นนั้นหรือ เอาล่ะ พวกเจ้ารวมตัวไปฝึกที่หลังเขา ออกเดินทาง!"

หัวใจของต้าหย่งเต้นรัว และนึกในใจว่า

"เวรแล้ว!"

........

สนามฝึกหลังเขา

ทหารชั้นยอดสามพันนายยืนเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบด้วยท่วงท่าที่ไม่ธรรมดา

เมื่อฉินเหยียนตรวจสอบทุกคนก็พบว่าแต่ละคนล้วนองอาจน่าเกรงขามจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

"ดีมาก วันนี้สิ่งที่ข้าจะสอนพวกเจ้าก็คือทักษะการต่อสู้ของทหาร เป็นการโจมตีเพียงครั้งเดียวก็สังหารคนได้"

"ต้าหย่ง ออกมาจากแถว!"

ต้าหย่งเดินออกมาด้วยความกระอักกระอ่วน

ทั้งสองปะทะกัน

ทั้งสนามต่างก็เงียบกริบ

ต้าหย่งคลำคอของตนด้วยความหวาดกลัว มีรอยเลือดตื้นๆทางด้านขวา หากลึกอีกนิดเขาคงตายไปแล้ว

ฉินเหยียนโจมตีครั้งเดียวก็ชนะ ทำให้ผู้คนต่างตกตะลึง เหล่าทหารเพิ่งจะตระหนักได้ว่าอ๋องเหยียนของพวกเขามีความสามารถในการต่อสู้มากถึงเพียงนี้ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อน

"เงียบ"

เมื่อฉินเหยียนเอ่ยปากทั้งสนามต่างก็เงียบกริบ

"นี่ก็คือการสังหารแบบโจมตีครั้งเดียว มีหลายตำแหน่งในร่างกายของมนุษย์ที่จะเป็นหลักสำคัญของการฝึกฝนในอนาคตของพวกเจ้า แบ่งเป็นหลังศรีษะ หลังใบหู ข้อต่อ และจุดสำคัญอื่นๆ"

"หลังจากที่พวกเจ้าเรียนรู้แล้วก็จะสามารถสังหารคนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว สังหารหนึ่งคนในสิบก้าว พันลี้ไม่ทิ้งร่องรอย สิ้นเรื่องราวผลัดภูษาแล้วจากลา เร้นกายาปิดบังชื่ออำพรางตน"

คำพูดนี้ของฉินเหยียนทำให้เหล่าทหารสามพันนายตื่นเต้นมาก แต่ละคนล้วนรู้สึกเลือดพลุ่งพล่าน

หลังจากการฝึกฝนในตอนเช้าฉินเหยียนก็กินข้าวเช้ากับพวกเขา องครักษ์ส่วนตัวที่ใกล้ชิดที่สุดสามคน ได้แก่ ต้าหย่ง ต้าจ้วง และต้าซานนั่งข้างฉินเหยียนและพูดคุยไม่หยุด

"อ๋องเหยียน ท่านมีความรู้ โปรดตั้งชื่อให้พวกเราสามพันคนด้วยเถิด เรียกแต่กองทัพส่วนตัวมันดูไม่ภูมิฐานเอาเสียเลย"

"ใช่ๆๆ อ๋องเหยียน โปรดตั้งชื่อให้ด้วยเถิด"

ฉินเหยียนคิดอย่างจริงจัง

"อันที่จริงก็มีหลายชื่อที่เหมาะสม พวกเจ้าฟังดูสักหน่อยว่าชื่อไหนจึงจะดี"

"พวกเจ้าเป็นทหารพิเศษของกองกำลังพิเศษ หน่วยโจมตีเสือดาวหิมะ หน่วยพยัคฆ์บิน หน่วยโจมตีหมาป่า หน่วยเงาสังหาร....."

ฉินเหยียนพูดชื่อหน่วยเก่งๆของสมัยปัจจุบันออกมาเจ็ดแปดชื่อ

อย่างไรก็ตาม คนโง่ทั้งสามนี้คิดว่าองครักษ์เงานั้นดีที่สุด!

"อะไรกัน องครักษ์เงา สวรรค์?"

ฉินเหยียนพูดไม่ออก