องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 207

จ้าวจือหย่ารับมาและตรวจสอบอย่างระมัดระวัง ต้องบอกว่าความสามารถของอ๋องเหยียนนั้นมิใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเทียบเคียงได้จริงๆ

"ความคิดที่ล้ำหน้าของท่านอ๋องนั้น คนธรรมดาเช่นหม่อมฉันมิอาจเข้าใจได้เพคะ"

แม้ว่าในตอนแรกจะดูเหมือนเป็นคำชมทว่าฉินเหยียนยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกแปลกมากยิ่งขึ้น น้ำเสียงที่แปลกประหลาดเช่นนี้เหตุใดเขาจึงรู้สึกว่ากำลังด่าเขาอยู่

"น้ำเสียงของเจ้าไม่เหมือนกำลังชมข้าเลย"

จ้าวจือหย่าไม่มองเขา และหันหน้าไปอีกทางพลางกล่าวอย่างเย็นชาว่า

"จือหย่ามิกล้าเพคะ"

ฉินเหยียนมองไปที่ใบหน้าที่มืดมนของจ้าวจือหย่าและพึมพำในใจ สตรีผู้นี้ดื้อรั้นทีเดียว หากไม่จัดการเสียให้รู้เรื่องจะยิ่งได้ใจ

เขาพับแขนเสื้อขึ้นและลุกขึ้นเพื่อเข้าหาจ้าวจือหย่า

"ดูแล้วไม่ได้จัดการเจ้าหนึ่งวันก็อารมณ์เสียเสียแล้ว?"

จ้าวจือหย่าค่อยๆถอยหลัง การเคลื่อนไหวของนางตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด บุคลิกที่มีเอกลักษณ์ของฉินเหยียนเมื่อยิ่ง เข้าใกล้นางก็ยิ่งทำให้หัวใจของนางเต้นแรงและกระสับกระส่าย ทั้งสีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นแดงก่ำ

มีหรือที่ฉินเหยียนจะปล่อยนางไป เขาคว้าเอวของนางและกำลังจะเริ่มลงมือ

จ้าวจือหย่ารีบห้ามเขาทันที และกล่าวว่า

"ไม่ได้เพคะ ท่านอ๋อง วันนี้หม่อมฉันรู้สึกไม่สบายตัว มีรอบเดือน มิอาจมีความสัมพันธ์กับท่านอ๋องได้เพคะ....."

ฉินเหยียนจึงตระหนักได้ทันที มิน่าเล่าที่สองสามวันมานี้นางกระสับกระส่าย ที่แท้ก็มีรอบเดือนนี่เอง

"เหตุใดเจ้าจึงไม่บอกข้าเล่า และต้องโทษที่ข้าไม่สังเกตเห็นมาก่อน"

ฉินเหยียนค่อยๆประคองจ้าวจือหย่าไปที่เก้าอี้ และออกคำสั่งว่า

"ใครก็ได้ไปชงชาขิงพุทราแดงมาสักหน่อย"

"พะยะค่ะ"

องครักษ์รีบไปทำทันที

ฉินเหยียนอาศัยช่วงเวลานี้ถูท้องของจ้าวจือหย่าเบาๆ

"มิน่าเล่าข้าจึงสังเกตเห็นว่าสองสามวันมานี้เจ้าอารมณ์ไม่ดี อีกประเดี๋ยวเมื่อเจ้าดื่มชาขิงพุทราแดงไปก็จะรู้สึกดีขึ้น"

การกระทำที่อ่อนโยนอย่างยิ่งนี้ทำให้จ้าวจือหย่ารู้สึกอบอุ่นและน้ำเสียงของนางก็นุ่มนวลลงมาก

"ท่านอ๋อง มิใช่ว่าข้าไร้เหตุผลนะเพคะ ท่านเป็นโอรสสวรรค์ การที่มีสตรีมากมายอยู่รอบกายนั้นข้าเข้าใจ ทว่าท่านควรคำนึงถึงชื่อเสียงของครอบครัวของฝ่ายหญิง มิฉะนั้นแล้วในภายภาคหน้าท่านจะให้พวกเราออกเรือนได้อย่างไร เมื่อท่านมิให้สถานะ พวกเราก็ทำได้เพียงใช้ความตายเพื่อพิสูจน์ความจริงใจเพคะ"

ฉินเหยียนเช็ดเหงื่อเย็น

"เจ้าวางใจเถิด ข้าจะไม่ทำให้พวกเจ้าผิดหวัง"

หลังจากนั้นไม่นานองครักษ์ก็นำชาขิงพุทราแดงเข้ามา หลังจากที่ฉินเหยียนรับมาแล้วก็เป่าเบาๆและป้อนจ้าวจือหย่าสองสามคำ

"เจ้าดื่มนี่สักหน่อย มันมีประโยชน์สำหรับเจ้าในช่วงมีรอบเดือน งานในกองทัพนั้นซับซ้อน เจ้าก็พักผ่อนเสียที่นี่เถิด ข้าจะออกไปจัดการเอง"

ก่อนที่จ้าวจือหย่าจะพูดอะไร ฉินเหยียนก็รีบสาวเท้ากระโดดออกมาราวกับกำลังวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด

จ้าวจือหย่าส่ายศีรษะอย่างจนปัญญา และมองดูน้ำน้ำตาลทรายแดงบนโต๊ะพลางถอนหายใจ

"เจ้าคิดว่าอะไร เรื่องใหญ่เช่นเรื่องเสบียงนี้ เป็นเรื่องที่จะล่าช้าได้เช่นนั้นหรือ!"

เหล่าทหารทั่วไปต่างก็วิจารณ์ไม่หยุด

"ไม่มีเสบียงจะสู้รบอย่างไร!"

"ถูกต้อง เมื่อหิวก็ไม่มีแรงแล้ว จะรบอะไร!"

การโต้เถียงดังขึ้นเรื่อยๆ ฉินเหยียนจึงตบโต๊ะอย่างแรง

"หุบปากให้หมด!"

ทุกคนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว และมองไปที่ฉินเหยียน สถานที่แห่งนั้นเงียบกริบ

ฉินเหยียนกว่าตามองทุกคนและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

"มัวแต่พูดไร้สาระอะไรอยู่ ต่อว่าต่อขานกันจะมีประโยชน์อะไร ไม่คิดวิธีแก้ปัญหากลับมัวแต่พูด เสบียงอาหารจะโผล่ออกมาจากอากาศเองหรืออย่างไร?"

เหล่าทหารทั่วไปต่างก็ก้มหน้าและไม่กล้าพูดอะไร องค์ชายใหญ่ฉินชงกล่าวอย่างระมัดระวังว่า

"เช่นนั้นน้องสิบสี่มีวิธีแก้ปัญหาไหม?"

ฉินเหยียนกล่าวอย่างจริงจังว่า

"เทพย่อมมีแผนการอันเยี่ยมยอด พวกเจ้าฟังให้ดี เรียกหน่วยสอดแนมมาให้หมดและฟังคำสั่งของข้า เรื่องเสบียงข้าจะจัดการเอง"

ทหารทั่วไปต่างก็รู้ถึงความสามารถของอ๋องเหยียนจึงมิได้ลังเลแม้แต่น้อย และรีบเรียกหน่วยสอดแนมจากแต่ละกองทหารทันทีเพื่อปฏิบัติตามคำสั่งของอ๋องเหยียน