องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 21

จ้าวจือหย่าส่ายศีรษะอย่างจนปัญญา อีกาในใต้หล้าล้วนดำทั้งสิ้น ตั้งแต่สมัยโบราณมาไม่มีบุรุษใดที่ไม่ลุ่มหลงในราคะ

เหตุใดนางจึงตกหลุมรักคนเหลวไหลมากรักเช่นนี้ได้นะ!

ดวงตาของฉินเหยียนยื่นยาวจนแทบจะไปถึงร่างของจ้าวจีเอ๋อร์ และสายตาของเขาก็จ้องมองจ้าวจีเอ๋อร์อย่างไม่วางตา

จวบจนกระทั่งจ้าวจีเอ๋อร์นั่งลงแล้วสายตาของทั้งคู่จึงประสานกัน

ฉินเหยียนมิได้มองดูหญิงงามจริงๆ แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกใจสั่นระรัว เมื่อสบตากันในใจก็เต้น'ตึกตัก'

ความช่ำชองของเขาบอกเขาว่าสตรีผู้นี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

อย่าเห็นแต่เพียงว่างามล่มเมือง แท้จริงแล้วภายในกลับเป็นสตรีที่โหดเหี้ยมและร้ายกาจ!

คณะทูตที่อยู่ข้างๆจ้าวจีเอ๋อร์นั้นแต่ละคนก็ไม่ธรรมดา

หลังจากที่พวกเขาแต่ละคนนั่งลง แม้ว่าจะไม่มีการสื่อสารด้วยวาจาแต่พวกเขาก็สบตากันและในมือของพวกเขาก็มีการเคลื่อนไหวซึ่งคนทั่วไปมิอาจสังเกตเห็นได้ง่าย

ในบางครั้งใช้มือเช็ดจมูก ยกมือขึ้นคลำหู และใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะจัดเลี้ยงให้ดูเหมือนมิได้ตั้งใจ

การเคลื่อนไหวเหล่านี้เหมือนกับรหัสมอร์ส พวกเขากำลังสื่อสารด้วยวิธีที่ละเอียดอ่อนเพื่อมิให้ชาวฉินสังเกตเห็น

ฉินเหยียนทำงานในสำนักงานความมั่นคงมาหลายปีแล้ว ในฐานะสายลับชั้นยอดเมื่อมองดูก็รู้ว่าคนเหล่านี้เป็นประเภทเดียวกับตนและเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกระแวดระวัง

งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ถูกกำหนดมามิให้สงบสุข

"ฮ่องเต้ฉินเสด็จ!"

เมื่อขันทีประกาศทำให้เสียงสนทนาที่อื้ออื่นในท้องพระโรงหยุดทันที ทุกคนต่างก็ลุกขึ้นยืนและถวายความเคารพ

"ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปีพะยะค่ะ!"

"ทุกคนลุกขึ้น"

ความน่าเกรงขามของฮ่องเต้ฉินแผ่ออกมา เขานั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรในท้องพระโรงด้วยพระพักตร์ที่สง่างาม

"คณะทูตของอาณาจักรจ้าวตามสบาย วันนี้เป็นวันมงคลเนื่องในโอกาสการอภิเษกสมรสระหว่างองค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าวและอาณาจักรต้าฉิน เริ่มงานเลี้ยงได้"

หลังจากตรัสจบเหล่านางกำนันที่สวมชุดเครื่องแบบก็ก้มศีรษะลง และยกอาหารและสุราไปวางไว้บนโต๊ะจัดเลี้ยงของแต่ละคน

ในสายตาของฉินเหยียนมีอาหารอันโอชะที่ใดกัน โรคบ้างานกำเริบแล้ว เขาจ้องมองไปที่คณะทูตของอาณาจักรจ้าวพลางสังเกตการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆของพวกเขาและวิเคราะห์อยู่ในใจ

ฉินเหยียนในเวลานี้คล้ายจะกลับไปสู่สมรภูมิรบของเขาเองแล้ว

สิ่งนี้เหมือนกับการยืนหยัดอย่างเงียบๆของสายลับชั้นยอด

ในขณะที่กำลังมองอย่างใจลอยนั้นเอง จู่ๆเสียงระฆังของคณะดนตรีที่อยู่ด้านหลังเขาก็ดังขึ้น

"ตึง"

ขนของฉินเหยียนลุกชันด้วยความตกใจจนเกือบจะล้มโต๊ะจัดเลี้ยง

"ปัดโธ่เอ๋ย ทำอะไรนะ!"

เขายกมือขึ้นแล้วตบไปบนศีรษะของนักดนตรีที่ตีระฆัง

"เจ้าอย่าทำให้ข้าตกใจสิ ข้าตกใจหมดเลย!"

หลังจากที่นักดนตรีตีระฆังถูกฉินเหยียนตบศีรษะ เขาก็ขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"นี่!"

"ตบหัวเจ้าสิ ไสหัวไป!"

ฉินเหยียนจัดแจงเสื้อผ้าของเขาให้เข้าที่ จากนั้นจึงหยิบจอกสุราขึ้นมาและดื่มรวดเดียวจนหมด

เฮ้อ สุรานี้เหตุใดจึงรสเบาถึงเพียงนี้ ช่างไม่มีรสชาติเอาเสียเลย

เมื่อได้ยินคำกล่าวนี้สีหน้าของฮ่องเต้ฉินก็เปลี่ยนไปทันที

สายตาของเหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ในท้องพระโรงต่างก็เต็มไปด้วยความสงสัยและอดไม่ได้ที่จะกระซิบ

"ว่าอย่างไรนะ คัดลอกมาหรือ?"

"ถึงว่าในนี้มีอะไรแปลกๆอยู่ องค์ชายสิบสี่นะหรือจะสามารถเขียนบทกวีเช่นนี้ออกมาได้ เชื่อก็บ้าแล้ว"

"นี่ทำให้ต้าฉินของพวกเราอับอายขายขี้หน้าจนถึงที่สุด เฮ้อ!"

ฮ่องเต้ฉินไม่พอพระทัยจึงตรัสถามว่า

"คัดลอกบทกวี? เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

จ้าวจีเอ๋อร์จึงกล่าวว่า

"เพลงวารีเคลื่อนคล้อยเพลงนั้นที่มีแนวคิดทางศิลปะในอดีตอันยาวนานและเต็มเปี่ยมไปด้วยอรรถรสของบทกวีที่องค์ชายสิบสี่ทรงคัดลอกมา เป็นบทกวีของอาณาจักรจ้าวของหม่อมฉัน แน่นอนว่าการที่บทกวีของอาณาจักรจ้าวของหม่อมฉันสามารถเป็นที่นิยมในต้าฉินได้ย่อมเป็นเกียรติยศของอาณาจักรจ้าวเพคะ"

ใบหน้าของฮ่องเต้ฉินมืดครึ้มหาได้เปรียบ เมื่อครู่ยังยกย่ององค์ชายสิบสี่ว่ามีความสามารถไม่เป็นสองรองใคร ไม่คิดเลยว่าจะถูกหักหน้าเร็วถึงเพียงนี้

"คำพูดลอยๆไม่มีหลักฐาน เจ้ากล่าวว่าบุตรชายคนที่สิบสี่ของข้าลอกบทกวีของอาณาจักรจ้าว เจ้ามีหลักฐานหรือไม่?"

แม้ว่าจะคัดลอกมาจริงๆแต่คำพูดลอยๆไม่มีหลักฐาน เพื่อศักดิ์ศรีของต้าฉินจะยอมรับไม่ได้เป็นอันขาด

จ้าวจีเอ๋อองค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าวยิ้มเล็กน้อย

"บทกวีนี้เป็นผลงานชิ้นเอกของเหวินเจิ้งหมิงนักปราชญ์ผู้มีชื่อเสียงและได้รับความนิยมในอาณาจักรจ้าวมานานแล้ว ที่ข้าพูดนั้นถูกต้องกระมัง?"

คณะทูตของอาณาจักรจ้าวต่างก็เห็นด้วย

ในหมู่พวกเขามีชายชราผมขาวที่มีรูปร่างหน้าตาสง่างามและเย่อหยิ่งกล่าวว่า

"เมื่อใดจะมี จันทรากระจ่าง ยกจอกสุราขึ้นถามนภา มิรู้พระราชวังแห่งสวรรค์ ค่ำนี้คือปีใด เพลงวารีเคลื่อนคล้อยนี้เป็นเพลงที่กระหม่อมประพันธ์พะยะค่ะ!"