องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 213

จ้าวจือหย่าโค้งคำนับและพูดเสียงเบาว่า

“กราบทูลรายงานต่ออ๋องเหยียน นี่คือสมุดบัญชีซื้อขายเสบียงเจ้าค่ะ”

จ้าวจือหย่ามอบสมุดบัญชีให้กับฉินเหยียน

“ยอดการเปลี่ยนแปลงไม่กี่วันที่ผ่านมา อ๋องเหยียนได้โปรดตรวจสอบเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนหยิบสมุดบัญชีขึ้นมา มองครู่หนึ่งแล้ววางกลับไปที่โต๊ะ

“ไม่ต้องตรวจหรอก เจ้าเป็นคนจัดการให้ข้า ข้าก็วางใจ เจ้าแต่รายงานกับข้าว่าช่วงสองสามวันนี้รายจ่ายยังสูงอยู่หรือไม่?”

จ้าวจือหย่าตอบตามความจริง

“ค่าจ้างที่จ่ายให้ประชาชนทุกวันกับเงินที่ประชาชนจ่ายค่าอาหาร นำมาหักลบกันแล้ว ค่าใช้จ่ายในแต่ละวันไม่มากเท่าเมื่อก่อนแล้วเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนพยักหน้าและถามอีกครั้ง

“หากเรายังคงใช้วิธีนี้ต่อไป พวกเราจะมีเงินใช้อีกนานแค่ไหน?”

จ้าจือหย่าหยิบลูกคิดออกมาแล้วคำนวณ จากนั้นพลันมีความประหลาดใจแวบขึ้นมาในสายตาของนาง นางตอบว่า

“หากทำตามวิธีขององค์ชาย จะไม่มีปัญหาไปอีกสามถึงห้าปีเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนหัวเราะเบาๆ

“ต้องมีทั้งรายรับและรายจ่าย เราไม่เพียงแต่ใช้เงินเท่านั้น แต่เรายังได้เงินคืนอีกด้วย นี่เรียกว่าการหมุนเวียนทางเศรษฐกิจ”

จ้าวจือหย่าหยิบสมุดบันทึกขนาดเล็กออกมาอีกครั้ง จดบันทึกลงไป พยักหน้าแล้วพูดว่า

“จือหย่าได้รับการสั่งสอนมาอย่างดี องค์ชายทรงพระปรีชาสามารถมากจริงๆ เพคะ”

ฉินเหยียนพูดอย่างมั่นใจ

“ไม่ว่าจะเป็นการหมุนเวียนทางเศรษฐกิจ การส่งเสริม หรือการพัฒนา ข้าจะส่งเสริมการหมุนเวียนเศรษฐกิจภายในก่อน แล้วค่อยส่งเสริมการกมึนเวียนทางเศรษฐกิจภายนอก”

“แม้ว่าจะยังอยู่ในช่วงการใช้จ่ายติดลบ แต่เมื่อพัฒนาไปสู่ขั้นตอนการหมุนเวียนภายนอก เงินของเรายังคงไหลเวียนต่อไป และสามารถทำเงินได้มากมาย!”

จ้าวจือหย่าทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจ ถามออกไปว่า

“องค์ชาย ภายในข้าพอจะเข้าใจเล็กน้อย แต่ภายนอกหมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ?”

ฉินเหยียนหยิบเกลือที่เหมือนกับทรายสีขาวออกมาแล้วพุดอย่างภาคภูมิใจว่า

“แค่ใช้สิ่งนี้!”

จ้าวจือหย่าไม่อาจซ่อนความประหลาดใจในสายตาได้อีกต่อไป

“ของล้ำค่าเช่นนี้ แม้แต่ในราชสำนักยังไม่อาจหามาใช้ได้ ท่านแน่ใจหรือว่าจะค้าขาย?”

ฉินเหยียนยืดหลังตรงแล้วพูดอย่างสบายๆ ว่า

“เกลือชั้นดีที่พัฒนามานั้นมีไว้เพื่อค้าขาย ไม่อย่างนั้นจะใช้อะไรครอบครองใต้หล้านี้ได้ ใช้ความรักอย่างนั้นหรือ?”

จ้าวจือหย่าตกใจและอดถอนหายใจออกมาไม่ได้

“ความคิดเฉกเช่นองค์ชายนั้นไม่เคยมีใครคิดเช่นนี้ได้มาก่อน ได้โปรดให้คำแนะนำข้าด้วยเจ้าค่ะ!”

ฉินเหยียนยื่นมืออกไป เชยคางจ้าวจือหย่าและพูดเบาๆ

“เจ้าอยากเรียนหรือ ข้าสอนเจ้าได้?”

จ้าวจือหย่าหน้าแดง นางพูดด้วยความไม่เชื่อว่า

“ขั้นตอนนี้เป็นสิ่งจำเป็นมาก ผ้าป่านมีหน้าที่ในการกรอง อนุภาคของเกลือหยาบที่ละลายไม่หมด สิ่งสกปรกบางอย่างจะถูกกรองจากช่องว่างของผ้าป่านนั้น”

จ้าวจือหน้าพยักหน้า

“จือหย่าจะจำไว้เจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนนำผ้าป่านที่คลุมหม้อน้ำออกแล้วพูดต่อ

“จุดไฟ ใส่ฟืน เผาด้วยความร้อนสูงสุด เมื่อน้ำเกลือด้านในแห้งจะได้เกลืออกมา จากนั้นต้องบดให้เป็นผง จากนั้นเราถึงจะได้เกลือเนื้อละเอียด”

นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวจือหย่าได้เห็นการปฏิบัติการที่น่ามหัศจรรย์เช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาว่า

“น่าทึ่งมากเจ้าค่ะ ที่แท้ก็สามารถทำเองได้ ข้าคิดว่าน้ำเกลือระเหยออกไปแล้วจะไม่เหลืออะไรเลยเสียอีก!”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างมั่นใจและพูดว่า

“มีเกลือแล้ว พวกเราจะมีเงินหมุนเวียน!”

“เจ้าคิดคำนวณให้ข้าอีกครั้งเสีย ขายเกลือเพื่อซื้อเสบียงอาหารเข้ามา จะทำเงินได้อีกนานแค่ไหน?”

แม้ว่าจ้าวจือหย่าจะไม่ได้เข้าใจอะไรมากนัก แต่กลับพูดออกมาอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์

“องค์ชายทรงพระปรีชาสามารถมากเจ้าค่ะ ยิ่งมีมากเข้ามาเรื่อยๆ ไม่มีน้อยลงเลย”

ฉินเหยียนพับแขนเสื้อแล้วยิ้ม

“นี่เพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น การสกัดเกลือเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น หลังจากนี้ยังมีอีกหลายอย่างที่รออยู่!”

“นี่คือแผนของข้า ปล่อยให้ประเทศที่ครอบครองเงินทองและทำลายพวกเขาด้วยความอดอยาก!”