องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 215

“เกลือบริสุทธิ์อย่างนั้นหรือขอรับ?”

ผู้คุ้มกันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ถูมือแรงๆ แล้วยืนยันว่า

“เป็นเกลือบริสุทธิ์จริงๆ ด้วย!”

ฉินเหยียนยืนเอามือไพล่หลังแล้วสั่งว่า

“ถูกต้อง มีเกลือบริสุทธิ์อยู่ทั้งหมดหนึ่งพันจิน แบ่งออกเป็นเกวียน เกวียนแต่ละเล่มมีเกลือหนักหนึ่งร้อยจิน เจ้านำเกลือนี้ไปขายในอาณาจักรจ้าว และนำเงินทั้งหมดมาให้ข้า แลกกับข้าวสารอาหารแห้งและเหล้า”

ผู้คุ้มกันสินค้ายังคงอึ้งอยู่ แม้ว่าเขาจะเคยเห็นของหายากมากมายในระหว่างการเดินทาง แต่นี้เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเกลือบริสุทธิ์มากขนาดนี้!

“องค์ชาย เกลือหนึ่งถึงสองจิน ขายหนึ่งถึงสองเงินทอง หากคิดเสียว่าพวกเราขายมันจนหมด คาดว่าคงยังเหลือเงินเอามาไว้ซื้อข้าวสารอาหารแห้งและเหล้านะขอรับ”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“พวกเจ้าไม่ต้องนำเงินกลับมา ข้าต้องการแค่ข้าวสารอาหารแห้งและเหล้าเท่านั้น ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะหามาได้”

ผู้คุ้มกันพยักหน้าไปมา

“รับทราบขอรับ ข้ารับรองว่าจะจัดการให้องค์ชายอย่างสวยงามแน่นอน!”

ขึ้นรถม้าแล้วออกเดินทางไปยังทางทิศตะวันออกอีกครั้ง พร้อมกับคนของเขา

หลังจากมอบหมายงานสำคัญแล้ว ฉินเหยียนก็เดินไปตามถนนเพื่อดูว่าร้านค้าต่างๆ เป็นอย่างไรบ้าง

ประชาชนทั่วไปทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น ฉินเหยียนเองก็ตอบรับอย่างจริงใจ พูดคุยกับประชาชนเป็นครั้งคราว

ไม่ไกลนัก มีคนสิบกว่าคนกำลังโห่ร้องและล้อมกันเป็นวงกลม ฉินเหยียนก้าวไปข้างหน้าเพื่อดูว่าคืออะไร

ปรากฎว่าคนที่ประชาชนล้อมวงกันอยู่นั้นคือตาแก่หลิวที่อ่านออกเขียนได้ ประชาชนกำลังขอร้องให้เขาเขียนจดหมายกลับบ้าน

“ตาแก่หลิว ช่วยบอกครอบครัวข้าทีว่า ตอนนี้ที่ชายแดนอยู่ดีกินดีมาก ตึกอาคารสร้างขึ้นอย่างสวยงาม ถนนก็กว้างขวาง แล้วก็ ข้าได้สร้างบ้านขึ้นที่นี่แล้ว อีกทั้งยังมีทุ่งนา ให้เมียพาลูกมาหาข้าที่นี่เถอะ!”

“ตาแก่หลิวช่วยข้าเขียนจดหมายหนึ่งฉบับสิ ข้าอยากให้เมียและลูกข้าย้ายมาอยู่ที่นี่!”

“อีกอย่าง ข้ามีทุ่งนาแล้ว อุดมสมบูรณ์มาก อยากให้พ่อแม่มาที่นี่ ข้าจะปลูกผักให้พวกเขากิน!”

ตาแก่หลิวถูกล้อมไปด้วยคนถึงสามชั้น จดหมายเขียนส่งกลับบ้านสูงเท่ากับครึ่งหนึ่งของตัวเขาแล้ว

แม้ว่าเขาจะเหนื่อย แต่ยังคงมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา เขาทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย เขียนจดหมายฉบับแล้วฉบับเล่า โดยไม่ลืมพูดเตือนออกมาว่า

“ทุกคนไม่ต้องรีบ ค่อยๆ ทีละคน รับรองว่าจะเขียนจดหมายให้พวกเจ้าทุกคนไม่มีตกหล่นแน่นอน!”

“ขอบคุณมากตาแก่หลิว...”

แม้แต่เชลยศึกจำนวนมากจากอาณาจักรจ้าวเองก็เริ่มเขียนจดหมายส่งกลับบ้านแล้ว คิดอยากให้พ่อแม่ลูกเมียที่อยู่ในอาณาจักรจ้าวย้ายมากที่เขตชายแดน ตั้งหน้าตั้งรอเจอพวกเขาอีกครั้ง

ในที่สุดมีเพียงการนำของอ๋องเหยียนเท่านั้น ที่ทำให้พวกเขาได้เรียนรู้ถึงความหมายที่แม้จริงของชีวิต ไม่มีการถูกกดขี่ ไม่มีการเลือกปฏิบัติ มีเสรีภาพ และความสงบสุข

หัวใจของฉินเหยียนอบอุ่นขึ้นทุกเมื่อเมื่อเขาเห็นประชาชนกระตือรือร้นเช่นนี้

สิ่งที่ประชาชนต้องการมีเพียงความจริงอย่างเดียวเท่านั้น

ต่อมาช่างฝีมือจำนวนหลายสิบคนเดินตามฉินเหยียนไปยังห้องที่กว้างขวางห้องหนึ่ง

ห้องนี้เป็นโรงกลั่นที่ฉินเหยียนสั่งให้ช่างมากฝีมือสร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ

เพื่อที่ว่าจะสามารถกลั่นเกลือบริสุทธิ์ออกมาได้เป็นจำนวนมาก นอกจากนี้ยังใช้เป็นที่เก็บเหล้าที่ได้รับการกลั่นออกมาอย่างดีแล้วจากโรงกลั่น

หลังจากนั้นฉินเหยียนก็กางภาพวาดที่เขาเตรียมไว้เป็นเวลานานออกมาก หลังจากให้คำแนะนำแล้วช่างฝีมือก็เข้าใจความคิดนี้และเริ่มออกแบบตามแบบบนภาพ

มีคนมาก กำลังยิ่งมาก บวกกับคำชี้แนะของฉินเหยียน ในไม่ช้าเครื่องจักรไอน้ำได้ถือกำเนิดขึ้น!

ฉินเหยียนมองไปที่ห้องกลั่นด้วยความพึงพอใจและพูดอย่างซาบซึ้งว่า

“สำเร็จเสียที!”

ผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาต่างก็งุนงง ไม่เข้าใจการทำงานของวัตถุชิ้นนี้ พวกเขาจึงสังเกตมันอย่างระมัดระวัง

ฉินเหยียนเอามือไพล่หลังและพูดด้วยความมั่นใจว่า

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ได้เข้าสู้ยุคเครื่องจักรไอน้ำโดยสมบูรณ์ การปฏิวัติอุตสาหกรรมด้านไอน้ำได้เริ่มขึ้นแล้ว!”

แม้ว่าทุกคนจะไม่เข้าในใจสิ่งที่ฉินเหยียนพูด ตราบใดที่ฉินเหยียนต้องการทำ ก็ไม่มีอะไรที่เขาไม่สามารถทำได้ พวกทั้งหมดจึงประสานมือทำความเคารพ

“ยินดีด้วยขอรับอ๋องเหยียน ยินดีกับท่านด้วย!”

ฉินเหยียนไม่อาจซ่อนรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาได้อีกต่อไป เขาแค่รอให้อาคารทั้งแปดนี้สร้างเสร็จ ความเจริญทางเศรษฐกิจจะเริ่มต้นขึ้นในทันที!