องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 226

บนถนนมีคนสัญจรมากมาย การจราจรหนาแน่น ชาวเมืองต่างมีใช้มีกินสุขภาพดี เป็นชีวิตที่สมบูรณ์ สีหน้าของทุกคนดูดีสดใสอย่างมาก ยังมีเด็กมากมายที่ละเล่นกันอยู่ วิ่งไล่กันไปมา และร้องเพลงบทกวีที่ติดหูกันไม่หยุด

“ถามร้านเหล้าเจ้าหนูอยู่หนใด? เด็กน้อยชี้ไปไกลหมู่บ้านซิ่งฮวา!”

ซูปั้นเฉินหันหน้ามองเหล่าเด็กซุกซนแล้วอดประหลาดใจไม่ได้ “หมู่บ้านซิ่งฮวาดูท่าแล้วจะเป็นสถานที่ขายเหล่าสินะ”

เหล่าเด็กรับใช้พูดสมทบว่า “ท่านผู้นำขอรับ เมืองใหม่ใหญ่เพียงนี้ แล้วจะหาสถานที่ซื้อขายเกลือละเอียดได้อย่างไรรึขอรับ?”

ซูปั้นเฉินจ้องพวกเขาเขม็ง “เรียนรู้เอาไว้บ้างนะ”

ว่าแล้วก็ได้รั้งคนที่เดินผ่านแล้วหยิบเงินทองแดงออกมา จากนั้นก็ถามอย่างสูงส่งว่า

“เจ้ารูรึไม่ว่าร้านขายเกลือละเอียดอยู่ที่ใด?”

คนผู้นั้นชี้ไปยังอาคารก่อสร้างที่ยิ่งใหญ่ด้านหน้า “อยู่ด้านหน้า เจ้าเดินตรงๆไปเรื่อยๆก็จะเจอ”

“ขอบใจ” จากนั้นก็สาดเงินทองแดงไปเต็มที่

“เจ้าเป็นบ้ารึไง?” คนผู้นั้นพึมพำและไม่ได้มองเงินทองแดงที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้น

......

วิสาหกิจ ณ เมืองใหม่

ฉินเหยียนกดไหล่ของจ้าวจือหย่าให้นางนั่งลงบนเก้าอี้ไท่ซือ

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าคือผู้ดูแลวิสาหกิจนี้”

จ้าวจือหย่าส่ายหน้าปฏิเสธ “ข้าไม่ไหวหรอกเพคะท่านอ๋อง ข้าไม่รู้ว่าต้องทำการค้าขายอย่างไร หากทำพลาดจะเป็นการทำลายแผนของท่านไม่ใช่รึเพคะ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างมั่นใจว่า “วางใจเถิด เจ้านั่งอยู่ตรงนี้ อีกเดี๋ยวก็มีคนมา เจ้าพูดน้อยๆก็พอแล้ว”

จ้าวจือหย่ายังอยากจะปฏิเสธ แต่ทันใดนั้นก็มีองครักษ์ตรงหน้าประตูเข้ามารายงานว่า

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ พวกนักค้าขายแห่งอาณาจักรจ้าวใกล้มาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“รู้แล้วล่ะ” ฉินเหยียนตอบรับส่งๆ เขารู้นานแล้วว่าซูปั้นเฉินใกล้จะมาถึงเมืองใหม่ นี่เป็นถึงผู้มั่งมีมากในอาณาจักรจ้าวเชียวนะ ไม่หลอกเขาแล้วจะให้หลอกใคร

แต่ว่าจ้าวจือหย่ากังวลอย่างมาก นางอยากจะปฏิเสธ แต่ฉินเหยียนกลับตบบ่าของนางเพื่อปลอบใจ

“เชื่อตนเองหน่อยสิ เจ้าทำได้!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วฉินเหยียนก็รีบเดินไปด้านหลังฉากกั้นทันที ทิ้งให้จ้าวจือหย่านั่งอยู่คนเดียว ทันใดนั้นบริกรหน้าประตูก็ตะโกนว่า “เชิญทางนี้ขอรับลูกค้า!”

จ้าวจือหย่ารีบปรับอารมณ์แล้วนั่งตัวตรงทันที บริกรเดินพาซูปั้นเฉินเข้ามาด้านในแล้วแนะนำว่า

“ท่านผู้นี้คือผู้ดูแลวิสาหกิจแห่งนี้ขอรับ”

ซูปั้นเฉินตั้งใจมองแล้วพบว่าผู้ดูแลเป็นเพียงหญิงสาว เขาเยาะเย้ยดูถูกอยู่ในใจ จากนั้นท่าทีก็หยาบคายขึ้นมาทันที

“ผู้ดูแลวิสาหกิจสินะ ข้าต้องการซื้อเกลือละเอียด มีเท่าไรเอาเท่านั้น”

เมื่อพูดแล้วก็สั่งให้ลูกน้องเปิดหีบที่เตรียมมาออก ด้านในเต็มไปด้วยเงินทองมากมาย

“ข้าเองก็ให้สองตำลึงเงิน ข้าต้องการปริมาณมาก ขายให้ข้าสิ!”

พ่อค้ามองบนใส่ซูปั้นเฉินแล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ข้าต้องการปริมาณที่มากกว่า มีเท่าไรข้าเอาเท่านั้น อีกทั้งข้าให้สามตำลึงเงิน!”

ซูปั้นเฉินโกรธอย่างมาก เจ้าคนๆนี้มีปัญหากับเขาใช่รึไม่!

“สหาย ข้าคือจ้าวปั้นเฉินแห่งอาณาจักรจ้าวเชียวนะ! เจ้าเอาความกล้าจากไหนมาสู้ราคากับข้างั้นรึ?”

พ่อค้าเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อ เขาพูดเยาะเย้ยว่า “ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะเป็นอีเฉินหรือปั้นเฉิน หลบไปเสีย ผู้ให้ราคาสูงกว่าจึงจะได้ อย่ามาเสียเวลาข้าซื้อเกลือ!”

ซูปั้นเฉินไม่คิดว่าแม้แต่พูดชื่อของเขาแล้วยังไม่ได้ผล ยิ่งทำให้เขาโกรธจนกัดฟันแน่น

“หึ! ข้าไม่ยอมหรอกนะ ข้าขอเพิ่มอีกหนึ่งตำลึงเงิน มีเกลือละเอียดเท่าไรข้าเอาเท่านั้น!”

“ข้าให้ห้าตำลึง! มีเท่าไรเอาให้ข้า!”

ซูปั้นเฉินโกรธจนถึงขีดสุด เขาชี้หน้าคนๆนั้นแล้วตะคอกว่า “เจ้ามาจากไหนกัน รู้จักคำว่ามาก่อนได้ก่อนรึไม่!”

พ่อค้าเชิดหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “ข้ามาก่อน มาหลายวันแล้วด้วย แล้วเจ้าโผล่มาจากไหนกัน?”

“เจ้า!”

นั่นทำให้ซูปั้นเฉินโกรธอย่างมากจนแทบจะระเบิดออกมา ทันใดนั้นเองฉินเหยียนก็ได้เดินออกมาจากฉากกันบังอย่างหน้าตาเฉย

“โวยวายอะไรกัน?”