องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 23

สีหน้าของฮ่องเต้ฉินดูไม่ได้อย่างถึงที่สุด ในโอกาสที่สำคัญเช่นนี้กลับเกิดเรื่องบ้าๆนี้ขึ้นมาได้ ทำให้อาณาจักรฉินต้องอับอายขายขี้หน้า

หากฉินเหยียนมิอาจพลิกสถานการณ์ได้ หลังจากงานเลี้ยงเขาจะต้องสังหารเจ้าสารเลวนี่ด้วยมือของเขาเองอย่างแน่นอน

ส่วนฮองเฮาฉินซวงหลานนั้นอยากดูการแสดงสนุกๆ นางไม่เชื่อว่าฉินเหยียนซึ่งเป็นผู้ไม่มีความรู้และไร้สามารถจะเอาชนะนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ในแวดวงวรรณกรรมได้

แม้แต่จ้าวจือหย่าก็ยังหนักใจแทนฉินเหยียน นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรจ้าวและเป็นผู้นำในแวดวงวรรณกรรมย่อมไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

หากคิดจะเอาชนะด้วยการประลองบทกวีนั้นยากเสียยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์

ฉินเหยียนสะบัดข้อมือและเก็บพัดพลางตอบอย่างเย่อหยิ่งว่า

"ประพันธ์บทกวีในเจ็ดย่างก้าวจะยากอะไร ท่านบอกมาเถิดว่าหัวข้อคืออะไร?"

นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรจ้าวคิดอยู่ชั่วครู่ บังเอิญเห็นกิ่งดอกท้อวางอยู่บนโต๊ะจัดเลี้ยงจึงเอ่ยขึ้นว่า

"อย่าหาว่าข้ารังแกเด็กเลย พวกเราเอาดอกท้อมาเป็นหัวข้อก็แล้วกัน!"

เขาแค่ต้องการทำให้ฉินเหยียนลำบากใจ หากใช้หัวข้อที่เป็นคำๆเดียว นั่นจะทำให้ง่ายจนเกินไป

บทกวีเจ็ดย่างก้าวนี้ไม่เพียงแต่จะต้องมีคำว่าดอกท้อสองคำนี้อยู่ในบทกวีเท่านั้น แต่ยังต้องประพันธ์ภายในเจ็ดย่างก้าวอีกด้วยซึ่งทำให้เป็นเรื่องที่ยากเสียยิ่งกว่ายาก

โดยไม่คาดคิดฉินเหยียนกลับหัวเราะเสียงดังและกล่าวว่า

"หัวข้อนี้ข้าไม่จำเป็นต้องใช้ถึงเจ็ดย่างก้าว ข้าเพียงแค่อ้าปากก็ประพันธ์ออกมาได้แล้ว!"

คำพูดที่มั่นใจของฉินเหยียนนั้นน่าขบขันมากสำหรับนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรจ้าว

"ฮ่าๆๆ เจ้าเด็กอ่อนหัด ช่างน่าขันหนัก การประพันธ์บทกวีเจ็ดย่างก้าว ณ ที่แห่งนี้ แม้แต่คนทั่วไปยังทำไม่ได้ เจ้ากลับกล้า บอกว่าเพียงอ้าปากก็ประพันธ์ออกมาได้ เกรงว่าคงจะเป็นบทกวีหยาบๆที่ทำให้พวกเราหัวเราะเสียมากกว่ากระมัง!"

คำพูดนี้ทำให้เหล่าคณะทูตของอาณาจักรจ้าวในท้องพระโรงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

"ฮ่าๆๆ หรือว่าแวดวงวรรณกรรมของต้าฉินจะน่าหดหู่จนบทกวีหยาบๆก็กลายเป็นกระแสนิยมของเชื้อพระวงศ์ไปแล้ว?"

เหล่าขุนนางในราชสำนักของอาณาจักรฉินต่างก็ก้มศีรษะอย่างเงียบๆและถอนหายใจ

"ช่างน่าอับอายนัก ต้าฉินของเราเสียหน้าไปหมดแล้ว! เฮ้อ!"

ฟันกรามหลังของฮ่องเต้ฉินแทบจะหักและสายตาของเขาก็คล้ายกับจะกินฉินเหยียน

ฉินเหยียนเอามือไพล่หลังพลางยิ้มเยาะและกล่าวด้วยเสียงอันดังว่า

"พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ พวกเจ้าฟังให้ดีก็แล้วกัน!"

"ในป้อมปราการดอกท้อมีกระท่อมดอกท้อ ในกระท่อมดอกท้อมีเทพธิดาดอกท้อ เทพธิดาดอกท้อปลูกต้นท้อ และเก็บดอกท้อเพื่อขายเป็นสุรา"

เมื่อกล่าวจบทั่วทั้งตำหนักเชียงกงต่างก็เงียบกริบทันที

ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ รอยยิ้มของคณะทูตจากอาณาจักรจ้าวถึงกับแข็งค้างบนใบหน้า แต่ดวงตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความตกใจ

มีเพียงจ้าวจือหย่าที่ทำลายความเงียบในท้องพระโรงออกมาก่อน

"บทกวีสี่บรรทัดนี้ปรากฏคำว่าดอกท้อถึงหกครั้ง!"

หลังจากนั้นทุกคนในท้องพระโรงก็ส่งเสียงอุทานออกมา

"องค์ชายสิบสี่ทำได้จริงๆ มิใช่บทกวีในเจ็ดย่างก้าว และก็มีใช่บทกวีในสามย่างก้าว เขาเพียงแค่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นและประพันธ์บทกวี!"

ผู้ที่มีใบหน้าที่ไม่น่าดูเช่นเดียวกันคือจ้าวจีเอ๋อร์ เดิมทีนางคิดจะให้เหวินเจิ้งหมิงนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่หมิ่นเกียรติต้าฉินเพื่อยั่วยุให้เกิดปัญหา

ไม่คิดเลยว่าจะทำไม่สำเร็จทั้งยังถูกตอบโต้ทำให้ต้าฉินกู้หน้าไว้ได้

ฉินเหยียนกล่าวด้วยสีหน้าหยิ่งทะนงว่า

"ว่าอย่างไร ท่านผู้เฒ่า หัวข้อที่ท่านเป็นผู้เสนอข้าก็ประพันธ์ ณ ที่นี้แล้ว นี่ไม่อาจกล่าวว่าข้าคัดลอกของท่านแล้วกระมัง!"

นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรจ้าวตกตะลึงอยู่กับที่เป็นเวลานาน เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนสามารถประพันธ์บทกวีที่ดีเช่นนี้ออกมาได้ภายในระยะเวลาอันสั้นถึงเพียงนี้

เวลานี้เหงื่อบนหน้าผากของเขาหยดลงมาอาบแก้ม เขาทำได้แค่เพียงเช็ดออกด้วยแขนเสื้อเท่านั้น และกล่าวอย่างตะกุกตะกักว่า

"เอ่อนี่..."

ฉินเหยียนขัดจังหวะอย่างหยิ่งผยอง

"นี่อะไรนี่ ถึงคราวท่านแล้ว!"

นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรจ้าวกระแอมสองครั้งเพื่อปกปิดความลำบากใจของเขา และทำใจให้สงบลงเล็กน้อยจากนั้นจึงกล่าวว่า

"เจ้าเด็กอ่อนหัด ช่างใจร้อนนัก ข้าอ้าปากก็สามารถประพันธ์ออกมาได้เช่นกัน"

เขาก้าวไปข้างหน้าและครุ่นคิดอยู่นาน โดยปกติแล้วบทกวีดอกท้อที่เขาเคยประพันธ์มีอยู่สองสามบท แต่เมื่อเปรียบกับบทกวีของฉินเหยียนแล้ว เหล่านั้นเป็นเหมือนนำกระท่อมไปเปรียบกับบ้าน ไม่ควรค่าที่จะเอ่ยถึง

หากต้องการที่จะชนะ จะต้องประพันธ์บทกวีที่ดีกว่าของฉินเหยียนออกมาภายในเจ็ดย่างก้าวทั้งยังต้องปราณีตและละเอียดอีกด้วย

"ดอกท้อ ดอกท้อ...."