องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 249

สือเหล่ยมองไปที่ฉินเหยียนด้วยสายตาขอบคุณ และพูดด้วยความจริงจังว่า

“พูดตามตรง ข้าน้อยคิดว่าชีวิตนี้คงจบลงแล้ว แม้ว่าข้าน้อยจะเข้าร่วมกองทัพ แต่กลับพ่ายแพ้ ถูกจับเป็นเชลยศึก ข้าน้อยจึงไม่ยี่หระต่อความตาย”

“แต่ไม่คาดคิดว่าท่านจะแตกต่างจากบรรดาเชื้อพระวงศ์ในอาณาจักรมากเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ไว้ชีวิตข้าน้อย แต่ยังมอบศักดิ์ศรีให้ข้าน้อยด้วย และยังให้ข้าน้อยได้ใช้ชีวิตเยี่ยงคนปกติ นี่คือสิ่งที่ข้าน้อยไม่เคยคิดฝันมาก่อนพ่ะย่ะค่ะ!”

“แม้ว่าจะผ่านมาเพียงไม่กี่เดือน แต่ข้าน้อยได้ใช้ชีวิตภายใต้คำสั่งของท่าน ข้า สือเหล่ย จะไม่มีวันลืมความเมตตาอันยิ่งใหญ่ของท่าน!”

หลังจากนั้นเขาก็คุกเข่าลงบนพื้นอีกครั้ง และก้มคำนับฉินเหยียน

ฉินเหยียนรีบหยุดเขาทันที

“ข้าบอกไปแล้วว่าวันนี้เราเป็นเหมือนพี่น้องกัน คุยกันเรื่องในครอบครัว ดังนั้นลุกขึ้นมาเถิด”

สือเหล่ยระงับความตื่นเต้นในใจของเขาและนั่งลงบนเบาะสานอีกครั้ง ฉินเหยียนจึงใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้พูดขึ้นว่า

“แม้ว่าตอนนี้เราจะชีวิตที่สะดวกสบาย แต่ประชาชนที่อาศัยอยู่ในอาณาจักรจ้าวยังคงน่าเวทนา เจ้าเคยคิดที่จะช่วยพวกเขาออกจากนรกแห่งความทุกข์ขุมนั้นหรือไม่?”

สือเหล่ยพนักหน้า

“แม้จะเป็นแค่ความฝัน ข้าน้อยก็คิด”

ฉินเหยียนยิ้มและพูดว่า

“ในเมื่อเจ้าต้องการเช่นนั้น เพียงเลียนแบบวีรบุรุษทั้งหนึ่งร้อยแปดนาย จงลุกขึ้นมอบความยุติธรรมแทนสวรรค์ ช่วยเหลือประชาชนจากความทุกข์ยากเถิด!”

สือเหล่ยคิ้วขมวด

“นี่ ทำเช่นนั้นได้หรือขอรับ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“แผนอยู่ที่คน ผลขึ้นอยู่กับสวรรค์ ในเมื่อเจ้ามีความตั้งใจเช่นนี้ ต้องการช่วยประชาชนให้หลุดพ้นจากนรกแห่งความทุกข์ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าจะได้ผลหรือไม่หากเจ้าไม่ลงมือทำ?”

“เจ้ายากจน เจ้าก็ทำดีต่อตัวเองได้ เจ้ารวย เจ้าสามารถช่วยคนในใต้หล้านี้ได้ บางทีเจ้าอาจจะเป็นผู้กอบกู้ประชาชนแห่งอาณาจักรจ้าว ให้พวกเขาได้เป็นเช่นเจ้า ที่สามารถใช้ชีวิตอย่างสบายใจและสงบสุข ปราศจากการกดขี่”

สือเหล่ยมีความหวังกลับมา ประสานมือของเขา

“องค์ชาย พระองค์ทรงพระปรีชาสามารถมากขอรับ ที่ชี้แนะข้าน้อยให้เห็นทางสว่าง!”

ฉินเหยีนนยิ้มและพูดว่า

“ฟ้าดินไร้ปราณี ปฏิบัติต่อสรรพสิ่งเช่นหุ่นฟาง ปราชญ์นั้นไร้เมตตา ปฏิบัติคล้ายดั่งผู้คนเป็นหุ่นฟาง ตอนนี้อาณาจักรจ้าวได้บังคับประชาชนให้ก่อกบฏขึ้น แต่หากฝูงมังกรยังไร้ซึ่งผู้นำ ก็ย่อมไม่บรรลุผล”

“ข้าหวังว่าเจ้าจะทำให้พวกเขากล้าก่อกบฏขึ้นมาได้ เจ้ายินดีที่จะเป็นผู้นำในครั้งนี้หรือไม่?”

หัวใจของสือเหล่ยเต็มไปด้วยจิตใจที่ต้องการต่อสู้

“หากสามารถคืนความสงบสุขให้กับประชาชนได้ หากข้าถูกด่าว่าไปตลอดชีวิต ข้าน้อยก็ไม่เสียใจขอรับ!”

ฉินเหยียนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“ข้ามองเจ้าไม่ผิดจริงๆ”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็หยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจากด้านหลัง และมอบให้สือเหล่ย

“ในนี้มีคู่มือทางทหารซุนจื้อ สามสิบหกกลยุทธ์ที่ข้าเขียนเอง คู่มือเหล่านี้จะสอนพวกเจ้าเกี่ยวกับวิธีการเดินทัพและวางกลยุทธ์ในสงคราม”

“เจ้านำกลับไปศึกษาเสีย หลังจากศึกษาอย่างละเอียดแล้ว และผ่านการทดสอบจากข้า ข้าจะเป็นคนนำเจ้าได้พบกับผู้นำก่อกบฏฝั่งประชาชน”

“พวกเจ้ามันขยะดีๆ นี่เอง พวกโจรกำลังอาละวาดไปทั่วอวิ๋นเฉิง แต่พวกเจ้ากลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!”

บรรดาข้าหลวงที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านนอกห้องโถง ตอบด้วยเสียงสั่นเทา

“ท่านอัครเสนาบดีได้โปรดใจเย็นก่อนขอรับ...”

จ้าวฉี่หมิงทั้งโกรธและดุด่าออกไปว่า

“อย่ามาพูดจาไร้สาระกับข้า รีบไปตรวจสอบให้ข้าเสียเดี๋ยวนี้! รีบยกกองทัพไปเพื่อโจมตีเหล่าโจรทันที ไม่ว่าจะต้องไล่ล่าไกลแค่ไหน พวกเจ้าต้องจับพวกมันมาให้ข้าให้จงได้!”

“หากยังไม่สามารถทำอะไรพวกโจรป่าเหล่านั้นได้ ข้าจะตัดหัวพวกเจ้าเอง!”

“รับทราบขอรับ!”

บรรดาข้าราชสำนักต่างตกใจจนขาสั่น ไม่กล้าอืดอาด รีบรวบรวมกองกำลังเพื่อเข้าปราบโจรทันที

พวกสิ่งของต่างๆ ได้ถูกทำลายหมดแล้ว แต่คนยังมีชีวิตอยู่ โจรป่าได้หนีไปนอกเมืองเรียบร้อยแล้ว พวกเขาจะให้ตนเองถูกจับได้อย่างไรกันเล่า

บรรดาข้าราชสำนักต่างรวบรวมกองกำลังไปตรวจสอบตามเนินเขาบริเวณใกล้เคียง แต่ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของพวกเขา หากจับคนไม่ได้ ก็ไม่มีทางส่งมอบตัวได้ ทำให้พวกเขาปวดหัวจนแทบจะระเบิด

บรรดาคนรวยในท้องท้องถิ่นได้ยินว่าอัครเสนาบดีมาเยือนอวิ๋นเฉิง เขาได้ส่งข่าวให้กับพวกข้าราชสำนัก คิดอยากมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับอัครเสนาบดีจ้าว ได้มอบเหล้าชั้นดีที่เพิ่งหมักใหม่ให้ หวังว่าจะได้สนิทสนมกับอัครเสนาบดีจ้าว

บรรดาข้าราชสำนักได้ปรึกษากันแล้ว เขาจับคนไม่ได้ แต่ก็ห้ามกลับไปมือเปล่า จึงตกลงและรับเหล้าชั้นดีกลับจวน จากนั้นเข้าเฝ้าจ้าวฉี่หมิง

“เข้าเฝ้าท่านอัครเสนาบดีขอรับ นี่คือเหล้าชั้นดีที่ผู้นำตระกูลหลี่ในอวิ๋นเฉิงมอบให้ท่านขอรับ”

จ้าวฉี่หมิงหรี่ตาลง จากนั้นเบิกตากว้างขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นเหล้าชั้นดีขวดนั้น