องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 253

บรรยากาศรถหว่างพวกเขาทั้งสองนั้นตึงเครียด

จ้าวจีเอ๋อร์พยายามโน้มน้าวอย่าวรวดเร็ว

“มีอะไรก็พูดกันดีๆ สิ แค่พูดจาไม่เข้าหูต้องสู้กันด้วยหรือ”

หยางจิ่นซิ่วคว้าตัวจ้าวจีเอ๋อร์ไป

“องค์หญิงสาม อย่าเข้ามายุ่งเจ้าค่ะ ถ้าวันนี้ข้าไม่ได้จัดการเขา คงจะยากที่จะอธิบายความเกลียดชังในใจข้าได้!”

จ้าวจีเอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้ว่าหูนิวจะเป็นหนึ่งในสิบของทหารที่แข็งแกร่งในอาณาจักรจ้าว แต่ความแข็งแกร่งของฉินเหยียนก็ไม่อาจหยั่งรู้ได้ หากทั้งสองต้องการสู้กันจริงๆ หูนิวคงสู้ไม่ได้แน่

จึงพยายามหยุด

“หูนิว อย่าสร้างปัญหาเลย ฟังข้าสิ!”

เดิมทีฉินเหยียนต้องการจัดการกับหูหิวอย่างเต็มมัดเต็มหน่วยอยู่แล้ว แต่แล้วเขาพลันคิดว่า จะดีกว่าหรือไม่ถ้าทำให้นางยอมเชื่อฟังโดยที่ไม่ต้องลงไม้ลงมือ จึงพูดออกไปว่า

“ในเมื่อองค์หญิงสามเสนอมา เช่นนั้นเปลี่ยนกฎเสียแล้วกัน เจ้ากล้าหรือไม่?”

หยางจิ่นซิ่วพูดอย่างเย็นชา

“ทำไมจะไม่กล้า พูดมาเสีย เจ้าคิดจะแข่งอะไรกันแน่?”

ฉินเหยียนยิ้ม

“โชคดีจริงๆ ที่ข้าได้คิดค้นเหล้าใหม่ขึ้นมาเร็วๆ นี้ พวกเรามาแข่งกันดื่มเหล้าดีหรือไม่?”

หยางจิ่นซิ่วหัวเราะ

“แค่ดื่มเหล้าแข่งกัน ก็แข่งสิ ขอขอแจ้งเงื่อนไขให้เจ้ารู้ก่อนเสียดีกว่า ใครดื่มหมดก่อน ต้องเรียกคนนั้นว่าอาจารย์!”

แผนของฉินเหยียนประสบความสำเร็จ เขายิ้มอยางสดใสและพูดว่า

“ตกลง!”

พวกเขากลับไปยังบ้านของจ้าวจีเอ๋อร์ ทหารชั้นดีนำเหล้ามาหลายขวด เปลี่ยนจากแก้วเหล้าปกติเป็นชามขนาดใหญ่

ฉินเหยียนและหยางจิ่นซิ่วนั่งตรงข้ามกัน พวกเขาให้จ้าวจีเอ๋อร์เป็นคนตัดสิน นางเทเหล้าให้พวกเขาและโน้มน้าวว่า

“แม้ว่าจะเป็นเหล้าชั้นดี แต่ถ้าดื่มแล้วเมาจะรู้สึกไม่สบายตัวเอามากๆ พวกเจ้าทั้งสองใจเย็นเสียหน่อย กินแค่พอเป็นพิธีก็พอ”

หยางจิ่นซิ่วหยิบชามขึ้นมาและดื่มจนหมด

“อา”

หยางจิ่นซิ่วดื่มจนหมด แล้วมองไปที่ฉินเหยียนเป็นการส่งสัญญาณ

สายตาของจ้าวจีเอ๋อร์เบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเหล้านี้ไม่ได้ต่างจากเหล้าขาวทั่วไป แข็งแกร่งเสียจริง

หยางจิ่นซิ่วเช็ดปาก เชิดคางแล้วพูดว่า

“ถึงตาเจ้าแล้ว!”

ฉินเหยียนประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน เขาไม่คาดคิดว่าหญิงสาวคนนี้จะดื่มเก่งขนาดนี้ ในฐานะผู้ชายที่มาจากโลกปัจจุบัน ไม่อาจพูดออกไปได้ว่าเขาดื่มได้ไม่เท่าหญิงสาว ดังนั้นเขาจึงยกชามขึ้นมาและดื่มหมดภายในอึกเดียวเช่นกัน

“เหล้ามา! เทอีก!”

จ้าวจีเอ๋อร์เติมเหล้าให้ทั้งสองอย่างรวดเร็ว

ฉินเหยียนหยิบแก้วเหล้าขึ้นมา คิดที่จะชนกับหยางจิ่นซิ่ว แต่นางกลับไม่ให้โอกาสเขาได้พูดเลยแม้แต่น้อย

“อยากดื่มก็รีบดื่ม ไม่ต้องทำเรื่องให้ยุ่งยากไปกว่านี้!”

หลังจากพูดเช่นนั้น นางก็ดื่มเหล้าไปอีกชาม

ฉินเหยียนเอาชามกลับ และพูดชมว่า

“หูนิวคือเสือ! เก่งเกินไปแล้ว!”

ทันใดนั้น เขาจำได้ว่าเขาแข่งดื่มเหล้ากับหูนิว ทั้งคู่ดื่มหนักมาก หลังจากนั้น เขาก็ภาพตัด!

ในเวลานี้ฉินเหยียนรู้สึกถึงแขนนุ่มและอุ่นที่วางอยู่บนเอวของเขา เขาจึงตื่นขึ้นมา

แผนชั่วร้ายสำเร็จ เขาจัดการกับหยางจิ่นซิ่วหลังจากที่เมาจนสลบไปอย่างนั้นหรือ?

เขาค่อยๆ หันศีรษะมา

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาคือจ้าวจีเอ๋อร์ เขารู้สึกผิดหวังทันที

เขาลุกขึ้นยืนช้าๆ คว้าเสื้อมาสวม แล้วเดินออกไป

ทันทีที่เขาออกไป เขาเห็นหยางจิ่นซิ่วกำลังฝึกการต่อสู้ในสนามรบพร้อมกับหอกสีเงิน

หยางจิ่นซิ่วเห็นร่างของฉินเหยียน หันหอกไปทางเขาแล้วพูดขึ้นว่า

“เจ้าลูกศิษย์ เรียกข้าว่าอาจารย์เสียเดี๋ยวนี้!”

ฉินเหยียนจงใจแกล้งทำเป็นว่ายังเมาอยู่ พูดจาไม่รู้เรื่องออกไปว่า

“อะไรนะ? เจ้าต้องเรียกว่าข้าว่าอาจารย์อย่างนั้นหรือ?”

หยางจิ่นซิ่วเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความโกรธ

“เจ้าคนชั่ว ดื่มเอาชนะข้าไม่ได้ ยังจะทำนิสัยเช่นนี้อีก ผู้ชายอะไรกัน!”

ฉินเหยีนยิ้มชั่วร้ายแล้วพูดว่า

“ข้าเป็นผู้ชายหรือไม่ เจ้าต้องพิสูจน์เองถึงจะรู้!”

หยางจิ่นซิ่วหน้าแดง นางกำหอกสีเงินในมือแน่น

“คนชั่ว! เจ้ากล้าพูดจาสามหาวกับข้าเช่นนี้หรือ ข้าจะแทงเจ้าด้วยหอกนี้เพียงครั้งเดียว!”