องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 260

พระราชวังอาณาจักรฉิน

ขณะที่ไท่ฟู่และสมาชิกกลุ่มหนึ่งกำลังสังสรรค์กันในพระตำหนักของพระมารดาองค์ชายใหญ่ เพื่อร่วมกันวางแผนลับ หารือเรื่องสำคัญ

“หวงเฟย จนถึงตอนนี้ยังมองสถานการณืไม่ออกอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

สีหน้าของพระมารดาองค์ชายใหญ่ต่างแสดงความกลัว

“ข้าเป็นแค่พระสนมในวังหลัง เรื่องในราชสำนัก ข้าไม่กล้าพูดอะไรมาก”

ไท่ฟู่ตะคอกอย่างเย็นชา

“เฮอะ พูดให้ตนเองไร้ความผิด!”

“อย่าหาว่าข้าไม่เตือน ท่านเองก็ได้เห็นกับตาแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายเจ็ดและพระมารดาของเขา”

“หากองค์ชายใหญ่เองสมรู้ร่วมคิดกับองค์ชายสิบสี่ อย่าโทษที่ฝ่าบาทใจร้าย!”

สิ่งที่ไท่ฟู่พูดออกมานั้นช่างเหมาะเจาะ ในช่วงนี้ฮ่องเต้ฉินเริ่มไม่พอใจหลายเรื่องและสับสนเล็กน้อย เขาละทิ้งภรรยาและลูกๆ ทำให้ทัง้ราชสำนักตื่นตระหนก แม้แต่ในวังหลังเองก็หวาดกลัวด้วยเช่นกัน

สาเหตุมาจากอ๋องเหยียนที่อยู่เขตชายแดน ราชสำนักรายงานว่าประชาชนต่างรักและเคารพฉินเหยียน โดยอ้างว่าเขาได้รับความเคารพเปรียบประหนึ่งฮ่องเต้ และฮ่องเต้ที่ยิ่งใหญ่

การสนับสนุนจากประชาชนคือสิ่งสำคัญ แต่ทำให้เกิดความเกลียดชังได้เช่นกัน

พระมารดาขององค์ชายใหญ่เป็นพระสนมคนโปรดของฮ่องเต้ฉิน ดังนั้นนางจึงเข้าใจความรู้สึกของฮ่องเต้ฉินเป็นอย่างมาก

การที่สมรู้ร่วมคิดกับอ๋องเหยียน องค์ชายเจ็ดถูกทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง และพระมารดาของเขาและพระญาติต่างตกที่นั่งลำบากเช่นกัน

ในวันที่พระมารดาองค์ชายเจ็ดถูกส่งตัวไปยังตำหนักเย็น นางได้เห็นทุกกระบวนการแล้ว พระสนมคนหนึ่ง ถูกขันทีเจ็ดถึงแปดคนลากตัวไปยังตำหนักเย็น เสียงร้องของนางที่ดังเหมือนหมูถูกเชือดดังก้องไปทั่วเมืองหลวง

ตำหนักเย็นนั้นเป็นที่ขังคน หากเข้าไปแล้วก็ไม่อาจออกมาได้อีก ความตั้งใจที่ทำงานหนักมาหลายปีกลับต้องสูญเปล่า!

พระมารดาองค์ชายใหญ่หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบด้วยมืออันสั่นเทา นางพยายามข่มความกลัวในใจ และพยายามคิดมาตรการตอบโต้อย่างรวดเร็ว

“ไม่ได้ ต้องเรียกชงเอ๋อร์กลับมาทันที!”

“นำสมบัติทั้งสี่ในห้องหนังสือมาเดี๋ยวนี้! ข้าจะเขียนจดหมายเรียกให้องค์ชายใหญ่กลับมา บอกว่าข้าป่วยหนัก!”

...

เมืองใหม่

จวนเจ้าเมือง

วันนี้องค์ชายใหญ่มายังจวนเจ้าเมืองเพื่อแนะนำฉินเหยียน

“น้องสิบสี่ ในฐานะที่ข้าเป็นพี่ชายเจ้า ข้าขอพูดอะไรกับเจ้าสักเล็กน้อยได้หรือไม่ หลายเรื่องแล้วที่เจ้าเมินเฉย ก็เพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว เจ้าขาดสติถึงขนาดนี้ได้อย่างไร”

“พี่ใหญ่ วันนี้ขอดื่มกับท่านพี่เสียหน่อยได้หรือไม่? แค่แก้วเดียวก็ช่วยข้าคลายกังวลได้ ทำให้ใจของข้าคลายความทุกข์จนหมดสิ้น”

พวกเขาทั้งสองดื่มด้วยกัน จากนั้นทหารชั้นดีเข้ามารายงานตัว

“กราบทูลรายงานองค์ชายใหญ่ มีจดหมายด่วนมาจากพระมารดา ขอพระองค์ทรงอ่านเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“จดหมายจากเสด็จแม่ข้าอย่างนั้นหรือ?”

องค์ชายใหญ่วางแก้วเหล้าลง ขมวดคิ้วพลางเปิดซองจดหมาย

ทันใดนั้นสีหน้าเขาพลันมืดมนและพูดอย่างเป้ฯกังวลว่า

“เสด็จแม่ข้าป่วยหนัก ข้าต้องกลับเมืองทันที!”

ฉินเหยียนไม่ได้แสดงสีหน้าแปลกใจอะไรมากนัก ก่อนหน้านี้ในตอนเช้าเขาได้รับข่าวแล้วว่าองค์ชายเจ็ดถูกขังในพระตำหนักของจระกูล และเขาก็เดาได้อยู่แล้วว่าองค์ชายใหญ่เองต้องถูกเรียกตัวกลับแน่นอน

“พวกเราทั้งคู่ ใบไม้หนึ่งบังตา มองไม่เห็นภูเขาไท่ซาน ในราชสำนักเต็มไปด้วยคนคิดทรยศ หูตาเป็นสัปปะรด หากต้องการให้การณ์ใหญ่สำเร็จ ต้องห้ามยึดติดกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ”

“ท่านพี่ต้องเรียนรู้จักการปกป้องตนเองอย่างชาญฉลาด ยิ่งท่านพี่เอยู่ไกลจากข้ามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งปลอดภัยมากเท่านั้น”

“จากนั้นเราแอบส่งข่าวสารให้กันอย่างลับๆ ด้วยวิธีนี้พวกเราสองคนจะได้ทำงานอย่างเปิดเผยและเป็นความลับ ไม่ต้องกลัวว่าการณ์ใหญ่ที่เราคิดทำนั้นจะถูกคนอื่นล่วงรู้ และจะประสบผลสำเร็จ”

องค์ชายใหญ่ฉินชงไม่ได้ฉลาดเท่าฉินเหยียน เขามองภาพไม่ออก แต่ฉินเหยียนอธิบายออกมาเช่นนี้ เขาเองก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“อาจจะไม่ทำตามที่เจ้าพูด ข้าขอกลับไปดูสถานการณ์ก่อน หากเป็นไปตามที่เจ้าพูดมาจริงๆ ข้าจะเสี่ยงชีวิตเพื่อเจ้า...”

“พี่ใหญ่!”

ฉินเหยียนร้องขัดเสียงดังทันที

“พี่ใหญ่ไม่เห็นหรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่เจ็ด? พี่อยากเป็นเหมือนพี่เจ็ดหรือ ไม่อยากเป็นฮ่องเต้แล้วหรือไร?”

“นี่...”

ฉินชงสับสน

“พี่ใหญ่เชื่อข้าเถอะ น้องชายเช่นข้าจะช่วยท่านพี่พิชิตอาณาจักรนี้และให้ท่านพี่มีชีวิตอย่างสงบสุข ขอเพียงแค่ท่านพี่เชื่อฟังข้า”

ใจของฉินชงร้อนรน เขาโค้งคำนับและประสานมือทันที

“น้องสิบสี่ช่างเป็นคนมองขาดเสียจริง ข้าขอชื่นชมเจ้า!”

ฉินเหยียนพยุงเขาขึ้นมาและพูดอย่างจริงจัง

“เป็นพี่น้องกัน ไม่ต้องพูดจาเกรงใจขนาดนี้ก็ได้”