องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 273

นางหลี่ปฏิเสธที่จะลุกขึ้น และกล่าวอย่างจริงจังว่า

"อ๋องเหยียนเพคะ ข้าได้ยินมาว่าท่านกำลังรับสมัครคนไปทำงานที่เมืองหลวง พวกเราสองแม่ลูกได้รับความเมตตากรุณาจากท่านจึงอยากรับใช้ท่าน จะบุกน้ำลุยไฟเพื่อท่านและจะสู้ไม่มีวันถอยเพคะ!"

ฉินเหยินจ้องมองจ้าวจือหย่า

"เหตุใดข่าวจึงแพร่กระจายเร็วเช่นนี้?"

ใบหน้าของจ้าวจือหย่าเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย และไม่กล้าพูด

ฉินเหยียนสังเกตสองคนแม่ลูกอย่างละเอียดถี่ถ้วน

"จือหย่า ปัญหาที่เจ้าก่อ เจ้าจัดการก็แล้วกัน"

"เพคะ!"

.......

เมืองหลวงของอาณาจักรฉิน

ตำหนักจินหลวน

ในการประชุมเช้าของราชสำนัก ฎีกาที่เหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งราชสำนักยื่นต่างก็เพื่อต่อต้านองค์ชายสิบสี่

ในขณะที่ไท่ฟู่กำลังคิดจะประสานมือและกล่าวอะไรบางอย่าง องค์ชายใหญ่ฉินชงก็นำหน้าเขาไปหนึ่งก้าวและกล่าวว่า

"กราบทูลเสด็จพ่อ ลูกเห็นว่าวันนี้ควรจะเพิกถอนอำนาจในการปกครองด่านถงกวานของน้องสิบสี่พะยะค่ะ"

"อย่างไรเสียด่างถงกวานก็เคยเป็นชายแดนของอาณาจักรจ้าวและอยู่ติดกับอาณาจักรจ้าว การริบอำนาจคืนจากน้องสิบสี่นั้นมีแต่ได้ไม่มีเสียพะยะค่ะ!"

ไท่ฟู่กระพริบตา ช่างดีจริงๆ สิ่งที่องค์ชายใหญ่กล่าวล้วนเป็นคำพูดของเขา!

นี่ไม่ใช่คิดเหมือนกันหรอกหรือ!

เขาจึงรีบประสานมือและกล่าวว่า

"กระหม่อมเห็นด้วยพะยะค่ะ ด่านถงกวานเป็นป้อมปราการเชิงกลยุทธ์ การเรียกอำนาจที่มีต่อด่านถงกวานคืนยังสามารถป้องกันอ๋องเหยียนลูบหน้าปะจมูก เป็นเรื่องที่ต้องกระทำพะยะค่ะ!"

หลังจากได้ยินข้อเสนอแนะฮ่องเต้ฉินก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้าและกล่าวว่า

"เขายังกล้าทรยศ! เมื่อเป็นเช่นนี้รีบร่างราชโองการยกเลิกอำนาจปกครองด่านถงกวานขององค์ชายสิบสี่ และส่งไปยังชายแดนเพื่อถ่ายทอดราชโองการ!"

"พะยะค่ะ!"

..........

จวนเจ้าเมือง เมืองใหม่

ฉินเหยียนเรียกหลิ่วเชียนเชียนมา และถามว่า

"ฝึกมารยาทกับองค์หญิงสามมาสองสามวันแล้วเป็นอย่างไรบ้าง?"

หลิ่วเชียนเชียนยิ้มและโค้งคำนับฉินเหยียนอย่างสง่างาม

"ท่านอ๋อง ท่านว่าเป็นอย่างไรบ้างเพคะ?"

ฉินเหยียนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ไม่พบเพียงไม่กี่วัน ลักษณะของหลิ่วเชียนเชียนแตกต่างไปจากเมื่อก่อนอย่างมากจริงๆ เลื่อนขั้นขึ้นไปสู่อีกระดับอย่างสมบูรณ์

"มีเวลาไม่มากแล้ว เอาแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน"

ฉินเหยียนเปลี่ยนหัวข้อและหยิบกล่องผ้าออกมามอบให้หลิ่วเชียนเชียน

"หากมีเวลาข้าอยากจะบอกเจ้าเกี่ยวกับแผนการในอนาคตจริงๆ แต่ไม่มีเวลาแล้ว"

หลิ่วเชียนเชียนรับกล่องผ้ามาอย่างไม่เข้าใจ

"ท่านอ๋อง นี่คือ....."

ฉินเหยียนกล่าวว่า

"นี่คือเงินทุนเริ่มต้นของเจ้า หากไม่พอเจ้าก็ติดต่อพ่อค้าที่เมืองซูป้าน"

"ขอท่านอ๋องโปรดวางพระทัย เชียนเชียนจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอนเพคะ!"

วันอำลา

ทุกคนยืนอยู่ที่ประตูเมืองด่านถงกวาน เฝ้าดูรถม้าและเหล่าสาวงามจากไป

หญิงสาวทั้งแปดซึ่งนำโดยหลิ่วเชียนเชียนหลั่งน้ำตาและคุกเข่าให้แก่ฉินเหยียน

"ขอบพระทัยอ๋องเหยียนสำหรับน้ำพระทัยของท่าน ท่านเป็นบิดามารดาที่เกิดใหม่ของพวกเราเพคะ"

"วันหน้าอาจจะมิได้พบกันอีก ขอโปรดรับการคารวะจากพวกเราเพคะ"

หญิงงามทั้งหมดกราบสามครั้งคำนับเก้าครั้งเพื่ออำลาอ๋องเหยียน

ฉินเหยียนทนไม่ได้เช่นกัน ทว่าเขาไม่มีทางเลือก

เขาอดทนกับความเจ็บปวดในใจ และหันกลับไปคุยกับนักดาบด้วยเสียงต่ำพลางยัดจดหมายหนึ่งฉบับให้เขา

"หลังจากส่งพวกนางไปที่เปี้ยนจิงแล้วเจ้าก็ออกเดินทางไปยังสถานศึกษาไป๋ลู่ที่อาณาจักรหลู่ และมอบจดหมายนี้ให้กับจ้าวอี้นักวิชาการผู้ยิ่งใหญ่"

"พะยะค่ะ!"

มือของนักดาบสั่นเทา และเขาก็คุกเข่าลงเพื่อรับคำสั่ง

และในเวลานี้เองขบวนรถจำนวนมากก็มาถึงด้วยลักษณะที่ทรงพลัง ผู้นำที่มาถ่ายทอดพระราชโองการก็คือกงกงอีกคนหนึ่ง

"องค์ชายสิบสี่ฉินเหยียน มีพระราชโองการยังไม่คุกเข่ารับราชโองการอีกรึ!"

สายตาทุกคู่จับจ้องฉินเหยียนคุกเข่าลงด้วยความเคารพและคำนับเพื่อรับราชโองการ

"หม่อมฉันรับราชโองการพะยะค่ะ!"

"ด้วยองค์การแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชา..... เพิกถอนอำนาจในการปกครองด่านถงกวาน....."

ฉากนี้ยังทำให้เหล่าสาวงามที่ทำใจไม่ได้ที่จะแยกจากเข้าใจในที่สุดว่าสถานการณ์ของอ๋องเยี่ยนนั้นสิ้นหวังแล้ว และผู้ที่จะสามารถช่วยเขาได้ก็คือคนที่ดูเหมือนจะไม่สำคัญเช่นพวกเขา