องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 275

ขันทีผู้ดูแลกิจการพระราชวังผู้หยิ่งยโสหยิบพระราชโองการขึ้นมา และอ่านว่า

"องค์ชายสิบสี่ฉินเหยียน คุกเข่ารับราชโองการ!"

"ด้วยองค์การแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชา ตั้งแต่นี้ไปเรียกอำนาจการปกครองเวิ่งเฉิงขององค์ชายสิบสี่ฉินเหยียนคืน......"

ฉินเหยียนแทบจะท่องเนื้อหาของราชโองการย้อนหลังได้แล้ว เมื่อขันทีอ่านจบเขาจึงรับราชโองการ

"หม่อมฉันรับราชโองการ ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปีพะยะค่ะ!"

หลังจากรับราชโองการแล้วฉินเหยียนก็ถอนหายใจ และกล่าวว่า

"เพิกถอน เพิกถอนให้หมด อำนาจในการปกครองสามเมืองหมดสิ้นแล้ว เวลานี้ข้าก็กลายเป็นคนว่างงานแล้ว!"

ขันทีผู้ดูแลกิจการพระราชวังบีบเสียงและกล่าวว่า

"องค์ชายสิบสี่ ท่านก็อย่าหาว่าฝ่าบาทใจร้ายเลย ข้าน้อยว่าเรียกอำนาจการปกครองกลับก็ดี หากฝ่าบาททรงพิโรธด้วยเหตุนี้จริงๆ นั่นก็จะไม่ง่ายเหมือนการถอดถอนอำนาจแล้วนะพะยะค่ะ"

ฉินเหยียนยิ้มทันที และตอบกลับว่า

"กงกงกล่าวได้อย่างถูกต้อง ท่านคงจะเหนื่อยจากการเดินทางอันยาวนาน ใครก็ได้ พากงกงไปพักผ่อนที่เมืองใหม่และดูแลอย่างดี!"

แม้ว่าขันทีผู้ดูแลกิจการพระราชวังจะไม่รู้ว่าเมืองใหม่เป็นเมืองอะไร ทว่าเขาไม่คาดคิดว่าองค์ชายสิบสี่จะสุภาพเช่นนี้จึง ยิ้ม

"ขอบพระทัยองค์ชายสิบสี่ เช่นนั้นข้าน้อยจะทำตามที่ท่านต้องการพะยะค่ะ!"

ฉินเหยียนยิ้ม และกล่าวว่า

"ในเมื่อมิอาจอยู่ในเวิ่งเฉิงได้อีกต่อไป เช่นนั้นข้าก็จะกลับไปพร้อมกับกงกง ใครก็ได้เตรียมเกี้ยว!"

เหล่าทหารต่างมองไปที่ร่างที่จากไปของอ๋องเหยียน และเริ่มพึมพำอย่างไม่หยุดหย่อน

"ฝ่าบาทคิดจะทำอะไรกันแน่ ข้ามสะพานได้แล้วก็รื้อสะพานทิ้งเช่นนั้นหรือ?"

"อยู่ใกล้กษัตริย์ก็เหมือนอยู่ใกล้เสือ จิตใจของกษัตริย์นั้นยากแท้หยั่งถึง"

"สิ่งที่พวกเราทำได้ก็คือเข้าใจกลยุทธ์ทางทหารที่ท่านอ๋องสอนพวกเราอย่างถ่องแท้ บางทีอีกไม่นานเราอาจจะช่วยได้มาก!"

.........

เมืองหลวงของอาณาจักรฉิน

ตำหนักจินหลวน

หัวข้อการสนทนาในการประชุมเช้าของราชสำนักในไม่กี่วันที่ผ่านมาล้วนเกี่ยวกับการกล่าวโทษองค์ชายสิบสี่

วันนี้ก็มิได้ยกเว้น

องค์ชายใหญ่ฉินชงยังคงเสนอเป็นคนแรก

"กราบทูลเสด็จพ่อ วันนี้ลูกขอเสนอให้เพิกถอนอำนาจในการปกครองเมืองใหม่ของน้องสิบสี่พะยะค่ะ!"

ครั้งนี้ฮ่องเต้ฉินรู้สึกงุนงงเล็กน้อย เพิ่งเพิกถอนอำนาจในการปกครองเวิ่งเฉิงที่เขาไม่รู้จัก แล้วนี่มีเมืองใหม่อะไรอีก เขาจึงขมวดคิ้ว และกล่าวอย่างหงุดหงิดว่า

"เมืองใหม่นี้มาจากไหนอีกเล่า?"

องค์ชายใหญ่ฉินชงอธิบายว่า

"กราบทูลเสด็จพ่อ เมืองใหม่เป็นเมืองที่น้องสิบสี่สร้างขึ้นมาซึ่งอยู่ตั้งอยู่ระหว่างด่านเจียยวี่และด่านถงกวานพะยะค่ะ"

ไท่ฟู่นึกถึงเมื่อครั้งที่เขากลับเมืองหลวงเมื่อไม่กี่เดือนก่อน เขาเดินผ่านระหว่างสองเมืองและเห็นสถานที่รกร้าง มันเป็นดินแดนที่แห้งแล้ง นับเป็นเมืองอะไรกัน

"ไท่ฟู่ ท่านรู้จักเมืองใหม่นี้หรือไม่?"

"เสด็จพ่อพะยะค่ะ!"

เมื่อคิดถึงตรงนี้องค์ชายใหญ่จึงทำดูเหมือนแนะนำว่า

"อันที่จริงลูกก็มีความต้องการส่วนตัวเช่นกัน เมืองใหม่นี้จะพระราชทานให้กับลูกเป็นที่ดินศักดินาได้หรือไม่พะยะค่ะ?"

ทันทีที่กล่าวคำพูดนี้ออกไปทั่วทั้งท้องพระโรงก็เกิดความโกลาหล

"ต้องการดินแดนที่แห้งแล้งเป็นที่ดินศักดินา สมองขององค์ชายใหญ่ผิดปกติกระมัง?"

"ข้ายังคิดว่าตั้งแต่กลับมาจากชายแดนองค์ชายใหญ่ฉลาดขึ้น ไม่คิดเลยว่าข้าคงจะคิดมากเกินไป!"

"ดินแดนที่อยู่ชายแดนเช่นนั้น มีสงครามและความขัดแย้งมากมาย ให้เปล่าๆยังไม่เอา เขาก็ยังจะแย่งชิง บ้าจริงๆ!"

เมื่อเผชิญกับเสียงถามและเยาะเย้ยในท้องพระโรง องค์ชายใหญ่ฉินชงก็ไม่สนใจ แต่กลับยิ้มเยาะในใจ

หากเหล่าขุนนางที่โง่เขลาเหล่านี้รู้ว่าเมืองใหม่นี้งดงามมากและเทียบได้กับเมืองหลวง จะดูว่าพวกเขายังจะหัวเราะได้หรือไม่!

ฮ่องเต้ฉินก็งงงวยเช่นกัน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และกล่าวอย่างไม่เข้าใจว่า

"ชงเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึงอยากได้เมืองใหม่เป็นที่ดินศักดินา ข้าสามารถให้เมืองที่ดีกว่านี้แก่เจ้าได้?"

องค์ชายใหญ่ฉินชงประสานมือพลางปฏิเสธว่า

"กราบทูลเสด็จพ่อ ลูกเห็นความสำคัญของตำแหน่งที่ตั้งของเมืองใหม่ซึ่งอยู่ระหว่างสองอาณาจักร หากต้องออกรบเมืองใหม่เป็นทางที่จะต้องผ่าน ดังนั้นขอเสด็จพ่อโปรดทำให้ความปรารถนาของลูกเป็นจริงด้วยเถิดพะยะค่ะ"

เหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งราชสำนักต่างไม่คิดว่าองค์ชายใหญ่จะดื้อรั้นถึงเพียงนี้ หากฮ่องเต้ฉิมให้สถานที่ที่รกร้างและห่างไกลเช่นนั้นแก่องค์ชายใหญ่จริงๆ เช่นนั้นเขาก็คงไม่มีความได้เปรียบในการช่วงชิงตำแหน่งรัชทายาทแล้ว

ทุกคนต่างก็รอดูเรื่องตลกของเขา