องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 285

ตามคำแนะนำของทหารที่ปกป้องเมืองเมื่อผ่านผู้คนที่รายล้อมอยู่หลายชั้นในที่สุดขันทีผู้ถ่ายทอดราชโองการก็มาถึงหน้า หอหม่านฮวา

"อ๋องเหยียนรับราชโองการ!"

ทว่าเมื่อเขาเห็นฉินเหยียนปรากฏกายด้วยผมเผ้าสยายก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง จากนั้นจึงได้สติและอ่านราชโองการต่อหน้าทุกคน

"ด้วยองค์การแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชา นับแต่บัดนี้ให้เพิกถอนศักดินาสามพันขององค์ชายสิบสี่ ข้าขอสั่งให้เจ้ากลับเมืองหลวงทันที ลายพระหัตถ์เสด็จพ่อ!"

เพิกถอนอีกแล้ว ช่างเคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ

ชาวบ้านต่างร้องไห้เสียใจมากยิ่งขึ้น เสียงคร่ำครวญอันเจ็บปวดต่อเนื่องกันไปเป็นระลอก

เมืองใหม่เพิ่งจะเปลี่ยนมือ เวลานี้ยังยกเลิกแม้แต่องครักษ์ข้างกายอ๋องเหยียนิฮ่องเต้ฉินคิดจะทำอะไรกันแน่!

"เป็นถึงองค์ชายที่สูงส่งแห่งต้าฉินแม้แต่คนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เลี้ยงดู ต้าฉินมีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ!"

ชายร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งฟันมีดแล่เนื้อไปบนโต๊ะด้วยความโกรธ หากทำได้เขาถึงขนาดอยากจะสับทรราชแห่งต้าฉินด้วยมีดเสียด้วยซ้ำ

ชาวบ้านยังคงคุกเข่าบนถนนด้านนอกหอหม่านฮวาเพื่อแสดงถึงความจริงใจ

"อ๋องเหยียนพะยะค่ะ พวกเรายินดีขายตนเองให้ท่านโดยไม่รับเงินแม้แต่อีแปะเดียว ชีวิตที่เหลือจะทำงานเป็นวัวและม้าให้ท่าน จะปรนนิบัติดูแลชีวิตประจำวันและอาหารของท่านพะยะค่ะ"

"อ๋องเหยียนพะยะค่ะ นี่เป็นสัญญาขายตัวของข้าน้อย ขอท่านโปรดรับไว้เถิดพะยะค่ะ"

ชาวบ้านทั้งเมืองต่างก็ต้องการจะทำอะไรบางอย่างเพื่อฉินเหยียน

ปราชญ์ แบบอย่าง และกษัตริย์เหนือกษัตริย์ในใจของพวกเขา แม้แต่คนคอยปรนนิบัติอยู่ข้างกายก็ไม่มี เช่นนั้นพวกเขาก็จะเป็นวัวเป็นม้าเพื่อรับใช้อ๋องเหยียน

.........

ด้านบนของหอหม่านฮวา

ฉินเหยียนกำลังสระผม องค์ชายใหญ่ฉินชงยืนอยู่ที่หน้าต่าง เมื่อเห็นผู้คนจำนวนมากบนถนนเต็มใจร้องขอเช่นนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะซาบซึ้ง และกล่าวว่า

"มีคนมากมายยอมบุกน้ำลุยไฟเพื่อเจ้า เจ้านี่นะ ครั้งนี้ชนะใจผู้คนได้จริงๆ"

ฉินเหยียนเช็ดผมที่เปียกของเขา

"จุดประสงค์หลักก็คือเพื่อรักษาชีวิต จุดประสงค์รองจึงจะเพื่อชนะใจผู้คน"

หลังจากวางผ้าลง เขาก็เปลี่ยนเรื่องและกล่าวติดตลกว่า

"ท่านอย่าอิจฉาเลย ขอเพียงท่านทำเพื่อประชาชนด้วยใจจริง ชาวบ้านจะต้องสนับสนุนท่านอย่างแน่นอน นี่จึงจะเรียกว่าเอาใจเขามาใส่ใจเรา"

"ขอบคุณที่สั่งสอนแล้ว!"

ฉินเหยียนนั่งอยู่หน้ากระจกของหอหม่านฮวา จากนั้นมองไปทางซ้ายและขวาและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจว่า

"เฉือนผมครั้งนี้กลายเป็นผมประบ่า จะว่าไปเสยผมไปด้านหลังก็ยังดูหล่อนะนี่!"

ดวงตาของเหล่านางกำนัลที่อยู่ข้างกายกลายเป็นสีแดง พวกนางช่วยฉินเหยียนจัดแต่งทรงผมของเขาใหม่ตามคำขอของเขาโดยใส่น้ำมันใส่ผมบนผมและจัดแต่งทรงผมให้เป็นทรงผมที่ทันสมัยที่เสยไปด้านหลัง

เวลานี้องค์ชายใหญ่ฉินชงที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างเมื่อเห็นว่าใกล้เสร็จแล้วจึงถามว่า

"หลังจากเรื่องครั้งนี้เสร็จสิ้นลง ชีวิตน้อยๆของเจ้าจะสามารถรักษาไว้ได้กี่ส่วน?"

ฉินเหยียนหันกลับไปพลางเลิกคิ้วให้องค์ชายใหญ่และกล่าวอย่างผ่อนคลายว่า

"เวลานี้ชีวิตของข้า สิบส่วน!"

องค์ชายใหญ่ฉินชงเม้มริมฝีปาก และกล่าวว่า

"จือหย่ามีเรื่องจะรายงานเพคะ ผู้คนสามพันคนในที่ศักดินาของท่านและองครักษ์ส่วนตัวที่ใกล้ชิดกับท่านต่างก็ต้องการเข้าเฝ้าเพื่อจะถามท่านว่าจะจัดการกับพวกเขาอย่างไรต่อไปเพคะ?"

ฉินเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง และสั่งว่า

"เจ้าช่วยข้าเขียนจดหมายสักหนึ่งฉบับ"

"เพคะ"

จ้าวจือหย่านั่งลงที่โต๊ะทันทีแล้วหยิบพู่กันขึ้นมาเตรียมเขียน

ฉินเหยียนยืนอยู่ข้างหน้าต่างโดยเอามือไพล่หลังพลางมองไปในระยะไกล และกล่าวว่า

"วิญญูชนซ่อนตัวและรอจนกระทั่งถึงเวลา เมื่อได้รับความอดสูให้นิ่งเฉย สังเกตความผิดของผู้อื่นและอย่าเปิดเผยให้ผู้อื่นเห็น ตระหนักถึงการหลอกลวงของผู้คนโดยไม่คำนึงถึงคำพูด ความลึกของน้ำไม่กล่าวมนุษยธรรมไม่เอ่ย"

"เมื่อวางแผนสิ่งที่ยิ่งใหญ่ควรซ่อนไว้ในใจ เมื่อทำสิ่งใดผู้รู้ดีจะเห็นอันตรายที่มองไม่เห็นและผู้รู้แจ้งจะเห็นการมีชีวิตอยู่คือชีวิต"

ในขณะที่จ้าวจือหย่าเขียนนางก็รับรู้ถึงความหมายของคำเหล่านี้และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจว่าวิธีการทำสิ่งต่างๆของอ๋องเหยียนนั้นไม่มีผู้ใดเทียบได้เลย

ฉินเหยียนหันกลับไปโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ และกล่าวว่า

"นี่ก็คือคำพูดที่ข้าต้องการจะบอกพวกเขา"

หลังจากที่จ้าวจือหย่าเขียนเสร็จแล้วจึงยกกระดาษขึ้นมาและเป่าหมึกที่ยังไม่แห้งให้แห้ง

"เชื่อว่าเมื่อพวกเขาได้รับจดหมายของท่านอ๋องแล้ว ในภายภาคหน้าจะทำอะไรจะจัดการตัวเองอย่างไรในใจย่อมรู้ดีเพคะ"

"วันนี้จือหย่าก็ได้เรียนรู้บางอย่างเช่นกัน หม่อมฉันจะไปส่งจดหมายให้แก่พวกเขาเพคะ"

หลังจากโค้งคำนับแล้วนางก็ออกจากหอหม่านฮวา และนำจดหมายที่อยู่ในมือมอบให้กับองครักษ์คนสนิทซึ่งรออยู่ที่ประตู