องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 299

คุกหลวงอาณาจักรฉิน

หลี่ซื่อที่สวมเสื้อคลุมปิดหน้าปิดตา ถือกล่องอาหารในมอไว้แน่น ยืนอยู่ที่ประตูคุก หายใจเข้าลึกๆ

หลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้แล้ว นางเดินเข้าไปในคุกด้วยท่าทีสงบ

“นายท่าน อาหารมาแล้วเจ้าค่ะ”

หลี่ซื่อพยายามข่มความกังวลในใจ ควบคุมมือที่สั่นเทา และจัดอาหารอย่างเรียบร้อย

นางส่งอาหารให้ผู้คุมเหล่านี้มาหลายวันแล้ว บรรดาผู้คุมเองก็ไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติอะไร

ตามปกติแล้ว พวกผู้คุมจะรวมตัวกันเป็นกลุ่มๆ แล้วนั่งกินข้าวไปด้วยกัน

หลี่ซื่อที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ กำมือแน่น เล็บแทบจะทิ่มเข้าไปในเนื้อ ใจของนางแทบจะระเบิดออกมา แต่นางพยายามควบคุมความิตกกังวลในใจอย่างดีที่สุด

จนกระทั่งนางเห็นว่าผู้คุมกำลังนั่งกินอาหารโดยไม่ได้สนใจนางแม้แต่น้อย นางถึงได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

นางใส่ยาลงไปในอาหาร วันนี้เป็นโอกาสที่นางจะเปลี่ยนแปลงเรื่องทุกอย่าง

สักพักบรรดาผู้คุมต่างล้มหมดสติไป

หลี่ซื่อแสร้งทำเป็นตกใจ เข้าไปขยับตัวผู้คุมที่อยู่ด้านหน้าแล้วพูดว่า

“นายท่าน? นายท่านตื่นเจ้าค่ะ!”

ผู้คุมต่างนอนหลับไม่ได้สติ ไม่ตอบสนองต่อเสียงเรียกของหลี่ซื่อแม้แต่น้อย

เมื่อหลี่ซือยืนยันแน่ชัดแล้วว่าทุกคนหมดสติ จึงรีบเปิดประตูคุกทันที

“เร็วเข้า รีบเข้ามา!”

ต้าจ้วง ต้าซาน และองครักษ์เงาประมาณเจ็ดแปดคนรีบเข้าไปในคุก

เพียงแค่แวบเดียว พวกเขาเห็นร่างของจ้าวจือหย่าเต็มไปด้วยรอยเลือดและบาดแผล หลายคนตกอยู่ในอาการตะลึงและรู้สึกโกรธในใจ

“ไอ้พวกสารเลว! ข้าจะฆ่าพวกมันเสีย!”

องครักษ์เงายกดาบขึ้น ต้องการสังหารผู้คุมเหล่านั้น ต้าซานรีบพูดขึ้นมาว่า

“อย่าเพิ่งบุ่มบ่าม! หากผู้คุมพวกนี้ตายแผนการทั้งหมดของเราจะสูญเปล่า!”

แขนขององครักษ์เงาที่ถือดาบอยู่นั้นสั่นด้วยความโกรธ

หลี่ซื่อพูดเตือนสติว่า

“อย่าเพิ่งรีบร้อนเลย ยานอนหลับออกฤทธิ์แค่สองสามชั่วโมงเท่านั้น พวกเจ้ารีบไปเฝ้าประตู ข้าจะเปลี่ยนเสื้อให้จ้าวปั๋วซื่อ หันหลังเร็วเข้า!”

หลายคนต่างระงับความโกรธไว้ในใจ ไม่กล้าทำให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ พวกเขาปฏิบัติหน้าที่ทันทีและยืนเฝ้าประตู

...

จวนของไท่ฟู่

หลังจากที่บรรดาเจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตราสร้างความวุ่นวายขึ้น ไท่ฟู่ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก เขาเดินไปเดินมาในห้องและก่นด่า

“ไอ้พวกฝ่ายตรวจตราสมองกลวง แสร้งทำเป็นเรื่องใหญ่ ไม่มีเรื่องก็หาเรื่องใส่ตัวนักนะ!”

ยิ่งฝ่ายตรวจตราเข้าข้างจ้าวจือหย่ามากเท่าไร ก็ยิ่งทำให้ไท่ฟู่โกรธมากขึ้นเท่านั้น มีเพียงการตายของจ้าวจือหย่าเท่านั้นที่ทำให้ความโกรธในใจเขาสงบลงได้

“ไม่ต้องกังวล!”

หลี่ซื่อเช็ดน้ำตาและพูดเร่งพวกเขา

“เร็วเข้า ผู้ตุมตื่นแล้วเดี๋ยวจะเดือดร้อน รีบไปเถอะ!”

เมื่อพูดเช่นนั้น นางก็ผลักพวกองครักษ์เงาออกไปจากคุก และปิดประตู

จากนั้นหลี่ซื่อก็รวบผม กลับมายืนยังเสา สอดมือเข้าไปในโซ่เหล็ก แล้วก้มศีรษะแกล้งปลอมตัวเป็นจ้างจือหย่า

ด้านนอกประตูคุกหลวง ไม่ว่าต้าจ้วงและต้าซานรู้สึกไม่เต็มใจมากแค่ไหน แต่ก็มากล้าเสียเวลาอยู่ที่นั่นนานเกินไป เขาจึงพาจ้าวจือหย่าขึ้นรถม้าแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

แต่ทันทีที่พวกเขาออกไป ด้านหลังคนของไท่ฟู่ให้ปลอมตัวมาเป็นผู้คุมและบุกเข้าไปอย่างดุเดือด

เขาหยิบเครื่องมือทรมานในห้องขังและทรมาน “จ้าวจือหย่า” ทันที

“นังแพศยา เจ้ามันหญิงต่ำช้า ไท่ฟู่เห็นแก่หน้าเจ้าแล้ว แต่เจ้าก็ยังไม่ไว้หน้าเขา เช่นนั้นอย่าโทษพวกข้าที่ลงไม่ลงมือกับเจ้าหนักไป ข้าจะส่งเจ้าไปพบพระเจ้าบนสวรรค์เอง!”

เสียงแส้ดังขึ้นราวกับเม็ดฝนที่ตกลงมา

หลี่ซื่อที่ปลอมตัวเป็นจ้าวจือหย่ากัดฟันและทนต่อความเจ็บปวด

“ผู้คุม” โบกเครื่องมือทรมานในมือ ทั้งทุบทั้งตี ทรงมานหลี่ซื่อสารพัดวิธี

หลี่ซื่อที่สติค่อยๆ เลือนหายไป นางเห็นสามีขี่ม้าตัวสูง ยื่นมือมาหานาง

นางจับมือสามีด้วยรอยยิ้มโดยไม่ลังเล...