องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 316

หลิวหรูซือยิ้มเล็กน้อย ถามอย่างใจกว้างว่า

“ไม่ทราบว่ากลอนที่ข้าแต่งนี้ พวกท่านพอใจหรือไม่เจ้าคะ?”

นักวิชาการเฒ่าในกลุ่มผู้ชมรู้สึกละอายใจ เมื่อหลิวหรูซือถามคำถามนี้ออกไป ยิ่งรู้สึกละอายใจมากขึ้น เขายกแขนเสื้อขึ้นปาดเหงื่อแล้วพูดอย่างช้าๆ ว่า

“บทกลอนของแม่นางหลิวช่างโดดเด่นอย่างมาก ข้าขอชื่อชม ข้าขอชื่นชม!”

หลิวหรูซือโค้งคำนับเล็กน้อย แล้วพูดอย่างใจเย็น

“มีความแตกต่างระหว่างบุรุษและสตรี มีความเหมือนแต่ก็มีความแตกต่าง เช่นเดียวกับกระต่าย กระต่ายตัวผู้แกว่งขา กระต่ายตัวเมียหรี่ตามอง ทั้งคู่เดินบนพื้น ใครเล่าจะแยกออกว่าเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย?”

ทันทีที่นางกล่าวออกไป ผู้ชมทั้งหมดพลันตกตะลึงอีกครั้ง หญิงมากความสามารถคนนี้ ทำให้ผู้คนทั้งรักและเกลียดในเวลาเดียวกัน บรรดาชายหนุ่มที่ร่ำรวยก็ยิ่งหลงใหลมากขึ้น โยนเงินไปบนเสที

หลิวหรูซือไม่ได้สนใจ พูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“คำถามสุดท้าย โปรดถามมาได้เลยเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินว่าเป็นคำถามสุดท้าย ผู้ชมก็รีบตะโกนขึ้นทันที

“ให้ข้าถามหน่อยสิ! ให้ข้าเป็นคนถามคำถามหรูซือ!”

“ข้ามีเงิน เข้าสามารถเขียนบทกลอนให้ข้าได้หรือไม่!”

“แต่งบทกลอนให้ข้าเถิด เพียงแค่เจ้าเป็นคนแต่งให้ ข้าจะใช้เงินทั้งหมดที่มีเพื่อเจ้า!”

ในเวลานี้ผู้ชมส่งเสียงร้องทีละคน โดยเฉพาะบรรดานักเรียนที่เข้าสู่สภาวะบ้าคลั่ง ตะโกนเสียงดังมากไปจนถึงสวรรค์เบื้องบน

ยอดเดิมพันในครั้งนี้สูงถึงหนึ่งหมื่นเหรียญ คำถามสุดท้ายคือนักเขียนผู้เลื่องชื่อได้เป็นคนถามคำถามนี้

นักเขียนผู้เลื่องชื่อเอามือไพล่หลัง อีกมือหนึ่งถือพัดแล้วพูดเสียงดังว่า

“วันนี้ถือเป็นโอกาสทองในเปี้ยนจิง ที่หาดูได้ยากในรอบหลายร้อยปี ข้าสงสัยว่าแม่นางหลิวจะมีความสามารถบรรยายภาพอันยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยมีใครเห้ฯมาก่อนนี้ผ่านบทกลอนได้หรือไม่?”

เมื่อได้ยินหัวข้อที่นักเขียนผู้เลื่องชื่อพูดขึ้น ผู้ชมต่างอ้าปากค้างในทันที

“โอ้ สมกับที่เป็นยักเขียนผู้เลื่องชื่อในอาณาจักรจ้าว คำถามนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ”

“แต่ถ้าภาพเหตุการณ์นี้ถูกบรรยายเป็นบทกวี จะไม่ลำบากหรือ?”

“ชู่ อย่าส่งเสียงดัง มาดูกันว่าหลิวหรูซือจะตอบโต้อย่างไร!”

เห็นหลิวหรูซือนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ยืนอยู่ที่ขอบเวที กวาดสายตามองผู้ชม จากนั้นริมฝีปากแดงเผลอขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกล่าวว่า

“เปี้ยนจิงแห่งอาณาจักรจ้าว เต็มไปด้วยดอกไม้และตึกใหม่ ดวงดาวถูกแบ่งออกเป็นส่วนๆ ผืนดินเชื่อมไปถึงเยี่ยนหยุน”

หลังจากได้ยินนางกล่าวเช่นนั้น ผู้ชมต่างหัวเราะออกมา

“ก็แค่บทกลอนธรรมดาๆ ใครจะแต่งไม่ได้บ้าง!”

หลิวหรูซือมองไปในระยะไกล แล้วพูดขณะที่เดินว่า

“สมบัติทางธรรมชาตินั้นมีหลากหลาย แสงของมังกรส่องประกายบนร่างวัวกระทิง ถิ่นกำเนิดของบุรุษที่โดดเด่น เมื่อสวี่หรูลงมาจากเตียงของเฉินฟาน อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่เต็มไปด้วยดวงดาว”

ทันทีที่บทกลอนเหล่านี้หลุดออกมา ผู้ชมต่างพากันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“หญิงคนนี้ช่างคารมคมคายยิ่งนัก มีความสามารถและน่าประทับใจมาก!”

“นี่เป็นกลอนเก่าที่ข้าเคยเขียน นางขโมยกลอนของข้ามา!”

เสียงของชายคนนี้ดังขึ้น ทำให้ผู้ชมทั้งหมดต่างพากันพูดคุยกัน

“เขาเป็นใครกัน?”

“ชายวันสี่สิบที่สอบตกทุกครั้ง เราเรียกเขาว่าฟางลั่วซาน”

“หากผลงานนี้หลิวหรูซื่อขโมยมาจากเขา เขาต้องมีพรสวรรค์มากสิ เขาจะสอบตกทุกครั้งได้อย่างไร!”

“ยังไงเสีย ข้าก็ไม่เชื่อ”

ฟางลั่วซานได้ยินเสียงคนวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้น เขาจึงกัดฟันพูดว่า

“จังหวะเวลาของแต่ละคนไม่เหมือนกัน และโชคชะตาของชีวิตมักไม่ราบรื่น... แม้ว่าสถานการณ์จะยากลำบาก แต่ความซื่อสัตย์ทางศีลธรรมของเราควรจะมั่นคงยิ่งขึ้น และเราต้องไม่ละทิ้งความทะเยอทะยานของตนเอง บทกลอนนี้ข้าเขียนขึ้นมาตอนที่ข้าสอบไม่ผ่าน โชคไม่ดีที่ถูกหลิวหรูซือขโมยไป”

หลิวหรูซือไม่ได้ร้อนรนแต่อย่างใด นางจ้องไปที่ชายคนนั้นและยิ้มออกมา

“ในเมื่อท่านพูดว่านี่เป็นบทกลอนเก่าของท่าน เช่นนั้นท่านทราบกลอนแปดประโยคสุดท้ายหรือไม่?”

ชายคนนั้นลังเลและพูดด้วยความตื่นตระหนก

“กลอนแปดท่อนสุดท้ายมีที่ไหนกัน เจ้าอย่ามาต้อนข้าให้จนมุมหน่อยเลย!”

หลิวหรูซือพูดด้วยสีหน้านิ่ง

“ในเมื่อท่านไม่รู้ เช่นนั้นข้าจะแต่งให้ทุกคนได้เห็น และให้ทุกคนแสดงความคิดเห็นออกมา”