องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 318

นักเขียนที่มีชื่อเสียงชี้ไปที่ฝ่ามือของหลิวเชียนเชียน ไม่อาจปกปิดความตื่นเต้นของเขาได้ ทำให้เขากล้าที่จะทายออกไปเช่นนั้น

“หรือว่าจะเป็นว่าคำว่า “ว่างเปล่า”!”

หลังจากเขาทายออกไปเช่นนั้น ทุกคนพลันตระหนักได้ทันที ใจของทุกคนเริ่มตื่นเต้นมากขึ้น

“ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมมาก! สิ่งว่างเปล่าก็คือความว่างเปล่า!”

“องค์ชายที่เคยไปเยี่ยมชมศาลาตอนนี้อยู่ที่ใด? แม่น้ำด้านนอกกลับว่างเปล่า! เต็มไปด้วยอารมณ์ เมื่อมีคำว่าว่างเปล่าเข้ามาในบทกลอนนี้!”

“คำว่าว่างเปล่า ได้บดบังความสามารถของนักวิชาการทุกคนในอาณาจักรจ้าว ทำให้ข้าและคนอื่นๆ ในโลกวรรณกรรมรู้สึกละอายใจเสียเหลือเกิน!”

“เมื่อเห็นนางเขียน ลมและฝนต่างพากันถอนหายใจ เมื่อเห็นบทกกลอนของนาง บรรดาผีและเทวดาต่างสะอื้นไห้! รูปแบบการเขียนของหลิวหรูซือพูดได้เลยว่าดีที่สุดในทุกยุกทุกสมัยแล้ว ข้าละอายใจในตัวเองยิ่งนัก!”

ในขณะที่ทุกคนกำลังถอนหายใจ ฟางลั่วซานก็หนีออกไปจากฝูงชนเงียบๆ

เขาไม่คาดคิดว่าเขาที่เรียนหนังสือมากว่าสามสิบปี ล้มเหลวมาหลายต่อหลายครั้ง ความสามรถไม่อาจเทียบกับนางโลมหญิงได้ ทำให้เขาตกใจมาก

เขาเดินออกจากบริเวณนั้นทันที เผชิญหน้ากับตรอกอันว่างเปล่าที่ไม่มีใครอยู่โดยรอบ และด้านหลังเขามีภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เช่นเดียวกับอาชีพด้านราชการของเขาที่นับวันยิ่งไกลออกไป เขาพึมพำกับตัวเอง

“ถนนในโลกนี้ไม่มีสิ้นสุด แต่ชีวิตแห่งความเหนื่อยและความยากลำบากนั้นมีอยู่อย่างจำกัด ช่างน่าเศร้า น่าเศร้ายิ่งนัก!”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็กระโดลงไปในบ่อน้ำ จบชีวิตอันน่าสังเวชของตนเองลง

ในกลุ่มผู้ชม นักเรียนทุกคนต่างชื่นชมหลิวหรูซือไม่หยุดหย่อน

“หลิวหรูซือต้องเป็นผู้ชนะในครั้งนี้อย่างแน่นอน!”

“ในแง่ของความสำเร็จด้านวิชาการ ผู้ชายอย่างข้าเต็มใจที่จะเป็นฝ่ายด้อยกว่า ข้าสงสัยว่าในโลกนี้ยังจะมีใครที่สามารถเทียบพรสวรรค์กับหลิวหรูซือได้ ข้าอยากจะช่วยนางให้ได้เป็นผู้ชนะในการแข่งขันนางโลมในครั้งนี้!”

“แม้ว่าชีวตินี้ข้าจะต้องตาย ข้าจะยอมตายแทบชายกระโปรงของหลิวหรูซือ!”

“หรูซือ ข้ายินดีมอบทุกสิ่งที่ข้าให้กับเจ้า!”

ในช่วงเวลาหนึ่ง มีผู้คนเดิมพันกันอย่างไม่สิ้นสุด มีทองคำนับหมื่นตำลึง พวกเขาทำเงินได้มากมาย

ความคิดและท่าทีของบรรดานักเรียนและนักวิชาการที่มีต่อหลิวหรูซือนั้นแทบจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง พวกเขาหลงใหลในตัวนางมาก หลิวเชียนเชียนพยายามควบคุมสถานการณ์

“ทุกท่าน ได้โปรดอดใจรออีกหน่อย หญิงงามคนสุดท้ายคือ เฉินหย้วนหย้วน ความงามของนางจะต้องทำให้ทุกท่านนั้นตกตะลึงอย่างแน่นอน!”

บรรดาผู้ชม หลังจากที่ได้เห็นหญิงงามตั้งแต่คนแรกถึงคนที่เจ็ด ก็รู้สึกว่าตกตะลึงมามากพอแล้ว พวกเขาอดไม่ได้ที่จะเริ่มสงสัยว่า

“พูดเกริ่นแค่เรื่องความงามอย่างนั้นหรือ ไม่มีแนะนำเรื่องความสามารถของนางเลยหรือ หรือว่าจะไม่มีความสามารถ?”

“ความงามของหญิงงามทั้งเจ็ดที่อยู่ตรงหน้าข้านั้นสวยงามมากพอแล้ว ข้าไม่เชื่อว่าคนสุดท้ายจะนี้จะทำให้ข้าต้องตกตะลึงอะไรมากมายนัก”

ขณะที่บรรดาผู้ชมกำลังพูดคุยและแสดงความคิดเห็นอยู่นั้น แสงไฟทั้งหมดก็ส่องลงมายังเวที ควันหนาขึ้น เสียงอันไพเราะของขลุ่ยก็ดังขึ้น

เมื่อมีคนหลายพันคนรอคอย เฉินหย้วนหย้วนก็ค่อยๆ ลงมาจากท้องฟ้า

แขนเสื้อสีแดงปักด้วยลวดลายดอกไม้สีชมพู นิ้วมือเรียวขาวดั่งหยกที่เผยให้เห็นเพียงแค่ครึ่งเดียว พัดที่มีพู่ได้บังหน้าเอาไว้ครึ่งหน้า

ผู้ชมทั้งหมดต่างพากันกลั้นหายใจ มองรูปลักษณ์ที่สวยงามและมีเสน่ห์ของเฉินหย้วนหย้วน

แม้แต่หัวใจของเขาก็ยังเต้นรัว มันช่างสวยงามจนแทบลืมหายใจ

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะมีหญิงที่สวยงามเช่นนี้ในโลกใบนี้!”

“สวยงามมาก สวยงามมากจนพูดอะไรไม่ออก!”

“น่าเสียดายที่เราพบกันช้าไป เหตุใดข้าถึงไม่เจอกับความงามที่น่าทึ่งเช่นนี้มาก่อนหน้านี้เล่า!”

เฉินหย้วนหย้วนยิ้มอย่างอ่อนโยน และพูดด้วยเสียงอ่อนหวานว่า

“พวกท่านอยากเห็นความงามของข้าชัดๆ อีกครั้งหรือไม่?”

ผู้ชมต่างพยักหน้า โดยเฉพาะขุนนาง นายพลที่ปะปนกันในกลุ่มผู้ชม เหมือนหมาป่าที่หิวโหยเห็นแกะตัวน้อยอยู่ตรงหน้า ตะโกนเสียงดังว่า

“อยาก!”

“ใกล้อีกหน่อยเถิด!”

เฉินหย้วนหย้วนย่อตัวลงเบาๆ เหมือนผีเสื้อ บินช้าๆ เหนือห้อง

ทุกคนเอียงคอเพื่อชมความงามของนางอย่างใกล้ชิด บางคนถึงกับยื่นมือออกไปคว้าชายกระโปรงของนางที่ปลิวปามสายลม

นางส่งกลิ่นหอมที่น่ารัญจวนใจ ไม่น่าจะไปทางไหน ผู้ชมต่างพากันหลงใหลนาง