องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 367

ความจริงแล้ว จ้าวจีเอ๋อร์และจางอวิ๋นซูได้ตัดสินใจเอาไว้แล้ว

บรรดาผู้หญิงที่ร้องไห้อย่างเศร้าโศกเสียใจ ร้องไห้ให้กับการที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมนั้นเป็นคนดีอย่างแน่นอน พวกนางถูกตระกูลซ่งใช้กำลังบังคับให้ไปเป็นทาสและหญิงรับใช้ในจวน

ส่วนบรรดาผู้หญิงที่ไม่ยอมก้มหัวให้ สายตามาดร้าย ไม่ยอมเชื่อฟัง เป็นพวกเดียวกันหรือไม่ก็ญาติของตระกูลซ่งอย่างแน่นอน

โดยพื้นฐาน แค่เดินผ่านก็สามารถแยกพวกเขาทั้งสองฝ่ายออกได้อย่างง่ายดาย

สิบสองปิ่นทองที่ตามมาด้วยกัน พวกเขาได้ออกมาจากตระกูลซ่ง ดังนั้นพวกเขาจึงรู้จักญาติผู้หญิงในตระกูลซ่งเป็นอย่างดี

ใครที่ถูกบังคับให้เข้ามาทำงาน ใครที่อาศัยอำนาจของตระกูลซ่ง สิบสองปิ่นทองนั้นรู้ดี เล่าเรื่องราวและความเป็นมาของผู้หญิงเหล่านี้ให้กับจ้าวจีเอ๋อร์และจางอวิ๋นซูทีละคน

“แม่นางคนนี้คือแม่ใหญ่ของตระกูลซ่ง ผู้หญิงทุกคนที่ถูกจับเข้ามาให้รับใช้ในตระกูลซ่ง หากมีใครไม่เชื่อฟังจะถูกส่งไปให้แม่ใหญ่เพื่อได้รับการสั่งสอน”

“วิธีการของแม่ใหญ่นางนี้โหดเหี้ยมเป็นอย่างมาก ผู้หญิงที่ไม่เต็มใจเข้าร่วมทำงานให้กับตระกูลซ่งจะถูกส่งไปขังที่ห้องมืดเป็นเวลาสามวัน ไม่ได้ดื่มน้ำหรือกินข้าวแม้แต่คำเดียว อีกทั้งยังไม่ให้นอนอย่างสุขสบาย ได้รับความรับทุกข์ทั้งกายและใจ”

“หลังจากผ่านไปแล้วสามวัน หากพวกนางยังคงไม่เชื่อฟัง นางจะเอาเข็มเย็บผ้าทิ่มเข้าไปในเล็บทีละคน นางจะทิ่มเข็มเข้าไปเรื่อยๆ จนพวกนางไม่อาจทนได้ ร้องขอความเมตตาและยอมเชื่อฟังทำตามคำสั่งของตระกูลซ่ง”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของจ้าวจีเอ๋อร์และจางอวิ๋นซูหม่นหมองในทันที แค่คิดถึงวิธีการก็ทำให้พวกนางรู้สึกเจ็บปวดจนทนไม่ไหวเช่นกัน ไม่ต้องพูดถึงหญิงสาวที่ต้องประสบกับเรื่องนี้ด้วยตัวเอง พวกนางต้องทนทุข์ทรมานมากเป็นแน่

พวกนางทั้งสองมองไปที่แม่ใหญ่ของตระกูลซ่งด้วยสายตาเย็นชา

แม่ใหญ่ตระกูลซ่งรีบแก้ตัวทันที

“ไม่ใช่เรื่องของข้า ข้าเป็นแค่หญิงแก่คนหนึ่ง เจ้านายว่าอย่างไรข้าก็ต้องทำอย่างนั้น!”

จ้าวจีเอ๋อร์มองแม่ใหญ่ตระกูลซ่งด้วยสายตารังเกียจ คนประเภทนี้หากไม่ใช่ว่าต้องการเอาตัวรอด ก็คงไม่มีวันยอมก้มหัวให้คนอื่นเด็ดขาด นางพูดเสียงเย็นกลับไปว่า

“ให้ลงโทษแม่ใหญ่ตระกูลซ่งที่ทำความผิดร้ายแรง ลากนางมานี่ โบยด้วยไม่กระบอง!”

“รับทราบ!”

องครักษ์เงารีบจัดการทันที จับแขนแม่ใหญ่ทั้งสองข้างและเตรียมลากตัวนางออกไป

แม่ใหญ่แห่งตระกูลซ่งเห็นว่าอีกฝ่ายเอาจริง นางจึงต้านทานสุดกำลัง

“พวกเจ้าทำอะไรฆ่าไม่ได้หรอก ข้าแค่ทำตามคำสั่งของไท่ฟู่ก็เท่านั้น หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องข้า ก็เท่ากับว่าไม่ให้ความเคารพต่อไท่ฟู่ ปล่อยข้า...”

องครักษ์เงาไม่ยอมนาง ไม่ว่านางจะดิ้นรนเพียงใด พวกเขาก็กดนางลงบนแท่นทรมานและเริ่มการโบยทันที

“อ๊า!”

เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของแม่ใหญ่ตระกูลซ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่องครักษ์เงาเหวี่ยงไม้กระบองลง

สมาชิกหญิงของตระกูลซ่งที่ถือตัวและไม่ยอมรับ ต่างรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย โดยไม่รอให้สิบสองปิ่นทองอธิบายพวกนางรีบรุดเข้าไปคว้าชายกระโปรงจ้างจีเอ๋อร์และร้องไห้ทันที

แต่ในใจของประชาชนนั้นทุกคนต่างหวังว่า พวกเขาจะถูกแกเป็นชิ้นๆ เหมือนสัตว์เดรัจฉาน ทุกคนต่างชี้นิ้วไปที่พวกเขาและด่าว่าอย่างต่อเนื่อง

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่ที่นั่งอยู่บนโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าแท่นประหารจากระยะไกล เมื่อใกล้เที่ยง เขาหยิบแผ่นมรณะออกมาจากกระบอกไม้ไผ่และสั่งทันที

“ใกล้เที่ยงแล้ว ประหารได้!”

แผ่นมรณะร่วงลงพื้นหลังจากที่ได้รับคำสั่ง เพชรฌฆาตยกดาบขึ้นและใช้กำลังทั้งหมดของพวกเขาฟันลงไปทันที

“ฉึบ”

แสงเย็นเยียบจากดาบ ครั้งหนึ่งเคยสังหารสุนัขรับใช้ตระกูลซ่ง ตอนนี้ศีรษะของทุกคนต่างกระเด็นออกไป

สุนัขรับใช้เหล่านี้ได้รับโทษที่พวกเขาได้ทำลงไปแล้ว ประชาชนทุกคนต่างยินดี

“ไอ้พวกคนเลวเหล่านี้ตายหมดแล้ว ในที่สุดเขตซุ่นชิ่งก็สดใสขึ้นอีกครั้ง!”

“การแก้แค้นครั้งใหญ่ได้รับการล้างแค้นแล้ว ตระกูลซ่งตายไปก็ดีแล้ว ดีจริงๆ!”

เหมือนกับการชนะการต่อสู้ ประชาชนทั้งเมืองต่างยินดี

ในระหว่างการประหารตัดศีรษะคนเหล่านี้ ฉินเหยียนไม่อยู่ ณ ลานประหาร เขากลับอยู่ที่จวนตระกูลซ่งเพื่อตรวจรายการสิ่งของในจวน