องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 39

เมื่อฉินเหยียนออกหน้า ทันใดนั้นเหล่าขุนนางอาณาจักรฉินก็รวิพากษ์วิจารณ์ทันที

“ว่าอย่างไรนะ! องค์ชายสิบสี่จะประลองยิงธนูด้วยงั้นรึ ข้าฟังไม่ผิดไปใช่ไหม!”

“แค่เรียนรู้การเล่นสำบัดสำนวนจากปัญญาชนว่างงาน ยังไม่รู้ถึงระดับของตนเองอีก วุ่นวายไปได้!”

“ข้าดูแล้วองค์ชายสิบสี่ไร้เรี่ยวแรง จะดึงคันธนูได้รึ?”

“ต่อให้จะดึงคันธนูได้ แต่ความแม่นยำอย่างองค์ชายแปดยังยิงไม่โดน แล้วองค์ชายสิบสี่จะยิงโดนได้อย่างไรนี่มันล้อเล่นชัดๆ!”

องค์ชายแปดฉินอู่กอดอกแล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “เจ้าสิบสี่ ทักษะการยิงธนูของข้าเหนือกว่าเจ้ามาก แม้แต่ข้ายังยิงไม่โดนใบวิลโลว์ในระยะร้อยเมตร เจ้ายังกล้าโอหังอีก ข้าว่าเจ้าชอบออกหน้าออกตาเกินไปแล้ว!”

ฉินเหยียนพูดอย่างไม่สนใจว่า “พี่แปด ข้าก็ไม่อยากว่าพี่หรอกนะ ด้วยสภาพจิตใจของพี่เนี่ย ยังไม่ทันได้ลงสนามประลองก็เกิดกลัวจนปอดแหก ชนะบ้าอะไรล่ะ!”

ฉินอู่ที่ถูกพูดแทงใจดำใบหน้าแดงก่ำขึ้นทันที เขาโกรธจนพูดอะไรไม่ออก “เจ้า!”

จ้าวอู๋ตี๋มองพิจารณาฉินเหยียนแล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “ต่อให้เจ้าเป็นผู้ออกหน้าก็ต้องแพ้เหมือนเดิม อยากจะเอาชนะข้าก็ไปฝึกฝนร้อยปีก่อนเถอะ รีบปล่อยองค์หญิงสามของเราซะ!”

ฉินเหยียนถือคันธนูที่องค์ชายแปดใช้เมื่อครู่นี้ขึ้นมาเล่นแล้วพูดว่า “ข้าบอกแล้วว่า ถ้าพวกเจ้าชนะข้าจะปล่อย

จ้าวอู๋ตี๋หัวเราะเสียงดัง “แพ้ชนะยังไม่ชัดเจนพอรึไง อย่ามัวชักช้าเลย หรือเจ้าคิดว่าจะยิงธนูชนะข้าได้จริงๆ?”

ฉินเหยียนยิ้มออกมา “ประลองยิงใบวิลโลว์มันจะไปยากอะไร จะประลองทั้งทีก็ยิงสิ่งมีชีวิตเลยสิ!”

เมื่อสิ้นเสียงก็ดึงธนูจนสุดแล้วยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า

ทันใดนั้นจ้าวอู๋ตี๋ก็หัวเราะต่อการกระทำนี้ของเขาทันที “เจ้าล้อข้าเล่นอยู่รึไง เจ้ายิงธนูไม่เป็นก็ว่ามาตามตรง จะยิงไปบนฟ้าทำไมกัน!”

เหล่าคณะทูตอาณาจักรจ้าวเองก็หัวเราะต่อพฤติกรรมของฉินเหยียน วีรบุรุษยิงตะวันโฮ่วอี้แต่เขาจะยิงดวงจันทร์ ฮ่าๆๆน่าขันสิ้นดี!”

“นี่เรียกว่ายิงธนูได้งั้นรึ องค์ชายของพวกเจ้าช่างมีความสามารถจริงๆ

“ข้าว่าอาณาจักรฉินมิได้มีทหารที่สามารถมาประลองได้เลย ยังกล้าขนานนามว่าสถาปนาอาณาจักรโดยการรบอีกนะ น่าขันสิ้นดี!”

“ฮ่าๆๆ......”

ในระหว่างที่คณะทูตอาณาจักรจ้าวกำลังหัวเราะประชด เหล่าขุนนางอาณาจักรฉินก็อยากจะเอาหน้ามุดดินหนีไป

“นี่มันอะไรกัน ขายหน้าจริงๆ!”

“องค์ชายสิบสี่ช่างโอหังนัก แสร้งทำได้ เอาแต่จะเอาหน้าให้ได้!”

“ทีนี้ขายหน้ากันใหญ่แล้ว!”

สีหน้าของฮ่องเต้ฉินแย่อย่างมาก เมื่อครู่นี้เพิ่งจะให้รางวัลองค์ชายสิบสี่ไป และตอนนี้เขาทำผิดพลาดครั้งใหญ่ นี่มันทำเขาหน้าแตกชัดๆ!

จ้าวอู๋ตี๋โกรธและละอายอย่างมาก

“เจ้าพูดจาไร้สาระ กฎก็คือกฎ เจ้ายิงไม่โดนใบวิลโลว์ก็คือแพ้!”

คณะทูตอาณาจักรจ้าวเองก็พากันสมทบว่า “ใช่ ในเมื่อจะประลองก็ต้องทำตามกฎ ยิงนกหมายความว่าอย่างไร”

“รีบปล่อยองค์หญิงของเราซะ! อย่ามัวเสียเวลา!”

เหล่าขุนนางอาณาจักรฉินเองก็ยอมไม่ได้ เห็นได้ชัดแล้วว่าทักษะการยิงธนูของใครเหนือกว่ากัน จึงได้พากันตอบโต้กลับ

“นี่พวกเจ้าตาบอดกันรึไง ยิงครั้งเดียวได้นกสองตัว มันยากกว่าการยิงใบวิลโลว์เสียอีก การประลองครั้งนี้พวกข้าชนะ!”

“นั่นสิ ทักษะการยิงธนูขององค์ชายสิบสี่เหนือกว่า พวกข้าต่างหากที่ชนะ!”

ทั้งฝ่ายอาณาจักรฉินและอาณาจักรจ้าวต่างก็ทะเลาะกันไม่มีที่สิ้นสุด

ดวงตาของฉินเหยียนปรากฏความเย็นชาขึ้น ในเมื่อพวกเจ้าไม่ยอมรับ งั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าแพ้อย่างราบคาบเอง

“ดี ก็แค่ยิงใบวิลโลว์สินะ ดูให้ดี!” เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ได้หยิบลูกธนูออกมาสามดอก

ทันใดนั้นทุกคนก็อึ้งไปกันหมด