องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 391

ฮ่องเต้ฉินจ้องฉินซวงหลานเขม็งอย่างโกรธเกรี้ยว แล้วพูดขึ้นอย่างเข้มงวดว่า “ขายหน้าสิ้นดี!”

สีหน้าที่โกรธเกรี้ยวนั้นทำให้เอาทุกคนในตำหนักอี้คุนผวาทันที ไม่กล้าส่งเสียงใดๆเลยแม้แต่น้อย บรรยากาศตึงเครียดอย่างมาก ฮองเฮาฉินซวงหลานเองก็สะดุ้งโหยง แต่ด้วยตำแหน่งฮองเฮา นางจะยอมแพ้ต่อหน้าผู้รับใช้มากมายเช่นนี้ไม่ได้ จึงได้พยายามแก้ตัวว่า

“ฝ่าบาทเพคะ อย่างไรหม่อมฉันก็เป็นฮองเฮาแห่งอาณาจักรฉิน มีอำนาจในวังหลัง สามารถควบคุมและทำการลงโทษได้ พระสนมฉีไม่รักษากฎ อีกทั้งยังดูหมิ่น จึงได้ถูกลงโทษเล็กน้อย เพื่อเป็นการตักเตือนผู้อื่นด้วยเพคะ”

ฮ่องเต้ฉินมองสีหน้าที่ไม่รู้สึกผิดของฉินซวงหลานแล้วก็เดือดดาลมากขึ้น เขาตะคอกว่า

“ลงโทษเพียงเล็กน้อยรึ? นางมีความผิดอันใด ไหนเจ้าลองว่ามาอย่างละเอียด!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เองก็ไม่ฟ้องอะไร กลับขอความเห็นใจแทนฮองเฮาว่า “ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้วไปเลยเพคะ เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง ทั้งหมดเป็นเพราะหม่อมฉันเพคะ”

ฮ่องเต้ฉินพูดเสียงเข้มงวดด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวว่า “ไม่เกี่ยวกับเจ้า ฮองเฮา วันนี้เจ้าต้องให้เหตุผลแก่ข้า!”

“ฝ่าบาทเพคะ”

ฮองเฮาเดือดดาลขึ้นมาทันที นางกัดฟันแล้วพูดว่า “นางกำนัลของพระสนมฉีบังอาจมาทำลับๆล่อๆในตำหนักของข้า หมายจะกระทำเรื่องเลวร้าย ข้าเป็นถึงฮองเฮา ไม่สามารถลงโทษนางได้รึเพคะ? ”

ฮ่องเต้ฉินและฮองเฮาประจันท์กันไม่มีใครยอมใคร

“ไม่นะเพคะ ไม่ใช่เพคะ”

นางกำนัลสองคนที่ถูกตบตีจนเลือดไหลพยายามแก้ตัวว่า “ฝ่าบาทโปรดตรวจสอบอีกครั้งเถิดเพคะ พวกข้าเพียงแค่เดินผ่านตำหนักอี้คุนแล้วพบว่าประตูหน้าต่างปิดสนิท นางกำนัลและขันทีเองก็คอยยืนอยู่ด้านนอก พวกข้าจึงมองไปด้วยความสงสัยเท่านั้น ไม่ได้ขโมยอะไรเลยเพคะ!”

“พวกข้าแค่เดินผ่านจริงๆนะเพคะ ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงถูกจับแล้วกล่าวหาว่าแอบดักฟัง แต่พวกข้าไม่ได้ทำเช่นนั้นจริงๆเพคะ”

“เงียบซะ!” ฮองเฮาจ้องเขม็งจนทำให้นางกำนัลสองคนผวาไปหมด

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เช็ดน้ำตาที่ไหลรินไม่หยุดอย่างเศร้าโศก แล้วพูดเสียงอ่อนโยนว่า

“หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วเพคะ ต่อไปจะสั่งสอนผู้รับใช้ให้ดีเพคะ หากมีเรื่องอะไรก็จะเดินอ้อมไป จะไม่ยอมให้พวกนางเดินผ่านตำหนักอี้คุนและทำให้ฮองเฮารำคาญตาเด็ดขาดเพคะ”

ฮ่องเต้ฉินพูดเสียงเย็นชาว่า “เจ้าดูพระสนมฉี แล้วดูตัวเจ้าสิ ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้!”

คำพูดเสแสร้งเช่นนี้ก็ทำให้ฮ่องเต้ฉินแสดงท่าทีเช่นนี้ออกมาได้ ยิ่งทำให้ฮองเฮาฉินซวงหลานเกิดเดือดดาลมากขึ้น นางโกรธจนกัดฟันกรอดแล้วพูดอย่างไม่เดือดดาลว่า

“หากไม่ใช่เพราะนางกำนัลของพระสนมฉีที่มาแอบดักฟังอยู่นอกตำหนักของหม่อมฉัน แล้วจะเกิดเรื่องให้ฝ่าบาทโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ได้อย่างไรเพคะ!”

“แถมยังพูดจามั่วซั่วไม่คำนึงถึงความจริง ตำหนิข้า ฝ่าบาทเพคะ พระสนมฉีไม่รักษากฎและก่อความวุ่นวายในวังหลัง หากทุกคนกระทำเช่นนี้ ในวังหลังคงได้โกลาหลกันน่าดู อยากจะถามฝ่าบาทแค่ว่า ข้ามีอำนาจในการดูแลวังหลังรึไม่เพคะ”

ฮ่องเต้ฉินพูดอย่างเข้มงวดว่า “อย่าได้คืบจะเอาศอกนัก!”

และในขณะที่ทั้งสองฝ่ายต่างก็ตึงเครียดไม่ยอมกันนั้น

“รายงานพ่ะย่ะค่ะ!”

กองทัพฮ่องเต้ประสานมือคารวะรับคำสั่ง ไม่นานก็ได้คุมตัวชายสี่คนจากตระกูลฉินมา

“คุกเข่าลง!”

พวกเขาถูกมัดเอาไว้แน่นหนา แถมยังมีผ้ายัดในปากไว้ด้วย ไม่ให้โอกาสคนเหล่านี้ตอบโต้อะไรทั้งสิ้น

“เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก!” ฮ่องเต้ฉินถามขึ้นอย่างเข้มงวด

ฮองเฮาฉินซวงหลานคุกเข่ามายังข้างขาของฮ่องเต้ฉิน นางตอบโต้กลับทั้งน้ำตาว่า

“ฝ่าบาทเพคะ เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆนะเพคะ พวกเขาล้วนเป็นญาติของข้า ท่านนี้คือท่านลุงขอข้า ท่านเองก็รู้ อีกสามท่านที่เหลือเองก็เป็นรุ่นน้องของตระกูลฉินด้วย ในฤดูใบไม้ผลิหน้าที่จะถึงนี้ พวกเขาจะเข้าเพื่อรับราชการในราชสำนัก เพื่อรับใช้นะเพคะ”

“พูดมั่วซั่ว!” ฮ่องเต้ฉินเตะฉินซวงหลานกองกับพื้น

“นัดแนะกับชายในหอนอนเช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด หากมีใครรู้เข้าเจ้าจะให้ข้าเอาหน้าไปไว้ที่ไหน! แถมยังไล่นางกำนัลไปนอกตำหนักอีก มิน่าเจ้าถึงได้ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ที่แท้ก็กลัวว่าจะมีคนมาเห็น!”

“ยังกล้าพูดกฎวังหลังอีกนะ เจ้าทำตัวเป็นอย่างแก่หญิงสาวทั่วอาณาจักรในฐานะฮองเฮาเช่นนี้รึ! ทหาร กักขังฮองเฮาฉินซวงหลานห้ามไม่ให้ออกจากตำหนักอี้คุนตลอดไป! ห้ามไม่ให้ผู้ใดมาเยี่ยมนาง ผู้ใดขัดขืน ฆ่าไม่เว้น!”

สุดท้ายก็มองไปยังคนตระกูลฉินทั้งสี่คนที่อยู่นอกตำหนักอี้คุนแล้วพูดอย่างเข้มงวดว่า

“ลากตัวพวกมันลงไปให้หมด! คุมขังที่เรือนจำหลวง!”