องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 406

เจ้าหน้าที่ลงทะเบียนอธิบายอย่างอดทน

“เจ้าไม่เข้าใจ ด้านนี้เป็นด้านการค้า ซึ่งเป็นทรัพย์สินส่วนตัว ด้านนี้เป็นคลังของชาติ ข้าวที่รวบรวมมาได้จะต้องถูกขนส่งไปเป็นเสบียงอาหารสำหรับทหารแนวหน้าที่ทำการต่อสู้ เจ้าคิดว่าข้าราชการอย่างข้าจะงุบงิบอาหารของเจ้าหรือ?”

หลังจากเจ้าหน้าที่อธิบายจบ ในที่สุดเกาจ่านก็เข้าใจและร่วมมือกับเจ้าหน้าที่อย่างจริงจัง

ในเวลาเดียวกัน

ทันทีที่รถม้าของฉินเหยียนมาถึงที่นี่ ประชาชนต่างพากันทำความเคารพ

“อา! ขุนนางมือสะอาดมาที่นี่แล้ว!”

มีประชาชนบางคนตะโกนออกมา ทุกคนที่ต่อแถวต่างมองไปยังร่างผู้ยิ่งใหญ่นั้น

ประชาชนในร้านค้าตามถนน ตรอกซอกซอย ไม่สนใจเรื่องการค้าอีกต่อไป ทุกคนรีบออกไปและล้อมรอบรถม้าเป็นวงกลมถึงสามชั้น

ฉินเหยียนลงจากรถม้าด้วยตนเอง ยิ่งทำให้ประชาชนประทับใจมาก

เกาจ่านและพ่อผู้แก่ชราของเขาที่ถูประชานชรายล้อมก็เดินออกไปยังด้านหน้าเช่นกัน

เมื่อพ่อผู้แก่ชราได้ยินว่าขุนนางมือสะอาดกำลังมา เขาไม่สนใจการเดินที่ต้องใช้ไม้เท้าของเขาอีกต่อไป เขาบังคับให้เกาจ่านก้มหน้าทำความเคารพให้กับขุนนางมือสะอาด เพื่อแสดงความขอบคุณจากใจจริง

ฉินเหยียนลงจากรถม้าแล้วพูดอย่างจริงจัง

“ไม่ต้องคุกเข่าให้ข้า ที่นี่ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองอะไรมากมาย ทุกคนได้โปรดลุกขึ้น!”

ประชาชนยังคงแน่นิ่ง คุกเข่าเพื่อแสดงความขอบคุณ

“ขอให้ขุนนางมือสะอาดสุขภาพแข็งแรง ขอให้ขุนนางมือสะอาดอายุหมื่นๆ ปี!”

“ขุนนางมือสะอาด ท่านได้กำจัดภัยอันตรายให้แก่พวกเรา ท่านเป็นดั่งเสื้อผ้าอาภรณ์และพ่อแม่ของเรา!”

ฉินเหยียนพูดออกมาอย่างหมดหนทาง

“ทุกคนพูดเกินไปแล้ว!”

“ข้าทำงานเป็นข้าราชการ ย่อมต้องนึกถึงประโยชน์ของประชาชนมาเป็นอับดับหนึ่งอยู่แล้ว อย่าคิดว่าข้าเหนือกว่าข้าราชการคนอื่นๆ พูดกับตามตรง ข้าราชการมีหน้าที่รับใช้ประชาชน ไม่ได้มีอำนาจเหนือประชาชนทั่วไป”

“เป็นเกียรติของข้าที่ได้ทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อประชาชน พวกเจ้าคือสวรรค์ของราชวงศ์ฉิน หากพวกเจ้าทุกคนมีความเป็นอยู่ที่ดี อาณาจักรนี้ถึงจะสงบสุขลงได้!”

หลังจากพูดเช่นนี้ เขาเดินก้าวไปข้างหน้าและประคองคนที่คุกเข่าอยู่รอบตัวเขาทีละคน

ประชาชนไม่อาจทนต่อไปได้ จึงต้องรีบลุกขึ้นมาอย่างซาบซึ้งใจ

การที่ได้เจอกับข้าราชการที่รักประชาชนมากกว่ารักตนเองนั้น ถือว่าเป็นพระพรจากบรรพบุรุษกว่าแปดร้อยชั่วอายุเขตจังหวัดเสียงคังช่างโชคดีเสียจริงๆ

แม้แต่ขันทีเกาที่อยู่ในหมู่ประชาชนก็ยิ่งตกตะลึง เมื่อได้ยินคำพูดที่เข้าถึงได้ง่ายขององค์ชายสิบสี่ และเห็นองค์ชายสิบสี่ที่เข้าไปประคองประชาชนด้วยตนเอง

จากมุมมองนี้ ก่อนหน้านี้ที่องค์ชายสิบสี่เลื่อนเก้าอี้ให้เขา ให้พวกเขาได้นั่งกันอย่างเท่าเทียม ไม่ใช่สิ่งที่สร้างภาพ แต่เป็นความเชื่อจากหัวใจขององค์ชายสิบสี่ที่เชื่อว่าทุกคนเท่าเทียมกัน

องครักษ์เงารีบนำเก้าอี้มาทันที ฉินเหยียนประคองชาวนาขึ้นมานั่งบนเก้าอี้และพูดอย่างจริงจัง

“ข้าพอจะรู้เรื่องยาบ้างเล็กน้อย ขอข้าดูขาเจ้าหน่อยเถิด”

ชาวนาหน้าแดงเล็กน้อย แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าขุนนางมือสะอาดต้องการรักษาคนธรรมดาอย่างเขา เขากลัวมากจนไม่รู้ว่าจนทำตัวไม่ถูก จึงปฎิเสธอย่างรวดเร็ว

“ไม่ๆๆ จะรบกวนขุนนางมือสะอาดได้อย่างไร ข้าเป็นชาวนามีทั้งกลิ่นเหงื่อกลิ่นเหม็นทั่วตัว อย่าทำให้มือของท่านสกปรกเลยขอรับ!”

ฉินเหยียนพูดอย่างไม่ใสใจ

“อย่าพูดเช่นนั้น เขตจังหวัดเสียงคังของเรากำลังจะสร้างโรงหมอ โรงเรียนเร็วๆ นี้ จากนั้นลูกๆหลานๆของพวกเจ้าจะได้เจ้าเรียนหนังสือ

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป หากเจ้ามีอาการปวดหัว มีไข้ หรือแค่อาการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ก็สามารถขอให้ลูกหลานพาไปหาหมอได้”

ฉินเหยียนไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ เขาถอดรองเท้าของชาวนาออกมา

“ไอ่หย่า นี่จะทำให้มือของท่านสกปรกนะขอรับ!”

สีหน้าของชาวนายิ่งแดงขึ้นด้วยึวามเกรงใจ ในใจของเขามีหลายความรู้สึกที่ปะปนกันไป

ประชาชนต่างตกตะลึงและพากันมองดู ในขณะที่ชายผู้ยิ่งใหญ่คุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าชายชราและถอดรองเท้าให้ชายคนนั้นด้วยตนเอง

การที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ แม้แต่ฝันยังไม่กล้าเลย?