องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 447

หลินเย้าจู้มึนงงไปหมด ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ

ฉินเหยียนกระซิบข้างหูของเขาว่า “ข้าได้กล่าวออกไปแล้ว อย่าทำให้ข้าเสียหน้า ยังไม่ทำความเคารพกลับอีก”

หลินเย้าจู้ดึงสติกลับมาแล้วรีบประสานมือคารวะต่อผู้ดูแลทั้งแปด

“ข้าน้อยนั้นไร้ความสามารถ ได้รับความกรุณาจากท่านอ๋องรับเป็นศิษย์ มิกล้าน้อมรับ ละอายใจยิ่งนัก”

“ถ่อมตัวเกินไปแล้ว”

ผู้ดูแลทั้งแปดพูดคุยและทักทายหลินเย้าจู้อย่างเกรงใจ

ฉินเหยียนใช้โอกาสนี้กระซิบข้างหูจ้าวจีเอ๋อร์ เมื่อรับสั่งแล้วจ้าวจีเอ๋อร์ก็ไปเตรียมงานเลี้ยงสำหรับห้าร้อยคนแล้ว

ฉินเหยียนแนะนำผู้ดูแลทั้งแปดให้หลินเย้าจู้รู้จักราวกับเพื่อนสนิท

“นี่คือผู้ดูแลคลังเสบียงเมืองใหม่ เสบียงอาณาจักรฉิน กองทัพที่ออกทำสงครามก็ต้องผ่านเขาก่อน”

“มิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” ผู้ดูแลคลังเสบียงสีหน้าละอาย

“ท่านนี้คือผู้ดูแลสิ่งทอ ปัจจัยทั้งสี่ การทำให้ชาวเมืองอาณาจักรฉินได้มีเสื้อผ้าสวมใส่อย่างอบอุ่นคือหน้าที่ของเขา”

ฉินเหยียนแนะนำแต่ละคนอย่างเกรงอกเกรงใจ ทำให้เหล่าผู้ดูแลตื่นตระหนกไปหมด

แม้ว่าฉินเหยียนจะไม่วางมาดของท่านอ๋อง แต่การที่ท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์เป็นกันเองเช่นนี้ แถมยังยกยอทุกคนขนาดนี้ ทำให้ทุกคนรู้สึกละอายใจกันอย่างมาก

“ท่านสุดท้ายนี้ คือเสาหลักของการศึกษาในอาณาจักรฉิน ท่านครูแห่งเมืองใหม่ ข้ากล้าพูดตรงนี้เลยว่าข้าราชการในพระราชสำนักในอนาคตของอาณาจักรฉิน จะเป็นลูกศิษย์ของเขาไปกว่าครึ่ง”

ท่านครูทำความเคารพอย่างละอายใจอย่างมาก

หลินซิ่วไฉตื่นเต้นอย่างมาก บุคคลยิ่งใหญ่เพียงนี้ เมื่อก่อนเขาต้องขอเข้าเฝ้าเลยจึงจะได้พบ แต่วันนี้กลับพูดคุยกับเขาอย่างเท่าเทียม ช่างโชคดียิ่งนัก

“ท่านอ๋องกล่าวเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ไม่เลย ไม่เลย”

ฉินเหยียนพูดเปลี่ยนเรื่องว่า “มีอะไรต้องเกรงใจกัน พวกเจ้าถ่อมตนกันเกินไปแล้ว จะว่าไปพวกเจ้าไม่มั่นใจในตนเองหรือไม่มั่นใจในตัวข้ากันแน่? ผู้แข็งแกร่งนั้นไม่มีผู้ใต้บัญชาที่อ่อนแอหรอกนะ คนที่ข้าฉินเหยียนปลูกฝังมาเองจะทำให้อาณาจักรฉินรุ่งโรจน์ไม่ได้งั้นรึ?”

ทุกคนกระจ่างทันที และไม่กล้าพูดคำพูดถ่อมตนอีก ต่างก็เหงื่อแตกแล้วพากันเช็ดเหงื่อตามๆกัน

ภายในลานมีการจัดงานใหญ่โต เป็นงานเลี้ยงถึงห้าร้อยคนที่หาได้ยากมาก

“ท่านอ๋องเพคะ ที่นั่งเรียบร้อยแล้วเพคะ เชิญทุกท่านเข้างานได้เลยเพคะ”

เสี่ยวเยว่รายงานอยู่ตรงหน้าประตู

ฉินเหยียนเรียกให้ทุกคนออกไปอย่างเกรงใจ เมื่อมาถึงในลานก็ไปนั่งประจำที่นั่งทันที อีกทั้งก็ได้ทักทายคนอื่นๆให้มานั่งโต๊ะเดียวกับฉินเหยียน

“นั่งสิ มัวยืนอะไรกันอยู่ นั่งเลย”

“ดังนั้นข้าคิดว่า การที่อาณาจักรฉินมีความอุดมสมบูรณ์นั้นเพราะทุกคน แม้ว่าพวกเจ้าจะไม่เคยเข้าสู่สนามรบ แต่พวกเจ้าทำให้ผู้คนได้อยู่อย่างสงบสุข ด้วยข้อนี้ก็ควรค่าแก่ที่ข้าจะดื่มเป็นเกียรติแก่พวกเจ้า!”

“ข้าน้อยมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้ดูแลทั้งแปดและหลินเย้าจู้ต่างลุกขึ้นแล้วชูจอกเหล้าขึ้น

“มิกล้าอะไรล่ะ น้ำสามารถทำให้เรือแล่นได้แต่ก็สามารถทำให้เรือล่มได้ พวกเจ้าคือน้ำนิ่ง อาณาจักรฉินขาดพวกเจ้าไปไม่ได้ เหล้าจอกนี้ พวกเจ้าจะดื่มรึไม่?”

สีหน้าของผู้ดูแลทั้งแปดผวาอย่างมาก แต่ความจริงแล้วรู้สึกภูมิใจอย่างมาก

พวกเขาดื่มอวยพรอย่างเคารพ นับถือกับท่านอ๋องที่พวกเขาศรัทธา การที่ท่านอ๋องกล่าวว่าเป็นความดีความชอบของพวกเขา เกียรติอันยิ่งใหญ่มาถึงพวกเขาเช่นนี้ เหตุใดจะต้องปฏิเสธ

ทุกคนพากันชูเหล้าขึ้น แสดงความภักดีของพวกเขาและดื่มเหล้าไปด้วย

“เพื่อท่านอ๋องแล้ว ไม่ปฏิเสธแม้จะตายเป็นหมื่นๆครั้ง!”

ฉินเหยียนพูดว่า “ข้าปรารถนาจะให้พวกเจ้าพูดว่า เพื่ออาณาจักรแล้ว ไม่ปฏิเสธแม้จะตายเป็นหมื่นๆครั้ง!”

และแล้วก็ดื่มจนหมด

ผู้ดูแลทั้งแปดรู้สึกองอาจผึ่งผายอย่างมาก ใช่แล้ว อ๋องเหยียนทำเพื่ออาณาจักร เช่นนั้นพวกเขาเองก็จะเสียกิริยามิได้

“เพื่ออาณาจักรแล้ว พวกข้าไม่ปฏิเสธแม้จะต้องตายเป็นหมื่นๆครั้ง!”