องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 542

หน้าประตูเมืองเปี้ยนจิง

ใกล้ครบหนึ่งชั่วโมงแล้ว

จ้าวชี่ว์ปิ้งวิ่งกลับมาอย่างเร่งรีบ เขากลับมาที่กำแพงเมืองด้วยท่าทางหดหู่ใจ

จ้าวฉี่หมิงถามอย่างร้อนรนว่า

“เป็นอย่างไรบ้าง เฉินหย้วนหย้วนมาแล้วหรือยัง?”

จ้าวชี่ว์ปิ้งพูดด้วยท่าทีหงุดหงิด

“ไม่ใ ฝ่าบาทยอมเสียอาณาจักรมากกว่าเสียพระสนมไป!”

ดวงตาจ้าวฉี่หมิงเบิกกว้าง เขาไม่คาดคิดว่าจ้าวจวินจะตาบอดเพราะผู้หญิงคนนี้ เขาโกรธและพูดออกมาว่า

“ไอ้คนขี้ขลาด! กษัตริย์กลับลุ่มหลงในตัวนางสนมจนโงหัวไม่ขึ้นเช่นนี้ พวกเราจะทำอย่างไรดี!”

ใต้กำแพงเมือง อู๋ซานกุ่ยที่มองไปที่ดวงอาทิตย์แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“จ้าวฉี่หมิง ข้าให้เวลาเจ้ามาหนึ่งชั่วโมงแล้ว ในเมื่อไม่ส่งตัวนางคืนมา เช่นนั้นข้าจะไม่เกรงใจเช่นกัน!”

ในสายตาของจ้าวฉี่หมิงพลันมีความหวาดกลัวฉายแวบขึ้นมา จ้าวจวินไม่สนใจอาณาจักรนี้แล้ว แต่เขาจะไม่มีวันให้อาณาจักรจ้าวตกไปอยู่ในมือของอีกฝ่ายได้!

เขาพูดอย่างมุ่งมั่นว่า

“อู๋ซานกุ่ย หากวันนี้ต้องตาย ข้าก็ไม่มีวันให้อาณาจักรนี้ตกเป็นของเจ้า อย่างร้ายรแงที่สุดคือเราจะต้องตายไปด้วยกัน!

อู๋ซานกุ่ยยิ้มแทนที่จะโกรธ แต่กลับพูดอย่างเยือกเย็นว่า

“เฮอะ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องตายไปพร้อมเจ้า ข้าจะชิงอาณาจักรจ้าวมาให้จงได้และสถาปนาตัวเองเป็นกษัตริย์ต่อแทน ฮ่าๆๆ!”

อู๋ซานกุ่ยหัวเราะอย่างดุเดือด จ้าวฉี่หมิงกำหมัดแน่นด้วยความโกรธและกัดฟันพูดว่า

“ฝันไปเถิด!”

อู๋ซานกุ่ยยิ้มแต่ในสายตาของเขากลับมีเจตนาฆ่าอยู่

“เจ้าพูดว่าข้าฝันไปอย่างนั้นหรือ? ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วว่าหาเหาใส่หัวมีความหมายว่าอย่างไร”

“ยิงธนูได้!”

ทันทีที่พูดจบ ลูกธนูที่แหลมคมถูกยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าและมีเสียงดัง”ปึก”

เมื่อประชาชนในเปี้ยนจิงเห็นสัญญาณนี้ พวกเขาตะโกนออกมาเสียงดังว่า

“ต่อต้านราชวงศ์อาณาจักรจ้าว ต่อต้านการถูกกดขี่ของอาณาจักรจ้าวเสีย!”

“รีบไปเปิดประตูเมือง ให้อู๋ซานกุ่ยเข้ามา!”

ด้วยการเรียก ประชาชนเหมือนกับสัตว์ร้ายที่ถูกกดขี่มาเป็นเวลานาน พวกเขาพากันพุ่งตัวไปข้างหน้าและผลักทหารอาณาจักรจ้าวออกไป

บนกำแพงเมือง จ้าวฉี่หมิงอึ้งไปในทันทีเมื่อเห็นประชาชนคิดกบฏ

ก่อนที่ทหารอาณาจักรจ้าวจะทันเข้าใจสถานการณ์ ประชาชนในอาณาจักรจ้าวได้ทำการเปิดประตูเมือง

อู๋ซานกุ่ยออกคำสั่ง

“ปิดล้อมเมือง!”

ประชาชนใช้เครื่องมือในการทำนามาเป้นอาวุธในการต่อสู้กับทหารป้องกันเมือง

กองทัพของอู๋ซานกุ่ยบุกเข้ามาในเมืองทันที เพียงแต่ชั่วพริบตากองทัพทหารนับหมื่นได้ล้อมทหารอาณาจักรจ้าวทั้งหมด

เพียงไม่กี่ลมหายใจ ทหารของอาณาจักรจ้าวถูกฆ่าตายไปทีละคน

ในขณะนี้ ทุกคนไม่ว่าจะเจ้าหน้าที่ทหาร แม่ทัพ ทุกคนต่างต่อสู้กันอย่างดุเดือด

ทหารในสนามรบถูกแทงด้วยหอกและถูกลูกธนูปัก เลือดไหลออกมาทั่วร่างกาย พวกเขาเดินเหมือนคนไร้สติปัดป้องดาบเพื่อต่อสู้กับกองทัพภายนอกและประชาชนที่ก่อกบฏภายในเมือง

แต่กองทัพของอู๋ซานกุ่ยนั้นมีกำลังมากกว่า ฆ่าทุกคนที่ขวางหน้าเขา ใครก็ตามที่เข้ามาขัดขวางจะถูกเขาฆ่าตายในทันที

การโจมตีได้ผ่านไปแล้ว

ทหารในสนามรบนอนตายจมกองเลือด บางคนพยายามยื้อชีวิตตัวเองเอาไว้

พวกเขาแต่ละคนเป็นเชื้อสายราชวงศ์จ้าว พวกเขามีส่วนร่วมทั้งในความรุ่งเรืองและความสูญสิ้นของอาณาจักรจ้าว

อาณาจักรจ้าวที่เจริญรุ่งเรืองมากว่าร้อยปี แต่วันนี้พวกเขากลับทำอะไรไม่ได้เมื่อกลุ่มกบฏเข้ามายึดเมืองได้สำเร็จ และทำลายอาณาจักรจ้าวในทันที

จิตใจของจ้าวฉี่หมิงว่างเปล่า เขาเดินโซซัดโซเซไปมาและเกาะกำแพงเมืองเอาไว้

“ฆ่ามัน!”

เชื้อสายของราชวงศ์เจ้าถูกฆ่าตายไปที่ละคน จ้าวฉี่หมิงถือดาบไว้ในมือ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ใบหน้าของเขาซีดเซียว ใจของเขาอ้างว้าง มองขึ้นไปบนท้องฟ้าและคำรามออกมาว่า

“สวรรค์! วันนี้ต้องเสียอาณาจักรจ้าวไปจริงๆ หรือ พวกเราทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ หรือ?”