องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 558

เมื่อฉินเหยียนทำการรักษาคนบาดเจ็บจนหมดแล้วจึงจะนั่งลงพักผ่อนที่ใต้กำแพงเมือง ชุดหรูหราของเขาเปื้อนเลือดของเหล่าชาวเมืองไปหมดแล้ว

หยางจิ่นซิ่วเดินมาแล้วยื่นน้ำให้เขา “ดื่มน้ำสิ จะได้ไม่คอแห้ง”

ฉินเหยียนรับน้ำมาแล้วก็เปิดจุกปิดขวดออก จากนั้นก็ดื่มคำโต เขาพูดอย่างเสียใจว่า

“ชาวเมืองพวกนี้ทำไมถึงได้โง่เขลาเช่นนี้ พวกเขาไม่ต้องออกหน้าเลย พุ่งตัวออกมากันทำไมกันนะ? ยืนมองความสนุกตอไปนิ่งๆไม่ดีรึ ทำไมถึงได้โง่เขลาเช่นนี้ ดึงดันจะออกมารนหาที่ตายแบบนี้!”

หยางจิ่นซิ่วรู้ว่าฉินเหยียนไม่ได้กล่าวโทษชาวเมือง แต่กำลังโทษตนเอง จึงได้เกลี้ยกล่อมว่า

“สำหรับพวกเขาแล้ว เจ้าสำคัญกว่าชีวิตของพวกเขาเองเสียอีก”

ฉินเหยียนรู้ดี แต่เขาไม่อยากจะให้ชาวเมืองมาบาดเจ็บเพราะเขา หรือมาล้มตาย

เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “ดูท่าแล้วต่อไปข้าจะทำเช่นนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องเปลี่ยนนิสัยแย่ๆที่ชอบทำตามใจเสียแล้ว”

เขาหันหน้าไปออกคำสั่งต่อองครักษ์ว่า “บันทึกผู้พลีชีพที่เสียชีวิตในศึกครั้งนี้ในสมุดบันทึกผลงาน เพื่อให้คนรุ่นหลังจดจำไว้ตลอดกาล จากนั้นก็นับผู้บาดเจ็บให้ชัดเจน และมอบเงินหนึ่งหมื่นตำลึงให้กับแต่ละครัวเรือน”

“พ่ะย่ะค่ะ” เหล่าองครักษ์ประสานมือคารวะแล้วรีบไปปฏิบัติตามคำสั่ง

ฉินเหยียนรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ไป รีบไปดูท่านพ่อของข้า ดูท่าครั้งนี้เขาก็รู้สึกแย่พอกัน”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ได้มาถึงจวนที่ฮ่องเต้ฉินพักผ่อน โดยมีหยางจิ่นซิ่วกับเซี่ยชิงติดตามมาด้วย แต่ว่าตอนนี้ฮ่องเต้ฉินกลับปิดประตูไม่พบใคร

ฉินเหยียนจึงคุกเข่าประสานมือคารวะอยู่ด้านนอกแล้วพูดว่า “ลูกเข้าเฝ้าท่านพ่อพ่ะย่ะค่ะ โปรดให้อภัยที่ลูกไม่อาจปฏิบัติตามหน้าที่ได้ทันเวลาก่อนหน้านี้ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วก็มีเสียงทุ้มต่ำของฮ่องเต้ฉินดังมาจากด้านในว่า

“ข้าจะไปกล่าวโทษเจ้าได้อย่างไร เพิ่งจะผ่านการต่อสู้ครั้งใหญ่มา เจ้าไปพักผ่อนเถิด”

ฉินเหยียนขมวดคิ้วและคิดในใจว่า เรื่องที่เกิดในวันนี้ทำให้ท่านพ่อสลดใจมากเพียงนี้เลยรึ แม้แต่เขาก็ไม่พบ แต่ที่จริงแล้วฉินเหยียนไม่รู้ว่า ฮ่องเต้ฉินไม่ได้สลดใจ แต่ขายหน้า ไม่มีหน้าไปพบเขา

ฮ่องเต้ฉินเห็นว่าฉินเหยียนยังไม่ถอยไปจึงได้ถามขึ้นว่า “เหตุใดจ้าจึงยังไม่ไป?”

ฉินเหยียนประสานมืคารวะพูดว่า “ท่านพ่อพ่ะย่ะค่ะ ลูกอยากจะเป็นพยานให้แก่หญิงสาวผู้นี้พ่ะย่ะค่ะ”

เขาดึงเซี่ยชิงมาแล้วพูดว่า “หญิงผู้นี้มีนามว่าเซี่ยชิง เดิมทีควรจะได้รับตำแหน่งจอหงวนบู๊ในครั้งนี้ แต่เพียงเพราะความแตกต่างระหว่างชายและหญิงจึงไม่ได้รับตำแหน่งอย่างเป็นทางการ ลูกขอเสี่ยงขอท่านพ่อ เมื่อได้เห็นผลงานของนางในวันนี้แล้ว จะสามารถให้คุณูปการ และให้นางทำประโยชน์แก่อาณาจักรฉินได้รึไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ผ่านไปครู่หนึ่งจึงจะมีการตอบกลับมา

“หญิงผู้นี้มีทักษะการยิงธนูที่เหนือชั้นอย่างมาก ข้าเองก็ได้เห็นมากับตา สุดแล้วแต่เจ้าเถิด ข้าเชื่อเจ้า”

เมื่อได้ยินการอนุญาตของท่านพ่อแล้วฉินเหยียนก็ดีใจอย่างมาก และรีบขอบพระทัยว่า

“ขอบพระทัยในความกรุณาธิคุณพ่ะย่ะค่ะท่านพ่อ!”

เขาหันหน้าไปส่งสายตาให้เซี่ยชิง “ยังไม่รีบขอบพระทัยอีก”

ความโกลาหลต่างๆได้สงบลงแล้ว เหล่าขุนนางทุกคนต่างมาที่เขตซุ่นชิ่ง

บริบทของการกบฏถูกแยกออกอย่างชัดเจน กบฏมีใครบ้าง มีผู้ถูกจับกุมกี่คน และมีคนถูกสังหารไปเท่าไร ฮ่องเต้ฉินไม่ได้พูดอะไรมากความ เขาออกคำสั่งทันทีว่า

“จงตัดศีรษะของเหล่ากบฏทุกคนที่หน้าตลาด ในเวลาเที่ยงสามเค่อต่อสาธารณชน”

เหล่าเจ้าหน้าที่ตรวจตราต่างรีบพูดว่า “หามิได้นะพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเองนะพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้ฉินพูดอย่างรำคาญใจว่า “ไล่พวกเขาไป!”

ทุกอย่างล้วนมีฉีกุ้ยเหรินคอยออกคำสั่งแทน ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนแล้วพูดว่า

“ฝ่าบาทมีบัญชา พวกเจ้าอยากจะเขียนอย่างไรก็แล้วแต่ ฝ่าบาทสั่งให้พวกเจ้าไสหัวไปซะ”

เหล่าเจ้าหน้าที่ตรวจตราก้มศีรษะแล้วเดินจากไปอย่างจำใจ

เมื่อมาถึงหน้าตลาด ก็พบว่าเหล่าองค์ชายร้องไห้น้ำตานองหน้า พวกเขาถูกตัดศีรษะทีละคนจนหมด

เหล่าเจ้าหน้าที่ตรวจตราพากันมองไปหาฉินเหยียนผู้คุมการประหาร แล้วพูดออกมาว่า

“หลังจากนี้เป็นต้นไป อาณาจักรฉินไม่มีใครต่อต้านเขาได้อีกแล้ว”

“ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายดินแดนอาณาจักรฉินจะตกอยู่ในกำมือของเขา”