องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 587

หลังจากออกไปนอกเมืองฟางเจาจวินเห็นผู้คุ้มกันสินค้าตั้งกระโจมอยู่ด้านนอก คนที่ออกมาด้านนอกส่วนใหญ่เป็นคนจากในเมืองแอบหนีออกมาขอแลกเปลี่ยนอาหาร

บางคนขอแลกกับปิ่นปักผมทอง บางคนแลกกับกำไลหยก บางคนถึงกับถือโฉนดที่ดินของบรรพบุรุษเพื่อขแลกกับข้าวสองสามถัง

แม้ว่าตระกูลฟางเจาจวินถือว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวยในเมืองโม่แล้ว แต่นายฟางเป็นคนซื่อสัตย์และยึดมั่นในศีลธรรมมาก ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจของมีค่ามากเท่าไรนัก

ยิ่งไปกว่านั้น เงินทั้งหมดในตระกูลถูกเอาไปใช้เพื่อบรรเทาความยากลำบากให้แก่ประชาชนในเมือง ในตระกูลฟางเองสมาชิกที่รอกินอาหารด้วยเช่นกัน และพวกเขาไม่สามารถนำเงินทางมาแลกอาหารได้

เมื่อเห็นว่าผู้คนรอบตัวเขาแลกอาหารเสร็จและกลับไปด้วยความพอใจ ในใจของฟางเจาจวินพลันวิตกกังวลมากขึ้น

นางมองหาคนที่น่าจะเป็นคนรับผิดชอบในสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัย และถามออกไปอย่างลังเลว่า

“ขอโทษเจ้าคะ ไม่ทราบว่ารับสมัครคนงานอยู่หรือไม่?”

คนที่นางถามคือต้าหย่ง

ต้าหย่งตอบ

“รับสมัครงาน เจ้าอยากทำงานอะไร?”

ฟางเจาจวินกำเนื้อแน่น ราวกับว่านางกำลังตัดสินใจบางอย่างก่อนจะพูดออกไปว่า

“แรงงานทาส”

ต้าหย่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาพลันใช้ตะเกียงส่องไปที่หน้าของนาง

แม่นางคนนี้หน้าตาสะสวย ดูมีนิสัยและสถานะแตกต่างจากคนทั่วไป หากไม่ใช่เพราะความอดอยาก นางคงไม่ใช่วิธีขายตนเองเพื่อมาเป็นทาสแน่ เขาถอนหายใจ

“หน้าตาถือว่าใช้ได้”

ฟางเจาจวินหันหน้ามาด้วยความเขินอาย พูดเสียงเล็กว่า

“เสบียงอาหารที่บ้านข้าไม่มีเหลือแล้ว หากข้าขายตัวเป็นทาส ข้าจะได้เสบียงอาหารเท่าไหร่เจ้าคะ?”

ต้าหย่งหยิบตะเกียงขึ้นมาแล้วถามว่า

“เจ้าคิดอยากจะขายตนเองนานเท่าใด?”

“สิบปีเจ้าค่ะ”

“สิบปี ข้าวห้าโตว”

น้ำตานางไหลลงมาทันทีเมื่อรู้ว่าขายตัวเองนานสิบปีเพื่อแลกกับข้าวห้าโตว

หากทำตามวิธีการของท่านพ่อต่อไป ต่อให้ทั้งครอบครัวต้องตาย ก็ไม่มีทางยอมเสียสละเพื่อข้าวห้าโตวเป็นอันขาด

แต่นางเป็นลูกสาวคนโตของตระกูล ไม่มีสมบัติติดตัว ทั้งครอบครัวกำลังขออาหารอยู่

ในบ้านมีน้องชาย พ่อแม่ นางไม่มีความสุขที่คนในครอบครัวต้องทนทุกข์เช่นนี้ นางทนเห็นตระกูลฟางตกต่ำลงเช่นนี้ไม่ได้ นางตัดสินใจขัดคำสั่งของท่านพ่อ กัดฟันและพูดออกไปว่า

“ขาย”

พูดจบ น้ำตาไหลอาบแก้ม

ต้าหย่งยื่นกระดาษให้นางแล้วพูดว่า

“เขียนใบขายตัวให้ข้า เขียนเสร็จแล้วลงชื่อให้ข้าด้วย”

ฟางเจาจวินไม่ลังเลแม้แต่น้อย นางเขียนใบขายตัวสิบปีทั้งน้ำตา อีกทั้งยังลงชื่อตนเอง พร้อมกับปั๊มลายนิ้วมือ

ต้าหย่งรวบรวมใบสมัคร สังเกตเห็นว่าหญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาชื่อ ฟางเจาจวิน เขายิ้มแล้วพูดว่า

ภรรยาและแม่บ้านรีบเข้าไปช่วยประคองไม่ให้เขาล้มลง

นางฟางรู้สึกเหมือนมีก้อนเนื้อจุกที่คอของเขา เขาไม่คาดคิดว่าลูกสาวที่เขาสอนมาอย่างดี จะยอมขายตัวเองเพื่อให้ได้ข้าวห้าโตวมา เขาตะโกนด้วยความโกรธ

“นังเด็กโง่ ตระกูลฟางเป็นครอบครัวนักวิชาการ พวกเรามีความซื่อตรง ครั้งหนึ่งเคยเป็นถึงอัครมหาเสนาบดีแห่งอาณาจักรจ้าว ข้าสอนพวกเจ้าเสมอว่าความซื่อสัตย์สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด!”

“แต่เจ้ากลับเรื่องน่ารังเกียจเช่นนี้!”

ฟางเจาจวินน้ำตาไหล ร้องไห้พร้อมกับพูดว่า

“ท่านพ่อ ข้าทำลายความซื่อสัตย์ที่ท่านพ่อสอน ข้ารู้สึกผิดเช่นกัน แต่ข้าไม่อาจทนเห็นคนในตระกูลยี่สิบกว่าชีวิตต้องตายเพราะความอดอยาก!”

นางฟางโกรธมากจนชี้นิ้วอันสั่นเทาไปที่ฟางเจาจวินและตะโกนว่า

“ต่อให้ข้าอดตาย ข้าก็ไม่มีทางขายตัวเองเพื่อแลกกับอาหาร! ข้าไม่มีวันยอมกินอาหารที่ของพวกอาณาจักรฉิน!”

เขาหยิบข้าวขึ้นมาหนึ่งกำ และขว้างใส่นาง

ฟางเจาจวินนอนคุกเข่าร้องไห้ไปกับพื้น ร้องไห้หนักมากเหมือนถูกมีดกรีดเข้าไปกลางใจ ขนาดหายใจยังเจ็บปวด

ในเวลานี้ คนรับใช้เห็นข้าวที่กระจายอยู่บนพื้น พวกเขาต่างพากันเข้าไปรุมทันที คุกเข่าเก็บข้าวอย่างระมัดระวัง พูดทั้งน้ำตาว่า

“นายท่าน ท่านจะขว้างทิ้งเช่นนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ!”

พลางหยิบและเอาเข้าปาก

นายฟางยืนหอบและตะโกนออกมา

“ให้นางออกไปจากที่นี่ ออกไปจากตระกูลฟางเสีย!”