องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 60

พลบค่ำ

จ้าวจือหย่ากำลังรอที่ประตูตำหนักชีหลินอย่างมีความหวัง ฟ้าเริ่มมืดและฉิงเหยียนก็ยังไม่กลับมา

ไม่นานหลังจากนั้นนางก็เห็นฉินเหยียนในระยะไกล เขากำลังนำทหารชั้นยอดกลุ่มใหญ่ตรงมายังตำหนักชีหลินด้วยท่าทีที่แข็งแกร่ง

จ้าวจือหย่าจึงรีบออกไปต้อนรับ

"ยินดีกับองค์ชายสิบสี่ อ่า มิใช่ ขอต้อนรับการเสด็จกลับมาของอ๋องเหยียนเพคะ"

ฉินเหยียนโอบจ้าวจือหย่าไว้ในอ้อมอก จากนั้นจึงจูบนางแล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ

"คนงาม คิดถึงข้าหรือไม่?"

เหล่าทหารชั้นยอดและองครักษ์ที่เห็นฉากนี้ไม่รู้จะมองไปทางใดและต่างเกาศีรษะด้วยความกระอักกระอ่วน

จ้าวจือหย่ารู้สึกเขินอายมากยิ่งขึ้น คนเจ้าชู้ผู้นี้ใกล้ชิดกับนางโดยไม่สนใจสายตาของผู้คนมากมายที่อยู่เบื้องหน้า อายจะแย่แล้ว นางจึงพยายามดิ้นรนที่จะผลักฉินเหยียนออกไป

"อย่าซนสิเพคะ มีคนมากมายกำลังมองดูอยู่นะเพคะ!"

ยิ่งนางดิ้นรนมากเท่าใดฉินเหยียนก็ยิ่งกอดนางแน่นขึ้นเท่านั้น

"กลัวอะไร พวกเขาล้วนเป็นคนกันเองทั้งนั้น มา นี่ภรรยาใหญ่ของข้า เรียกอาซ้อสิ?"

เหล่าทหารชั้นยอดต่างก็ตกตะลึง อะไรกัน อาซ้อคืออะไร เป็นคำเรียกใหม่หรือว่าเป็นตำแหน่งใหม่หรือ?

เมื่อคิดไม่ออกก็ไม่คิดแล้ว ให้พวกเขาเรียกก็เรียก

พวกเขาจึงตะโกนพร้อมกันว่า

"ข้าน้อยคารวะอาซ้อ!"

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

"วันหลังพวกเจ้าต้องเปลี่ยนวิธีการพูด ข้าน้อยอะไรทิ้งไปเสีย เราทุกคนล้วนเป็นพี่น้องกัน ต่อไปก็ทักทายว่าสวัสดีอาซ้อ! เข้าใจหรือไม่?"

"สวัสดีอาซ้อ!"

พวกเขาตะโกนพร้อมกันอีกครั้งด้วยเสียงอันดัง

จ้าวจือหย่ารู้สึกอับอายมากจนใบหน้าของนางแดงราวกับก้นลิงจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

"ฝ่าบาทเพคะ เสวยพระกระยาหารก่อนเถิด หากยังไม่เสวยประเดี๋ยวจะเย็นเสียหมดเพคะ"

เมื่อพูดถึงการกินฉินเหยียนก็รู้สึกหิวเล็กน้อย เพราะว่าเขายังมีเรื่องที่จะต้องมอบหมายจึงกล่าวด้วยเสียงอันดังว่า

"พี่น้อง กลับบ้านแล้วถอดชุดเกราะออกและเปลี่ยนเป็นชุดธรรมดาแต่ต้องพกดาบด้วยนะ คืนนี้ข้าจะพาพวกเจ้าไปดื่มกิน แล้วไปโรงหญิงโสเภณี!"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้จ้าวจือหย่าก็มีใบหน้าที่มืดครึ้ม ฉินเหยียนนะฉินเหยียน เจ้ามีนิสัยเจ้าชู้ มิใช่คนดีจริงๆ

เหล่าทหารชั้นยอดและองครักษ์ส่วนตัวต่างก็งุนงงเช่นกัน พวกเขาไม่รู้ว่าฉิงเหยียนมีจุดประสงค์อันใดแต่ก็ไม่กล้าถาม ในเมื่อความสุขเกิดขึ้นอย่างกะทันหันเช่นนี้มิสู้เชื่อฟังแต่โดยดีและสนุกไปกับทุกช่วงเวลาจะดีกว่า

จึงกล่าวขึ้นพร้อมกันว่า

"ขอรับ!"

ฉินเหยียนเข้าไปในห้องโถงใหญ่โดยมีจ้าวจือหย่าอยู่ในอ้อมแขน เมื่อเห็นอาหารอันโอชะอยู่บนโต๊ะเขาก็อดมิได้ที่จะจูบไปบนใบหน้าของจ้าวจือหย่าอีกครั้ง

"คนงาม เก่งจริงๆ ทำอาหารอันโอชะให้ข้าทั้งโต๊ะเช่นนี้"

"จึ๊"

ฉินเหยียนกล่าวด้วยสีหน้าบึ้งตึงว่า

"กฎเกณฑ์อะไรกัน คนก็คือคน ไม่ว่าบุรุษหรือสตรีล้วนเกิดจากบิดามารดา ผู้ใดเกิดมาด้อยกว่ากันอะไรไร้สาระ! องค์ชายแล้วอย่างไร องค์ชายคือสวรรค์หรือ มิใช่ ประชาชนคือสวรรค์ น้ำพยุงเรือได้ก็สามารถล่มเรือได้ เจ้าต้องเข้าใจเหตุผลข้อนี้"

"นี่...."

ทัศนคติสามด้านของจ้าวจือหย่าถูกฉินเหยียนแก้ไขอีกครั้ง

นางไม่เข้าใจจริงๆว่าเหตุใดฉิงเหยียนจึงพูดจาไร้สาระได้ถึงเพียงนี้ ทว่านี่กลับทำให้นางชื่นชมเป็นอย่างมาก

หากหลักการนี้ถูกพูดออกไปคงจะถูกผู้คนในโลกประนาม

ทว่าฉินเหยียนกลับพูดได้ตรงกับใจของนาง ทุกๆประโยคทุกๆคำพูดล้วนทำให้นางรู้สึกเลื่อมใส

"ฝ่าบาท หากเป็นไปตามที่ท่านกล่าวไว้ สตรีก็สามารถเข้าวังได้ สามารถเลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นขุนนางได้ ข้อความนี้ขัดแย้งกับระบอบบรรพบุรุษและวิถีแห่งสวรรค์"

ฉินเหยียนคีบผักจำนวนมากลงในชามของจ้าวจือหย่าและกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชาว่า

"นี่เป็นแนวคิดที่ล้าสมัยและจู้จี้จุกจิก หากข้าอยู่ในอำนาจสิ่งแรกที่ข้าจะทำก็คือประกาศว่าในใต้หล้านี้ทุกคนเท่าเทียมกัน สตรีก็สามารถเข้าวัง เข้าสำนักศึกษา เข้าร่วมการสอบขุนนาง และเป็นขุนนางรับใช้ราชสำนัก นี่มีสิ่งใดที่ไม่เหมาะหรือ?"

"ปัง"

จ้าวจือหย่ายืนขึ้นด้วยความตกตะลึงพลางมองไปรอบๆอย่างประหม่าและคุกเข่าลงอย่างตื่นเต้น

"ฝ่าบาทมีปณิธานอันยิ่งใหญ่ ข้าเลื่อมใสนัก นับจากนี้ไปข้าเต็มใจที่จะรับใช้ฝ่าบาทและเชื่อฟังคำสั่งของท่าน ชีวิตนี้หากคิดทรยศ ขอให้ถูกฟ้าผ่าและไม่ตายดี!"