องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 622

เมื่อเสวยมื้อค่ำแล้วหยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงก็สวมใส่ชุดเกราะเต็มรูปแบบเดินเข้ามาในตำหนักจินหลวน

ในมือของเซี่ยชิงยังยกชุดเกราะชุดหนึ่งเอาไว้ด้วย นางเดินมาตรงหน้าของฉินเหยียนแล้วถวายขึ้นพร้อมพูดว่า

“ท่านอ๋องเพคะ บัดนี้ฟ้ามืดแล้ว พวกหม่อมฉันจะช่วยพระองค์สวมใส่ชุดเกราะเพื่อความระมัดระวังและเตรียมพร้อมสำหรับเหตุฉุกเฉินเพคะ”

ฉินเหยียนปฏิเสธว่า “ข้าไม่ใส่ ข้าเป็นถึงอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน จะไปกลัวนักฆ่าได้อย่างไร?”

หยางจิ่นซิ่วขมวดคิ้ว นางไม่คิดว่าฉินเหยียนจะยังดื้อรั้นอยู่อีก นางพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ไม่ใส่ไม่ได้ ลงมือ!”

หยางงจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงเข้าไปจับตัวฉินเหยียนเอาไว้ สิบสองปิ่นหิรัญย์รีบช่วยกันใส่ชุดเกราะให้เขาอย่างรวดเร็ว

ฉินเหยียนเป็นเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกเหล่าหญิงสาวจัดการ เขาพูดอย่างจนปัญญาว่า

“นี่พวกเจ้าคือท่านอ๋องหรือข้าคือท่านอ๋องกันแน่ ข้าไม่ใส่ก็ดึงดันจะให้ข้าใส่ พวกเจ้ากำเริบเสิบสานยิ่งนัก!”

เซี่ยชิงเกลี้ยกล่อมว่า “ท่านอ๋องอย่าดื้อรั้นอีกเลย นี่เกี่ยวข้องกับชีวิตของพระองค์เชียวนะ พวกหม่อมฉันจะต้องระวังมากเป็นพิเศษเพคะ!”

ฉินเหยียนขยับแขนของเขาที่ถูกชุดเกราะรัดแล้วพูดอย่างโอหังว่า “ไม่เกรงกลัวต่ออุปสรรคใดๆ ไม่พอใจก็สู้มัน!”

หยางจิ่นซิ่วเบ้ปากอย่างหมดคำพูด “ข้าว่าเจ้ายังไม่สร่างเมาสินะ ถึงยังพูดจามึนเมาเช่นนี้!”

.....

อีกด้านหนึ่ง

ขณะนี้เฝิงตู่ก็ได้สวมชุดสีดำกลมกลืนไปกับท้องฟ้ายามราตรี และรออยู่นอกพระราชวังอยู่นานแล้ว ในมุมมืดที่อยู่ไม่ไกลจากเขามีกลุ่มคนสีดำๆรวมตัวกัน ล้วนเป็นนักฆ่าที่เหล่าตระกูลขุนนางเก่าส่งมา ในขณะที่ทุกคนกำลังรอกันอยู่ ประตูเล็กๆหลังตำหนักก็ถูกเปิดออก

ชายที่สวมหมวกไม้ไผ่พูดอย่างเย็นชาว่า “เข้าไปสิ”

เหล่านักฆ่าต่างก็วิ่งเข้าไปในพระราชวังด้วยแววตาที่ดุร้าย เมื่อทุกคนเข้าไปแล้วเฝิงตู่จึงเดินมาเบื้องหน้าของชายสวมหมวกแล้วเอียงศีรษะถามว่า “ข้าเข้าไปเองก็ได้ เหตุใดต้องเอาคนพวกนี้มาหาที่ตายด้วย?”

ชายสวมหมากพูดเสียงเรียบนิ่งว่า “อ๋องเหยียนมีกองทัพพยัคฆ์เสือดาวหนึ่งพันนายคอยคุ้มครอง หากไม่มีคนพวกนี้มาเปิดทางให้ เจ้าจะไปถึงตัวอ๋องเหยียนยาก อีกทั้งข้างกายของเขายังมีองครักษ์สองคน คนหนึ่งมีนามว่ารากษสวิภีษณะ อีกคนมีนามว่ารากษสราวัณ มีพลังการต่อสู้ที่เหนือชั้น เจ้าจะต้องระวังให้ดี”

เฝิงตู่สีหน้าเรียบนิ่ง เขาได้ไปสืบเรื่องคนที่อยู่ข้างกายของอ๋องเหยียนมาอย่างชัดเจนแล้ว เขาพูดด้วยเสียงเรียบนิ่งว่า

“ข้ารู้แล้ว ไม่มีใครที่ฆ่าไม่ตายด้วยน้ำมือของข้าหรอก”

ว่าแล้วก็เดินเข้าไปในพระราชวังอย่างรวดเร็ว

นักฆ่าที่เข้าไปก่อนแล้วตะโกนฆ่าเสียงดังสนั่น “ฆ่ามัน!”

เหล่ากองทัพพยัคฆ์เสือดาวตอบสนองอย่างรวดเร็ว พวกเขารีบชักดาบออกมาทันที ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือดอยู่นอกตำหนัก

เฝิงตู่คำนวณดูแล้วตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา เขายังคงแอบซ่อนอยู่ในที่ลับ และเห็นว่าพวกนักฆ่ากำลังต่อสู้กับกองทัพพยัคฆ์เสือดาวอย่างดุเดือด เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่ทหารรักษาพระราชวังในตอนกลางคืนกลับไม่เข้ามาช่วยเลย หวังว่าพวกนักฆ่าจะจัดการกองทัพพยัคฆ์เสือดาวได้อย่างสิ้นซาก

เมื่อใกล้ยามจื่อ

พวกตัวตายแทนถูกทหารพยัคฆ์เสือดาวปราบปรามเพียงฝ่ายเดียว

“มีฝีมือดีจริงๆด้วย!” เฝิงตู่รีบรับมืออย่างจริงจัง เขาจ้องมองไปเบื้องหน้า

และเห็นว่าร่างที่สง่างามลงมาจากบนหิน นางคือผู้หญิงที่สง่างาม และสวมชุดเกราะเอาไว้

“ตึง” เมื่อหญิงสาวลงมาถึงพื้นแล้วก็ดึงทวนสีเงินออกมา จากนั้นก็หมุนทวนอย่างสง่าแล้วหันทวนเข้าหาเฝิงตู่

“เจ้าคือใคร บอกนามมา ทวนของข้าไม่สังหารผู้ไร้นาม!”

เฝิงตู่มองพิจารณาอย่างละเอียด “เจ้าคือองครักษ์ของท่านอ๋องแห่งอาณาจักรฉิน รากษสวิภีษณะรึ?”

หยางจิ่นซิ่วไม่พูดมากความ นางยังคงอยู่ในท่าถือทวน เฝิงตู่เองก็ตั้งท่าโจมตี เขาถือดาบเอาไว้ที่มือด้านขวา

“ข้าคือกงซุนอู๋หมิง นักฆ่าอันดับหนึ่งแห่งยุทธภพ!”

“ฆ่ามัน!” หยางจิ่นซิ่วควงทวนแล้วพุ่งโจมตีเฝิงตู่

“เตรียมตัวตายซะ!” เฝิงตู่รีบชักดาบมาต่อสู้กับนาง

“แคร้งๆๆๆ” เมื่ออาวุธปะทะกันก็เกิดแสงประกายขึ้น ทั้งสองต่อสู้กันหลายกระบวนท่า ฝีมือสูสีกันอย่างมาก

ในระหว่างที่ต่อสู้กัน จู่ๆเฝิงตู่ก็ออกแรงกันทวนสีเงินเอาไว้แล้วถามอย่างเข้มงวดว่า

“เจ้าใช้กระบวนท่าทวนตระกูลหยาง เจ้าคือลูกหลานตระกูลหยางรึ?”