องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 624

พวกเขาตะลึงและเงียบกันหมด ทั้งสองสบตากันและไม่ได้พูดอะไร ราวกับว่าเงียบไปเป็นเวลาหนึ่งศตวรรษ แต่กลับมีคำถามมากมาย

ให้ตายอย่างไรฉินเหยียนก็ไม่คิดว่าผีพนันที่เอาแต่เล่นพนันจะเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งแห่งยุทธภพได้!

เฝิงตู่เองก็ไม่คิดว่าหมอจนๆที่ทำความดีจะเป็นอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินผู้เลื่องชื่อ!

ความแตกต่างนี้ช่างเหลือเชื่อจริงๆ! และในขณะที่ทั้งสองกำลังสงสัยในฐานะของอีกฝ่าย ต้าหย่งก็ได้นำทัพพยัคฆ์เสือดาวพุ่งเข้ามาแล้วตวัดอาวุธต่อสู้กับเฝิงตู่

เฝิงตู่ไม่ทันได้คิดอะไรมาก เขาตวัดดาบป้องกันและตะโกนไปด้วยว่า

“ข้ามาลอบสังหารอ๋องเหยียน ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องให้หลบไป ข้าไม่อยากฆ่าคนไม่เกี่ยวข้อง!”

กองทัพพยัคฆ์เสือดาวจะทำตามที่เขาพูดได้อย่างไร หากอยากจะฆ่าอ๋องเหยียนก็เท่ากับอยากจะเอาชีวิตของพวกเขา ต่อให้ต้องสู้ด้วยทุกสิ่งอย่าง ก็จะปล่อยให้กงซุนอู๋หมิงได้ใจไม่ได้ ทุกครั้งที่จู่โจมก็เจตนาจะเอาชนะกงซุนอู๋หมิงให้ได้

แต่เฝิงตู่ไม่ได้เห็นพยัคฆ์เสือดาวอยู่ในสายตาเลย เขาไม่ทำร้ายใครด้วย เพียงแค่หลบหลีกอย่างคล่องตัว ใช้ทักษะทำให้คนอยู่ใกล้ๆล้มลงไป จากนั้นก็ถือดาบพุ่งเข้าไปแล้วจ้องมองฉินเหยียนพร้อมถามว่า

“เจ้าเป็นใครกันแน่!”

หยางจิ่นซิ่วถือทวนเข้ามาอีกครั้ง เซี่ยชิงเองก็คอยยิงธนูอยู่ในที่ลับ หญิงทั้งสองพยายามห้ามไม่ให้กงซุนอู๋หมิงเข้าใกล้อ๋องเหยียน

ฉินเหยียนมึนงงไปหมด สมองทื่อไปหมดแล้ว เป็นเฝิงตู่ไปได้อย่างไร? เขาเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งแห่งยุทธภพได้อย่างไร? เขาเบิกตากว้าง กลัวว่าตนเองจะจำผิดไป แต่ใบหน้าที่ดื้อรั้นนั้น รวมถึงดาบเล่มนั้น เขาก็ไม่มีทางมองผิดไปแน่

เฝิงตู่ก็คือกงซุนอู๋หมิง!

หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงคอยสนับสนุนกัน เฝิงตู่พยายามต้านรับการโจมตีและถามไม่หยุดว่า

“อ๋อเหยียนอยู่ที่ใดกันแน่ หากเป็นผู้ชายก็ออกมารับการต่อสู้ซะ อย่าเอาแต่เป็นเต่าในกระดอง รีบออกมา!”

ฉินเหยียนพยายามทำใจสงบ แล้วพูดเสียงเรียบนิ่งว่า “ข้านี่แหละอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน คนที่เจ้าจะฆ่า คือข้าเอง”

เมื่อได้ยินดังนั้นเฝิงตู่ก็อึ้งไปทันที เขาไม่อยากจะเชื่อ หรือจะบอกว่าต่อให้ตายก็ไม่ยอมเชื่อความจริงที่หมอคืออ๋องเหยียน ในขณะที่อึ้งไป หยางจิ่นซิ่วก็ใช้ตวัดทวน เฝิงตู่หลบไม่ทันและถูกโจมตีเข้าจังๆ เขาถอยหลังไปหลายก้าว

“พรวด” เลือดไหลออกมา เขาพยายามยืนนิ่วแล้วเงยหน้ามองฉินเหยียน

“เจ้า เจ้าคืออ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินจริงรึ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้าเป็นของปลอมรับเปลี่ยนคืน”

เฝิงตู่เช็ดเลือดตรงปากแล้วพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ เจ้าก็แค่หมอจนๆจะเป็นอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินได้อย่างไร ข้าไม่เชื่อ! บอกความจริงกับข้ามา มีคนข่มขู่เจ้าใช่รึไม่? แล้วเสี่ยวจิ่วล่ะ? พวกมันจับตัวเสี่ยวจิ่วไปแล้วบังคับให้เจ้ามาตายแทนอ๋องเหยียนใช่รึไม่?”

“ข้าจะบอกให้นะ กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบเอาคนอื่นมาแทนน่ะข้าเคยเจอมานานแล้ว หากเจ้ามีเรื่องลำบากข้าจะช่วยเจ้าออกไป ฝ่าออกไปพร้อมกับข้า!”

ต้าหย่งไม่เข้าใจ เขากลัวว่ากงซุนอู๋หมิงจะทำร้ายอ๋องเหยียน จึงห้ามเสียงดังว่า “อ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ! ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนปฏิเสธว่า “ถอยไป!”

ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหวแล้วมองอ๋องเหยียนอย่างไม่เข้าใจ

ฉินเหยียนออกคำสั่งอีกครั้งว่า “กองทัพพยัคฆ์เสือดาวและทุกคนออกไปให้หมด!”

กองทัพพยัคฆ์เสือดาวสีหน้าย่ำแย่อย่างมาก “อ๋องเหยียนโปรดคืนคำสั่งด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมยินดีที่จะร่างกายจะเเหลกราญและตายแทนอ๋องเหยียน แต่จะไม่ยอมปล่อยให้พระองค์ต้องตกอยู่ในอันตรายพ่ะย่ะค่ะ!”

ทุกคนต่างก็คุกเข่าขอร้องไม่ยอมจากไป

ฉินเหยียนพูดเคร่งขรึมว่า “วางใจเถิด ทุกคนในใต้หล้านี้สามารถสังหารข้าได้ทั้งนั้น ยกเว้นเขาไม่มีทางสังหารข้า”

ต้าหย่งกระวนกระวายและพยายามตอบโต้ว่า “หามิได้พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง! จะเอาชีวิตของพระองค์ไปเดิมพันกับนักฆ่าที่ฆ่าไม่เลือกเช่นนี้ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนพูดอย่างเย็นชาว่า “ออกไปให้หมด! นี่คือคำสั่งทหาร ใครบังอาจกล้าขัดขืนคำสั่ง?”

ต้าหย่งกังวลจนกัดฟัน แต่เขาก็ไม่อาจขัดขืนคำสั่งทหารได้ เขาพาเหล่ากองทัพพยัคฆ์เสือดาวออกจากตำหนักอย่างจนปัญญา แต่จ้าวจีเอ๋อร์ หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมทำตามคำสั่ง ยืนยันจะอยู่และตายไปพร้อมกับฉินเหยียน