องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 654

วันรุ่งขึ้น

เฉิงเซินออกจากตำแหน่งผู้พิทักษ์

เมื่อเขาจัดการพิธีการทุกอย่างเสร็จแล้ว กำลังจะจากไป เลี่ยวหย่งเข้ามาหาเขา เม้มปากพร้อมกับมีสีหน้าไม่พอใจ

“พวกเรารู้จักกันได้แค่วันเดียว ข้ายังไม่มีโอกาสเลียแข้งเลียขาเจ้าเลย เหตุใดเจ้าได้เลื่อนขั้นแล้วล่ะ!”

“แถมยังได้เลื่อนขั้นเร็วมาก ได้เข้าไปในแผนกซวนจิงในศาลาว่าการ นี่เท่ากับว่าไม่ใช่การบินขึ้นไปบนท้องฟ้าเลยหรือ?”

เฉิงเซินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ข้าแค่โชคดีก็เท่านั้นเอง”

หลังจากที่ทั้งสองได้กล่าวลากันสั้นๆ เฉิงเซินรีบมารายงานตัวที่แผนกซวนจิง

แผนกซวนจิงเป็นหน่วยงานของรัฐที่ดำเนินการโดยจวนเจ้าเมือง

ทหารที่เฝ้าประตูมีรูปร่างสูงใหญ่ ดูกล้าหาญ มีหนวดมีเครา สายตาเฉียบแหลม พวกเขามองมาที่เฉิงเซินอย่างระมัดระวังและถามอย่างเคร่งครัดว่า

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

เฉิงเซินยกมือขึ้นรายงานตัวว่า

“ข้าชื่อเฉิงเซิน ข้าได้รับคำสั่งให้มารายงานตัวที่แผนกซวนจิงขอรับ”

เมื่อทหารยามได้ยินชื่อเขา พวกเขาพลันนึกคำพูดของฉีกุ้ยเหรินออกและตอบว่า

“มากับข้า”

พูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อนำทาง

เฉิงเซินเดินตามรอบเท้าเขาทันที ทั้งสองจึงมาถึงที่เก็บอาวุธ

ด้านในคลังอาวุธ มีอาวุธอยู่มากมาย

ในเวลานี้ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ยืนอยู่ที่ชั้นตรงหน้า ทดสอบดาบทีละเล่มด้วยสีหน้าจริงจัง

ผู้จัดการคลังอาวุธเดินตามไปและพูดอย่างเคารพว่า

“ฉีกุ้ยเหริน ดาบที่ท่านดูอยู่นี้ เป็นเหล็กเนื้อดีที่อ๋องเหยียนคิดค้นขึ้นมาขอรับ”

“ดาบทุกเล่มทำจากเหล็กชั้นดี คมมาก พูดได้เลยว่าสามารถตัดเหล็กได้อย่างง่ายดาย”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์มองไปที่ดาบที่มีรูปร่างแบะความยาวต่างกันและถามอย่างจริงจังว่า

“ในบรรดาดาบเหล่านี้ เจ้าเลือกดาบที่ดีที่สุดให้ข้ามาหนึ่งเล่ม”

ผู้จัดการคลังอาวุธไม่กล้าเพิกเฉย รีบเลือกดาบชั้นดีเล่มหนึ่งแล้วยื่นให้ฉีกุ้ยเหรินด้วยมือทั้งสองข้าง

ในเวลานี้ เฉิงเซินเดินเข้าไปด้านใน ยกมือทำความเคารพแก่ฉีเยี่ยนเอ๋อร์แล้วพูดว่า

“เข้าพบฉีกุ้ยเหรินขอรับ”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เดินมาหาเขา โยนดายในมือนางให้เขาและพูดอย่างเย็นชาว่า

“ตามข้ามา”

เฉิงเซินหยิบดาบขึ้นมา มองดูเนื้อผิวของด้ามจับที่สวยงาม เขาถอนหายใจนใจ ดาบชั้นดีขนาดนี้เอามาให้เขาใช้ ในสมองของเขามีแต่คำพูดของเลี่ยวหย่งผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

นี่ไม่ใช่เรื่องที่เสียเวลาหรือ!

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์นึกแต่เรื่องของตัวเอง และเดินนำไปข้างหน้า ในขณะที่เฉิงเซินเดินตามมาพร้อมกับดาบในมือ

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เหลือบมองกลับไปที่เฉิงเซินแล้วพูดว่า

“ในเมื่อเจ้าเสนอให้ข้ารับกงซุนอู่หมิงเข้ามา เช่นนั้นข้าจะให้โอกาสเจ้าตามหาเส้นทางของเจ้า”

เฉิงเซินไม่คาดคิดว่าคำพูดของเขาจะเป็นจริง ว่าวันนี้จะรับกงซุนอู๋หมิงเข้ามาจริงๆ เขาก้มศีรษะลงแล้วถามกลับว่า

เฝิงตู่จ้องไปที่ดาบในอ้อมแขนของเฉิงเซิน และพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

“เจ้ามาเพื่อส่งดาบให้ข้าหรือ?”

เฉิงเซินมองดาบในมือ กระพริบตาและเม้มริมฝีปากแน่นแล้วพูดว่า

“ดาบเล่มนี้ข้าเพิ่งได้มา หรือว่าเจ้าคิดจะขโมยดาบข้าอีกแล้วหรือ?”

เฝิงตู่ยิ้มเยาะ

“เจ้าพูดว่าดาบเล่มนี้ของข้าหรือ?”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็หายตัวไปจากสายตาของเฉิงเซิน

ยังไม่ทันจะได้โต้ตอบ เฝิงตู่ก็มาปรากฏตัวตรงหน้าเขาแล้ว

เฉิงเซินอึ้งไปครู่หนึ่ง แต่วินาทีต่อมาเฝิงตู่ก็หายตัวไปอีก

เพียงแค่พริบตาเดียว เฝิงตู่ก็กลับมาที่หลังคาเหมือนเดิม สะบัดดาบออกจากฝัก

เขามองดูใบมีดสีเงินแวววาว ไม่ว่าจะเป็นฝีมือการผลิต เนื้อสัมผัส ดีกว่ามีดที่เขาโยนทิ้งไปเสียอีก

“ให้ดาบเล่มนี้แก่เจ้า? เจ้านายของเจ้าบ้าไปแล้วหรือ หรือว่าเจ้ากันแน่ที่บ้า?”

“นี่เป็นรางวัลจากสวรรค์เบื้องบน ข้า...”

เฉิงเซินคิดจะอธิบาย แต่ยังไม่ทันอธิบายจบ พลันคิดถึงสิ่งที่ฉีกุ้ยเหรินพูดว่าให้ลองโยนหินถามทาง

หรือว่าดาบเล่มนี้จะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น!

เฉิงเซินมีแรงบันดาลใจขึ้นมาทันที จึงเปลี่ยนเรื่องแล้วพูดว่า

“ท่านกงซุน ความจริงแล้วข้ามอบดาบเล่มนี้ให้ท่านก็ได้ แต่ว่าเมื่อท่านได้ดาบเล่มนี้ไปแล้ว ให้สัญญากับข้าสักข้อได้หรือไม่?”