องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 701

หลางหยามีพื้นที่ใหญ่กว่าเมืองอวิ้นมาก บนถนนเต็มไปด้วยคนพลุกพล่าน อย่างไรก็ตามมีอย่างหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนนั่นก็คือ ประชาชนบนนถนนยังคงสวมชุดคลุมยาวสีขาว โค้งคำนับให้กันเมื่อพบเจอ

หลังจากที่ได้ประสบแนวคิดชายเป็นใหญ่ในเมืองด้วยตนเองมาแล้ว ฉินเหยียนจึงรู้ว่าการที่ผู้หญิงเดินปรากฏตัวบนท้องถนนมิใช่เรื่องดี ดังนั้นเขาจึงขอให้หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงปลอมตัวเป็นผู้ชายเพื่อให้ทุกอย่างง่ายขึ้น

สามคนเดินมาบนถนนมาเจอร้านน้ำชา ในร้านมีนักเล่ากำลังเล่านิทานกันอยู่

ส่วนใหญ่พูดเกี่ยวกับการกระทำของอาณาจักรฉิน โดยเฉพาะสิ่งที่อ๋องเหยียนได้กระทำลงไปในเมือง เขาเล่าออกมาอย่างออกรสออกชาติ

ฉินเหยียนฟังไปพลางคิดไปพลาง เขาหยุดพนักงานในร้านแล้วถามออกไปว่า

เจ้าเคยได้ยินชื่อหอหม่านฮวาหรือไม่?”

พนักงานพยักหน้ารับ

“ต้องเคยได้ยินสิ สถานที่นั้นใช้เงินสร้างเป็นจำนวนมาก แต่ผลสุดท้ายจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปิดใช้บริการ”

ฉินเหยียนสงสัย

“เหตุใดถึงยังไม่เปิดใช้บริการเล่า?”

พนักงานตอบตามความจริง

“เจ้าหน้าที่ไม่อนุญาตน่ะสิ”

ฉินเหยียนถามต่อ

“เหตุใดเจ้าหน้าที่ถึงไม่อนุญาตเล่า?”

พนักงานตอบกลับตามตรง

“สาเหตุนั้นข้าก็บอกไม่ได้ แต่ข้าเดาว่าหอหม่านฮวาน่าจะทำให้พวกเจ้าหน้าที่โกรธ ทำให้ไม่อนุญาตให้เปิดทำการ”

ฉินเหยียนพูดต่อไป

“พวกข้ามาจากต่างเมือง ก่อนหน้านี้เคยไปเยี่ยมชมหอหม่านฮวามาครั้งหนึ่ง ที่แห่งนั้นยิ่งใหญ่มาก ความทรงจำเกี่ยวกับที่แห่งนั้นของพวกข้าราวกับว่าเพิ่งไปมาเมื่อวาน”

“ตอนนี้หากพวกข้าอยากไปเยี่ยมชมหอหม่านฮวาในอาณาจักรหลู่ พวกเราทำได้หรือไม่?”

ชายคนนั้นลดเสียงลงแล้วพูดว่า

“ไปได้ แต่เจ้าต้องให้เงินกับเจ้าหน้าที่ มิฉะนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป”

ฉินเหยียนดูเหมือนจะเข้าใจความหมายนี้ พูดกลับด้วยรอยยิ้ม

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณพี่ชายมากที่แนะนำข้า”

ขณะพูด เขาก็ให้เงินรางวัลแก่ชายคนนั้น

พนักงานเก็บเงินและรีบบอกที่ตั้งของหอหม่านฮวาทันที

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ทั้งสามคนก็มาถึงหอหม่านฮวาตามคำแนะนำของพนักงาน

หอหม่านฮวาถูกควบคุมโดยเจ้าหน้าที่ทหาร ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป อีกทั้งคนที่อยู่ด้านในก็ไม่ได้อนุญาตให้ออกมาเช่นกัน ช่างหดหู่เป็นอย่างมาก

ชาวอาณาจักรหลู่ที่เดินอยู่ริมถนนชี้ไปที่หอหม่านฮวาแล้วพูดว่า

ข้าบอกแล้วไง หอหม่านฮวาทำให้อาณาจักรจ้าวและไม่เป็นท่า ตอนนี้พวกเขายังใช้วิธีเดิมทำเรื่องเช่นนี้กับอาณาจักรหลู่ คนในหอหม่านฮวานั้นโง่หรือคิดว่าพวกเราโง่กันแน่?”

“ใครว่าไม่ใช่ล่ะ พวกคนโง่กลุ่มนี้คิดว่าจะใช้วิธีเดียวกันกับอาณาจักรหลู่ได้หรือ ไร้สาระจริงเชียว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินเหยียนก้าวไปข้างหน้าและถามอย่างสงสัยว่า

“พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไรหรือ?”

นักวิชาการถามกลับอย่างไม่ลังเล

“เจ้าไม่รู้หรอกหรือ? ชาวอาณาจักรฉินวางแผนใช้หญิงงามหลอกล่อชาวเมืองเพื่อเปิดหอหม่านฮวา เพื่อให้ผู้ชายในเมืองหลงใหลไปกับความงามเหล่านั้น ทำให้บ้านเมืองล่มจม”

“อย่างไรก็ตามหอหม่านฮวาเปิดที่อื่นได้ แต่ไม่อาจเปิดในอาณาจักรหลู่ได้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราเหตุใด?”

ฉินเหยียนถามอย่างจริงจัง

เจ้าหน้าที่ทหารมองเงินในมือฉินเหยียนและพูดเสียงเบาว่า

“มีเงินไม่นับ”

“ตกลง!”

ฉินเหยีนยิ้มและยัดเงินใส่มือเจ้าหน้าที่ทหาร

เจ้าหน้าที่ทหารเก็บเงินและพูดว่า

“เดินไปทางประตูหลัง”

“ขอบคุณขอรับใต้เท้า!”

ฉินเหยียนยกมือขอบคุณ เขาพาหยางจิ่นซิ่วและซี่ยชิงไปยังประตูหลัง

แม้ว่าบรรยากาศรอบหอหม่านฮวาจะดูหดหู่ แต่ยังคงเป็นอาคารขนาดใหญ่

บ้านทั้งหลังนั้นคือหอหม่านฮวา ทั้งสามคนเดินไปสักพัก เมื่อถึงประตูเห็นว่ามรทหารยามเฝ้าอยู่เช่นกัน

ฉินเหยียนเดินไปที่ประตู แต่ถูกทหารขวาไว้เสียก่อน

“ปีมข้ามกำแพงมาเพราะประตูไม่เปิดให้ ไม่เห็นหรือว่าพวกเราปิดที่นี่เอาไว้!”

จากนั้นทั้งสามเห็นตราประทับขนาดใหญ่ที่หน้าประตู

ฉินเหยียนยกมือขึ้นและพูดว่า

“ฟ้ามืดเกินไป ข้ามองไม่ชัดขอรับ ได้โปรดอย่าตำหนิกันเลย ข้าจะปีนกำแพงเข้าไปเอง”

ฉินเหยียนขยิบตาให้หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิง ทั้งสามปีนขึ้นไปทางมุมที่คนอื่นมองไม่เห็น

ทันทีที่เขายืนได้ ต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มผู้หญิงที่ยืนถือดาบอยู่

“ใครกัน กล้าปีนกำแพงเข้ามาในหอหม่านฮวา!”