องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 714

อ๋องหลานหลิงไม่อาจระงับความตื่นเต้นในน้ำเสียงของเขาเอาไว้ได้ พูดเสียงดังว่า

“แม้ว่าเจ้าจะเขียนนิทานสอนใจได้มากถึงสามสิบหกเรื่อง แต่อันดับสูงสุดในสำนักไป๋เสี่ยวเซิงนั้นคืออันดับหนึ่ง ข้ายินดีมอบตำแหน่งอันดับหนึ่งให้เจ้า”

ปั๋วซื่อที่อยู่รอบๆ ต่างเห็นด้วย ความสามารถของเขาเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาแล้ว

ฉินเหยียนครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วถามว่า

“ไม่มีตำแหน่งที่สูงกว่าอันดับหนึ่งหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

อ๋องหลานหลิงตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา

“มีน่ะมี บรรพบุรุษของสำนักไป๋เสี่ยวเซิง ข่งชิวหนี ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่อยุ่ในโลกวรรณกรรมมากว่าหนึ่งร้อยแปดสิบปี เขาเป็นนักวิชาการแนวหน้าของอาณาจักรหลู่ ไม่เคยมีใครโค่นล้มเขาได้”

ฉินเหยียนตกใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น อายุขัยของคนสมัยก่อนก็แค่หกสิบเจ็ดสิบปี แม้แต่คนสมัยปัจจุบันแทบจะไม่มีใครมีอายุมากเกินร้อยปีเลย

นักวิชาการคนนี้มีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบปี เขาไม่ใช่สิ่งมีชีวิตดึกดำบรรพ์ใช่หรือไม่?

อย่างไรก็ตาม จุดประสงค์ที่ฉินเหยียนมายังสำนักไป๋เสี่ยวเซิง นั่นคือการได้ตำแหน่งสูงที่สุด เพื่อที่จะได้มีโอกาสเข้าร่วมการดูตัวกับจ้าวจือหย่า ไม่คิดว่าจะได้แข่งขันกับนักปราชญ์เช่นนี้

ในเมื่ออ๋องหลานหลิงเห็นด้วย ถือว่าเรื่องนี้บรรลุผลแล้ว เขารีบประสานมือพูดอย่างเคารพว่า

“อันดับหนึ่งก็อันดับหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยอ๋องหลานหลิงเป็นอย่างมากที่ทรงเมตตา!”

อ๋องหลานหลิงแทบจะเข้าไปประคองเฉิงอาหนิว เขาโบกมือและพูดออกมาว่า

“วันนี้เป็นวันดี ข้ามีรับสั่งแต่งตั้งเฉิงอาหนิวเป็นอันดับหนึ่งแห่งสำนักไป๋เสี่ยวเซิง!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ทันใดนั้นสำนักศึกษาพลันมีชีวิตชีวา หน่วยงาต่างๆ เริ่มเตรียมตัวสำหรับพิธีแต่งตั้งทันที

ฉินเหยียนถูกเด็กน้อยพาตัวไปห้องห้องหนึ่งเพื่อแยกตัวเขาไว้

ฉินเหยียนถูกเด็กน้อยเหล่านั้นแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสำหรับคนที่ได้อันดับหนึ่งแห่งสำนักไป๋เสี่ยวเซิง

หลังจากนั้นไม่นาน

ทุกคนในสำนักไป๋เสี่ยวเซิงมารวมตัวกันที่จัตุรัสเหวินเฉิง ซื่อเป็นสถานที่ที่จัดพิธีแต่งตั้งทุกอันดับในตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ทุกคนเข้าแถวเรียงจากอันดับใหญ่ไปเล็ก จากหน้าไปหลัง ยืนอยู่หน้ารูปปั้นทองของนักปราชญ์

ฟางถังจิ้งก็เป็นหนึ่งนั้นด้วย

ก่อนเริ่มพิธีแต่งตั้ง ทุกคนต่างพากันกระซิบ

“เขาได้รับการเลื่อนเป็นอันดับหนึ่งหลังจากได้เข้าสอบ ช่างไม่ธรรมดาเสียจริง”

“เขาเขียนนิทานสอนใจทั้งหมดสามสิบหกเรื่อง ผู้เข้าสอบในครั้งนี้ไม่มีทำเช่นเขาได้”

“ไม่ต้องพูดถึงผู้สมัครจากกลุ่มเดียวกันหรอก ในสำนักไป๋เสี่ยวเซิงมีแค่ไม่กี่คนที่ทำเช่นนั้นได้”

“ใช่ อ๋องหลานหลิงตีพิมพ์หลังสือให้เขา เรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเช่นนี้ หากเป็นคนธรรมดาไม่อาจทำเช่นนั้นได้”

ในขณะที่ทุกคนต่างกำลังพูดคุย มีเสียงฆ้องดังขึ้น

“ตึง”

ลานด้านในสำนักไป๋เสี่ยวเซิ ง นักวิชาการอาวุโสข้างมาข้างหน้าและกล่าวเสียงดัง

“วันนี้สำนักไป๋เสี่ยวเซิงมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่มีชายมากความสามรถและเต็มไปด้วยพรสวรรค์ เขาสมควรได้รับการแต่งตั้งให้ได้ตำแหน่งที่สูงกว่า ข้าขอเชิญเฉิงอาหนิวออกมาด้านหน้าเพื่อรับรางวัล!”

ทันทีที่ประโยคนี้ดังขึ้นมา ฟางถังจิ้งรู้สึกมึนงง

อะไรนะ?

ใครนะ?

เหตุฉะนั้น หากสะสมไปไม่ถึงพันลี้ หลอมรวมไปไม่ถึงธารน้ำเล็ก ก็ไม่อาจกลายเป็นแม่น้ำหรือทะเลได้”

“ท้องฟ้าเห็นความสว่าง โลกเห็นแสงสว่าง คนฉลาดเห็นคุณค่าของทุกสิ่ง”

ฉินเหยียนและนักเรียนทุกคนท่องทุกประโยคพร้อมกัน

หลังจากกล่าวคำสาบาน ปั๋วซื่อกล่าวว่า

“พิธีการที่สอง รับตำแหน่ง!”

“อ๋องหลานหลิงวได้โปรดทรงมอบตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งสำนักไป๋เสี่ยวเซิงให้แก่เฉิงอาหนิวพ่ะย่ะค่ะ!”

ทันทีที่เขาพูดจบ อ๋องหลานหลิงที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหราก้าวไปข้างหน้าพร้อมพระราชโองการในมือ

ทุกคนยกมือทำความเคารพ

อ๋องหลานหลิงยืนอยู่ข้างหน้า โบกมือ

“ทุกท่านโปรดทำตัวตามสบาย”

จากนั้นเขาหันไปหาเฉิงอาหนิวและพูดด้วยรอยยิ้ม

“วันนี้ในนามตัวแทนราชวงศ์ ข้าขอมอบตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งสำนักไป๋เสี่ยวเซิงให้แก่เจ้า หวังว่าเจ้าจะรับใช้อาณาจักรหลู่มากขึ้นในอนาคต!”

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงได้รับเหรียญตราสัญลักษณ์ของสำนักไป๋เสี่ยวเซิงให้แก่เฉิงอาหนิว

ฉินเหยียนที่อยู่ในท่าทีสงบ สีหน้าราบเรียบราวกับน้ำนิ่ง เขาหยิบเหรียญตราสัญลักษณ์อย่างใจเย็นและถือไว้ต่อหน้าอ๋องหลานหลิง

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง ข้าจะทำตามที่ท่านคาดหวังเอาไว้อย่างแน่นอน!”

คำพูดสวยหรู แต่ในใจเขากลับเยาะเย้ย เมื่อถึงตอนนั้นเขาจะทำให้อาณาจักรหลู่ต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน